سینمای ما و هژمونی دیگری 

امروز ، دیگر برای هر متفکر قلمرو تحلیل سینمای ایران   اگر ار پیش منافعی در عدم پذیرش واقعیت عیان  نداشته باشد امری قطعی است که جشننواره های جهان  ، کن و اسکار و برلین و غیره ، از ابزار مهم  اعمال هژمونی آمریکا و دمش،  اروپا در سبنمای ایران است . غرب برنده ترین وسیله ای که برای رهبری سینمای ایران دارد هالیوود و  جشنوار ه هاست . اما نکته مهم تر آن است که ما با رابطه کالبدی سینمای ایران با این هژمونی ارز اولین آثار تولید شده در ایران و در تمام دوران حیات سینما  پی ببریم .

ماجرای اسکار و سینمای ایران

یادداشت دلسوزانه «کیهان»‌،باعنوان «چرا ازجایزه اسکار«در سایه سرو»خوشحال نشدم؟»، توجهم را جلب کرد. متن یادداشت را خواندم و علی‌رغم اکراهم درخصوص نوشتن مطلب درباره سینمای‌جهان و ایران در ده‌ساله اخیر و نگارش به‌ندرت مقاله وتحلیل سینمایی و نوشته، اشتیاق نوشتن نکاتی و گوشزد موضوعی راهبردی رادرمن برانگیخت.

در مدرسه نقد جام‌جم سینمای ملی و ارزش‌های ایرانی بررسی شد

هویت ایرانی در قاب سینمای ملی

در ادامه نشست‌های بررسی سینمای ایران وجهان درروزنامه‌جام‌جم،بهزاد زهرایی منتقد و مدرس سینما و ازمدرسان «مدرسه‌نقد» جام‌جم، سیدعلی ماه، مجید محمدزمانی و شهاب‌الدین عالمی از هنرجویان مدرسه نقد به بررسی سینمای ملی پرداختند.

اسکار و سینمای ایران

یادداشت دلسوزانه دیروز کیهان‌ با عنوان چرا از جایزه اسکار  درسایه سرو خوسحال نشدم ؟    توجهم را جلب کرد . متن یادداشت راخواندم و علیرغم اکراهم در خصوص  نوشتن مطلب درباره سینمای جهان و ایران در دهساله اخیر و نگارش بندرت مقاله و تحلیل سینمایی و اشتیاق  نوشتن موضوعی راهبردی را در من برانگیخت .

تجلی سینمای معنوی در عصر مدرن

سینمای معنوی یک رویکرد خاص در هنر سینماست که به بررسی و تجسم مفاهیم دینی و معناگرا می‌پردازد. این نوع سینما علاوه‌بر سرگرمی، عاملی تعالی‌بخش برای انسان‌های پرسشگر و کمال‌طلب محسوب می‌شود. این نوع فیلم‌ها با به‌تصویر‌کشیدن آیین‌ها و نمادهای دینی، داستان‌های انبیا و اولیا و باورهای ذهنی و فلسفی انسان، می‌توانند تلنگری بر دل و ذهن مخاطب باشند و او را به تأمل و تفکر وادارند.

ستارگان هالیوود اولین قربانیان این کمپانی

کمدی سیاه و تلخ ضد هالیوودی «شهر تینسل» به موضوع پیری بازیگران و ستارگان سینمای آمریکا و بی‌توجهی مدیران کمپانی‌های بزرگ فیلمسازی به هنرمندانی می‌پردازد که سن آنها بالا رفته و دیگر نمی‌توانند جوان اول یا قهرمان اکشن تولیدات سینمایی باشند.

دایناسور غلبه گیشه بر هنر

در روزهایی که چراغ سینماهای کشور با اکران‌های نوروزی روشن‌تر از همیشه است، یک نام بیش از همه بر تارک گیشه می‌درخشد: «دایناسور». فیلم تازه سیدمسعود اطیابی با بازی پژمان جمشیدی و امیر جعفری در کمتر از یک هفته مرز فروش ۲۰میلیارد تومانی را درنوردیده و بار دیگر معادله پیچیده سینمای ایران را به نمایش گذاشته است؛ معادله‌ای که در یک‌سوی آن استقبال بی‌نظیر مخاطبان و در سوی دیگر، سؤالات جدی منتقدان درباره کیفیت هنری قرار دارد.

اپیزودهای تفرقه در سریال معاویه

از همان‌زمانی که حتی دو سال بیشتر از تولد سینما در غرب نگذشته بود و فیلم‌ها بدون نام و عنوان، به‌شکل حلقه‌ای صامت ارائه می‌شدند هم فیلم‌هایی در فرانسه و آمریکا تولید شدند که در آنها اسلام و مسلمانان را به سخره و مضحکه گرفته بودند!  آثاری مانند «رقص هفت زن محجبه» (تامس آلوا ادیسن-۱۸۹۷)، «عرب مسخره» (ژرژ مِلی‌یس-۱۸۹۸) و «آواز مؤذن» (فیلیکس مگیش-۱۸۹۹) از جمله این فیلم‌ها محسوب می‌شوند؛ این در شرایطی بود که سینما هنوز خود را نیافته بود و موضوعات بسیار پراکنده و بدون ترتیب خاصی سوژه فیلم‌ها قرار می‌گرفتند.

چالش کودکان تنها در بامبولک

فیلم کودک «بامبولک» به کارگردانی آرش معیریان از هشتم اسفند روی پرده رفته و جزو فیلم‌های نوروزی است. نگاه این فیلم به تنهایی بچه‌ها در عصر معاصر است که رواج تک‌فرزندی به این مشکل دامن زده است. اگرچه نقطه اتکای بامبولک بر فرزندآوری، استحکام خانواده و رهایی از تنهایی کودکان است اما به شیوه‌ای ظریف تلاش می‌کند نشان دهد که هرکدام از بچه‌های فیلم تشنه محبت هستند.

موسی کلیم‌ الله؛ نماد فرهنگی ایران

فیلم سینمایی «موسی کلیم‌الله» به‌عنوان یکی از بزرگ‌ترین پروژه‌های تاریخی-مذهبی در سینمای ایران، فراتر از یک اثر هنری است و در جایگاه یک نماد فرهنگی، اهمیت زیادی برای مدیریت فرهنگی کشور دارد.