سلفی با پلاسکو از زاویه ای دیگر

کتایون مصری

خیلی ها گوشی بدست، خبرها و عکس ها را پیگیری کرده اند، در کوران وحشت پلاسکو و شب هایی که عزیزان ما زیرخروارها خاک وآتش مدفون بودند، بازهم آنچه درگوشی ها لود و دست بدست می شد، عطش خبر را فرو می نشاند، حتی رسانه های رسمی هم با آنچه گاه شایعه در فضای مجازی خوانده می شد برای پیگیری فیلم ها و عکس ها وخبرها کنجکاو می شدند وهمین امر زمینه تهیه گزارش های مفصل می شد.

بنابراین، محتوای فضای مجازی وفیلم ها وعکس های آنها که در ساعات ابتدایی فاجعه در محل آور حاضر شدند، منبعی برای فرو نشاندن عطش خبری بود حتی اگر به صفحه تلویزیون و فرکانس رادیویی دسترسی نداشتی، فضای مجازی به سوالاتت پاسخ می داد.حال باتوجه به چنین کارکردی، موج انتقاد از کسانی مطرح می شود که اولین صحنه ها را از آتش سوزی و فروریزش پلاسکو وحتی رشادت های آتش نشانها و مظلومیتشان ثبت و ضبط کرده اند.

این روزها بازار انتقاد وفحاشی به دوربین به دستان حادثه پلاسکو داغ است، اما کسی نمیپرسد که اگر همین تصاویر بی کیفیت در شبکه های اجتماعی منتشر نمی شد، آیا عمق فاجعه درک کردنی بود؟ این روزها خشک وتر را باهم می سوزانیم و اگرچه برخی با انتشار سلفی های زشت، ضرورت تقویت فرهنگ استفاده از گوشی های همراه را یادآوری کردند، اما بیاد داشته باشیم که صدها و هزارن فیلم وتصویر هم از دل همین دوربین ها خارج شد.

واقعیت این است که تصویر گرفتن با تلفن همراه از رویدادهای جاری، فی نفسه وبه خودی خود مشمئزکننده نیست ونمی توان همه را مشمول هشتگ «من یک گوسفند هستم» دانست( هشتگی که همین هفته برای مذمت سلفی گیران پلاسکو راه افتاد) وبه همه دوربین بدستان توهین کرد. تصاویری که از دل فضای مجازی خارج می شود در تمام دنیا، بویژه در جایی که دوربین های رسانه های جریان اصلی حضور ندارند،‌مهمترین منبع پیگیری اخبار هستند وچه بسا اگر همین دوربین های مردمی نباشند، بسیاری از کاستی ها فجایع زیر خاکستر کتمان باقی بماند. پس حالا که همه ما برفرهنگ سلفی گیری را محکوم می کنیم وبر طبل انتقاد می کوبیم، کلاه را قاضی کنیم و ببینیم، تاکنون چقدر از این منبع نوظهور خبری بی نیاز بوده ایم؟ آیا بهتر نیست مرز بین استفاده درست و نادرست از این رسانه را بشناسیم و تنها ژست نوعدوستی نگیریم وبه بی تفاوتی وبی نیازی از تصاویر پرشتاب فضای مجازی تظاهر نکنیم؟!