خانم جان! من وقت نکردم کادو درست کنم

به گزارش جام جم آنلاین، مدرسه ها تمام شد و تابستان، آرام و پرحرارت، ما را با فراغت های کودکانه، داغ و برشته می کند. در این چند ماه پیش رو، قرار است بچه ها، روزهای بدون معلم را تجربه کنند؛ و پدر و مادرها، مستقیم و بی واسطه، به سمت «مدیرکل پرورشی فرزندان» منصوب شوند، بی آنکه بتوانند به اقتضاء مشغله های زندگی مدرن، شش دانگ سهم تربیتی خود را به جان مدرسه های خسته، حواله کنند.

اما در عوض، معلم های صبور و «کمی تا قسمتی مظلوم»، به خلوت آرام خود پناه می برند تا کمر خم شده از بار سنگین تربیت را، کمی راست کنند و تعداد موهای سفید و چین های صورت و صفرهای رقیق حساب بانکی شان را، شماره کنند.

این نامه، دست خط یک دانش آموز ابتدایی کاشانی است که به بهانه روز معلم برای معلمش نوشته. خواندن این کاغذ، در این روزهای داغ اقتصاد و سیاست، خالی از لطف نیست؛ شاید، خستگی های کهنه معلمان عاشق را التیام دهد: «خانم جان! من وقت نکردم برای شما کادو درست کنم. چون شما دوست داری درس هایمان خوب بشود، من هم سعی می کنم از این که هستم عالی تر بشوم... دست شما را هم می بوسم... ته دلم برای شما دعا می کنم که همیشه معلمم باشی»

| عکس نوشت | شماره 32| سید مهدی سیدی |