برای کسانی که پدر دارند

پدر، این عصاره مهربانی با آن قیافه همواره جدی‌اش که از آن همه دشواری‌ها کلمه‌ای بر زبان نمی‌آورد و در ظاهر سرسبزش مشکلات را پنهان می‌کند، نعمت بزرگی در زندگی است. نعمتی که گاه قدرش را نمی‌دانیم و در این گسست بین نسلی و شکاف اخلاقی جامعه امروز، نادیده‌اش می‌گیریم. حتی گاه از پدر فقط درشت‌گویی‌ها و حتی سیلی‌هایش را به‌خاطر می‌آوریم، غافل از این‌که دستی که زمانی سیلی می‌زد، شاید امروز بر اثر زحماتی که من و تو حاصلش است، بلرزد و تمام غرورش را در عمق نگاهش پنهان کند.

شاید کسانی که پدر نیستند، ندانند که درد یک سیلی بیش از آن‌که صورت فرزند را بیازارد، دشنه‌ای در قلب پدر بود. پدری که مجبور بود برای خوراندن داروی تلخ تربیت و آموزاندن رسم دشوار زندگی، بی‌اختیار و گاه عصبانی از آن همه جبر زندگی، دست به آسمان ببرد و بر صورت فرزند پایین بیاورد.

با این حال بهشت زیر پای پدران نیست اما بهشت واقعی آنان، لذت مشاهده فرزندی برومند و صالح است که پاسخ آن همه محبت و فداکاری و سینه سپر کردن در برابر مصائب روزگار را فقط با «قدرت احترام» می‌خواهد، اما و دریغا که برخی از ماها به دلایل و بهانه‌های مختلف، همین احترام را نیز گاه دریغ می‌کنیم و چه غمی بزرگ‌تر از این برای یک پدر!

صرف‌نظر از همه کلیشه‌ها بیاییم به این سرداران بی‌ادعای زندگی و به این جوراب‌پوشان ساکت و مهربان از دریچه دیگر نگاه کرده و چیزهایی جدید را در وجودشان کشف کنیم. شاید این سخنان را آنان که پدر ندارند، با عمق جان بفهمند و به آنان که از این نعمت والا برخوردارند، توصیه کنند با دقت بخوانند و درک کنند. روز پدر مبارک...

سید علی دوستی موسوی - روزنامه نگار