اپرای عروسکی «عاشورا» به کارگردانی بهروز غریب‌پور را می‌توان یکی از برجسته‌ترین تجربه‌های هنر نمایشی معاصر ایران دانست که با تلفیقی کم‌نظیر از آیین‌های سنتی و زبان جهانی تئاتر موسیقایی، افقی تازه در بازنمایی رویدادهای دینی و تاریخی گشوده است.
حدود نیمه مرداد ۱۴۰۳ بود که متنی به نام «زن‌وبچه» به شورای پروانه ساخت آمد؛ متنی بالغ بر ۱۲۰صفحه که تقریبا ۱۱۵صفحه آن دیالوگ‌های به‌اصطلاح «من تو منی» و کل‌کل کردن ۳ ــ ۲ کاراکتر بود، درحالی‌که شرح صحنه و توضیحات سینمایی (به روال فیلمنامه‌های استاندارد) به‌ندرت در این ۱۲۰صفحه به چشم می‌خورد.
روز خبرنگار را در حالی پشت سر گذاشتیم که ایران پس از انقلاب در زمینه تکثر نشریات مکتوب و رسانه‌های دیجیتالی و اینترنتی و... حرف زیادی برای گفتن دارد. از جمله زنان خبرنگار در اروپا و آمریکا ۳۷درصد جامعه رسانه‌ای را تشکیل می‌دهند اما این وضعیت برای کشور ما ۴۰درصد ثبت شده است.
هفت سینماگر و مدیر فرهنگی با حکم رییس شورای سیاستگذاری نخستین جشنواره ملی فیلم های کمدیسینمای ایران به عنوان اعضای این شورا معرفی شدند.
در حال حاضر فیلم «دست ناپیدا» به کارگردانی انسیه شاه‌حسینی در گروه سینمایی هنر و تجربه در حال اکران است. این فیلم در بخش سودای سیمرغ چهل و دومین دوره جشنواره فجر حضور داشت و محصول مشترک بنیاد سینمایی فارابی و بنیاد شهید است.
سینمای هند که روزگاری با داستان‌های عاشقانه و موزیکال در جهان و به‌ویژه ایران شناخته می‌شد، در سال‌های اخیر و با روی کار آمدن دولت ملی‌گرای هندو، به ابزاری قدرتمند برای پروپاگاندا و جنگ نرم تبدیل شده است.
جدول گیشه نمایش سینماهای چین این هفته هم مثل چندین هفته قبل تماما در اختیار محصولات داخلی بود و هر پنج فیلم صدر این جدول، آثار ساخته‌شده توسط هنرمندان بومی بودند. این موفقیت بزرگ در حالی نصیب صنعت سینمای داخلی شد که همچنان اکران عمومی تولیدات پرسروصدا و بلاک‌باستر هالیوودی در سینماها و مولتی‌پلکس‌های کشور چین ادامه داشته است.
به نظر می‌رسد که افزایش بودجه خانه سینما از ماهی ۸۰۰ میلیون تومان در سال گذشته به ۱/۵ میلیارد در سال جاری، جشن و مراسم‌ها را روی ریل حرکت انداخته اما در بخش‌های معیشتی کوتاه و دراز‌مدت اتفاق خاصی نیفتاده و همچنان مورد گله و شکایت اعضای صنوف است. (گزارش سازمان سینمایی در تیرماه مصوبه پرداخت۱۸ میلیارد تومان بودجه مستقیم و نقدی خانه سینما را منتشر کرده است).
سریال‌های تاریخی در جهان امروز، دیگر صرفا یک محصول سرگرم‌کننده نیست؛ آنها ابزارهایی قدرتمند برای دیپلماسی فرهنگی، شکل‌دهی به حافظه جمعی و تثبیت روایت‌های ملی در عرصه بین‌المللی به شمار می‌رود. ازترکیه و کشورهای عربی تا قدرت‌های غربی، همگی با سرمایه‌گذاری‌های کلان، گذشته را به خدمت اهداف استراتژیک حال وآینده خود درآورده‌اند اما در این میدان رقابت فرهنگی، به نظر می‌رسد قطار سریال‌سازی تاریخی در شبکه نمایش خانگی ایران روی ریلی دیگر حرکت می‌کند؛ ریلی که مقصد آن نه تقویت هویت ملی و صدور پیام فرهنگی بلکه صرفا جذب مخاطب از طریق داستان‌های عاشقانه و حواشی پرزرق‌وبرق درباری است.
گفته می‌شود کار خیر معمولا باید در خفا و پنهانی انجام شود تا تأثیر آن به‌تدریج روی تزکیه نفس مشخص شود، اما زمانی که کار به برگزاری یک رویداد ادبی در قالب داستان کوتاه و شعر با موضوع نیکوکاری می‌رسد، معادله تا حدود زیادی متفاوت می‌شود. در این صورت است که همه علاقه‌مندان باید آثارشان را درباره نیکوکاری بفرستند و درباره آن قلم بزنند و انجام این کار در خفا و پنهانی امکان‌پذیر نیست.