فیلم سینمایی «صبحانه با زرافه‌ها» یک فیلم ضد‌زن و منافی با آداب زیست اسلامی است و برای عمق‌بخشیدن به خود از کدهای عرفان مسیحیت و تعالیم تائو استفاده می‌کند. فیلم دست‌و‌پا می‌زند تا عمیق و فیلسوفانه به نظر برسد اما حتی در قواره یک خبر قدیمی هم برانگیختگی ایجاد نمی‌کند.
عموم مردم وقتی حرف از سینما زده می‌شود، یاد سینمای بدنه و تجاری می‌افتند؛ سینمایی که جزو جدایی‌ناپذیر سینمای هر کشوری است اما در کنار آن، گونه‌ای از سینما وجود دارد به نام سینمای مستقل و هنری که کمتر به آن توجه می‌شود و اگر مخاطب پر‌و‌پا قرص سینما نباشید، احتمالا نام آنها به گوش‌تان هم نمی‌خورد.
تا اواخر فیلم «مجمع کاردینال‌ها»، برایم این سؤال جدی بود که با توجه به قوانین جدید آکادمی علوم و هنرهای سینمایی آمریکا که از سال ۲۰۲۰ وضع شد، چنین فیلمی که هیچ‌کدام از اقلیت‌های جنسی وجنسیتی درکاراکترهای اصلی یا مکمل آن قرار نگرفته‌اند یا نقش‌های ثانویه آن هم از میان افراد مذکور نیست و یا تمرکز قصه هم روی آنها قرار ندارد، چگونه می‌تواند در فصل جوایز و به‌خصوص مراسم اسکار امسال توفیقی به‌دست‌آورد، با توجه به این‌که تبلیغات بسیاری روی آن صورت گرفته و یکی از شانس‌های اصلی فصل جوایز ۲۰۲۵ ذکر شده است!
نیمه دوم سال و فصل پاییز همیشه فصل شلوغی به لحاظ تولید آثار سینمایی بوده و البته وجود جشنواره‌های متعددی مانند فیلم کوتاه تهران، سینما حقیقت وعمار نیز این شلوغی رادوچندان کرده است.امسال هم با نزدیک‌شدن به شروع جشنواره فیلم فجر چهل‌و‌سوم، تب تولید آثار سینمایی و رساندن آنها به جشنواره بالا گرفته و کم‌و‌‌بیش خبرهایی از تولید آثار به شکل خصوصی یا با همکاری و سرمایه‌گذاری سازمان‌های مختلف دخیل در تولید آثار سینمایی به گوش می‌رسد.
همین ابتدا پیشنهاد کنم برای دیدن تلاش بهترین و مؤثرترین مستندسازان در زمینه ترسیم و تبیین ایران بهشت‌گونه، شال و کلاه کنید. بی‌تعارف و اغراق، سینمای مستند از دیگر قالب‌های فیلمسازی کشورمان چند قدم جلوتر است.
نشست بیستمین جشنواره بین‌المللی نمایش عروسکی تهران ــ مبارک با حضور حمید نیلی، مدیرکل هنرهای نمایشی وزارت ارشاد؛ امیر سلطان‌احمدی، دبیر جشنواره؛ سولماز عسگری، مدیر اجرایی جشنواره؛ مرضیه سرمشقی، مدیر هنری این رویداد و مریم سعادت، هنرمند با سابقه تئاتر، روز یکشنبه ۱۸ آذر در سالن کنفرانس معاونت هنری وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی برگزار شد.
یکی ازگونه‌های سینمای ایران که به‌دلیل گرایش مردم به روحیه واقع‌گرایی و بیان چالش‌ها و مشکلات در آن می‌تواند حرفی برای گفتن داشته باشد، سینمای مستند است؛ سینمایی که می‌تواند معرف فرهنگ و هنر ایران، معضلات اجتماعی یا بحران‌های خاورمیانه یا کل جهان باشد.
داریوش ارجمند، بازیگر پیشکسوت سینما، تلویزیون و تئاتر به جوانان تازه‌وارد به عرصه سینما توصیه کرد که باید با پیشینه فرهنگی و تاریخی ایران آشنا شوند و تنها به مدهای روز بسنده نکنند.
اگر پای صحبت قدیمی‌های تهران بنشینی و از کافه شهرداری بپرسید، بی‌شک خیلی‌ها آن را به یاد دارند. باغی بسیار وسیع با استخری بزرگ در وسط آن که درسال۱۳۱۱به دستوردولت وقت درخیابان انقلاب نبش چهارراه ولیعصر احداث و به‌‌واسطه هوای آزاد و مصفا، موسیقی زنده، سیرک و بندبازی و... پاتوق قشر وسیعی از مردم بود.
رشید مشاراوی با درام اجتماعی و ضد جنگ تازه‌اش «رویاهای گذرا» وجه دیگری از مصائب مردم فلسطین و مبارزه‌شان علیه اشغال و تجاوز را به نمایش می‌گذارد. او برای ساخت فیلمش سراغ ژانری رفته که تاکنون در کمتر فیلمی از فلسطین مورد استفاده قرار گرفته است: ژانر سینمای جاده‌ای.