مرد بی آز و نیاز

به گزارش جام جم آنلاین ، یادداشت سیدحمیدرضا حسینی مدیر موسیقی و سرود استان های رسانه ملی را در ادامه می خوانید:

سرو خرامان خراسـان به نـاز رفت به دیدار خدا سر فراز
مرد خوش آواز بجز در نماز هیچ نشد دست نیازش دراز

به مناسبت هفتمین روز درگذشت استاد محمد ابراهیم شریف زاده یاد می کنیم از بزرگان موسیقی خراسان که در سالهای اخیر – یکی پس از دیگری – از این دیار فانی کوچ کردند و به دیدار معبود شتافتند .

اساتیدی نظیر غلامحسین سمندری - نورمحمد درپور – غلامعلی پورعطائی و ذوالفقار عسکریان ، یاران دیرین زنده یاد شریف زاده بودند .

این گوهرهای بی نظیر همگی در نواحی شرق خراسان و در میان مردمی ساده و بی پیرایه زندگی کردند . مردمانی مومن که در سرزمین قنات و قنوت و قناعت با ذهن و زبانشان به ذکر معبود مشغولند .

این اساتیددرحرفه خود سرآمد بودند و آوازه ی آوازشان ، از مرزهای جغرافیایی فراتر رفت . بارها و سالها در مجامع علمی ، هنری و فرهنگی درخشیدند ، و به جشنواره های بین المللی رونق بخشیدند . علیرغم شهرت و مهارت در حرفه و هنرخود – معیشت ایشان و اغلب هنرمندان زبده در حوزه موسیقی نواحی ، از طریق کشاورزی – معلمی یا مشاغل ساده تر روستایی تامین می شود.

آگاهان ، نیک می دانند که موسیقی خراسان مبتنی بر کلام ( شعر ) است و اشعار آن غالباً نیایشی و عرفانی است . موسیقی شرق بویژه خراسان را موسیقی پند و اندرز می دانند و آنرا به حکمت و طاعت می شناسند. دوتار ، ساز صمیمی خنیاگران است که با اشعاری با معانی ژرف و بلند همنوایی می کند و با شنونده از توحید – نبوت و سیره امامان معصوم ع می گوید .

در این وادی متعلقات دنیوی و تجملات زندگی جایی ندارد و هرچه هست عشق به خداست ، محبت اهل بیت ، انساندوستی و مهرورزی در نهاد این جامعه ریشه دارد و به مانند نگارنده – هر مشتاق دیگری که از دور و نزدیک به مهمانی این مردمان پاک و بی ادعا مفتخر شود بی گمان تصدیق می کند که صفا و سادگی ، کیمیای سعادت و کالای ارزشمند زندگی آنهاست.

استاد شریف زاده را نخستین بار حدود بیست سال پیش در جشنواره تولیدات صداوسیمای مراکز استانها دیدم و باصدای خوش او خاطره ساختم. تصنیف سرو خرامان را به زیبایی می خواند . همنوا با او پنجه های سحر آمیز استاد سمندری با پرده های ساز دوتار راز و نیاز میکرد .

محمد ابراهیم ، محاسنی سپید برچهره داشت و دستاری بر سر میگذاشت که از برف قله های بلند روشن تر بود. به همان میزان که با صدا مانوس بود از تصویر و دوربین پرهیز داشت .درچند نوبت که استاد را در استودیو و منزل ایشان زیارت کردیم . هرگزکسی از او گلایه و شکایتی نشنید . با چنان آرامشی سخن می گفت که انگار هیچ آز و نیازی ندارد. خود شیعه بود و درمنطقه اهل سنت با محبت و مودت زندگی کرد.

درب خانه اش به روی همه باز بود و هم ولایتی ها ، او را همچون عضو خانواده خود می دانستند. سالی پیش تر که بیماری بر او مستولی شد همان دوستداران و همدلان با او همراهی کرده و چنان به او روحیه دادند که در بیمارستان برای عیادت کنندگان آواز خوش سر داد.

شریف زاده رفت اما نام شریفش – یاد گرامیش و آواز گرمش تا همیشه در این سرزمین زنده خواهد ماند .

خراسان ، هماره مهد هنر و فرهنگ بوده و هست . خوشبختانه اکنون نیز چهره های ارزشمند و اساتید مجربی در آن سامان حضور دارند که باید قدر آنها را بیشتر بدانیم و به این حافظان میراث شنیداری بیش از پیش توجه کنیم.

اساتیدی همچون مرادعلی سالار احمدی – کریم کریمی - غلامحسین غفاری – عبدالله امینی – عبدالرئوف برنا – عزیز احمدی – جمشید پور عطائی در جنوب خراسان و استاد محمد یگانه – سهراب محمدی – عیسی قلی پور – برادران باغچقی و برادران ولی نژاد از« بخشی » های شمال خراسان چند نام آشنا از جمع بزرگ هنرمندان موسیقی محلی ، مقامی و آئینی خراسان هستند.

فرهنگ بومی و هنرهای سنتی در گذر زمان همواره زنده بوده و در گذر قرون و اعصار علیرغم قبض و بسط های دوران همواره مسیر خود را پیموده و همراه با مردم در برگ برگ تاریخ ثبت شده است.

ماهم می رویم و شعر و روزگار با صداهای ماندگار ، برای آیندگان می ماند . بویژه اکنون که به مدد تکنولوژی امکان ثبت و ضبط این هنرها وجود دارد و رسانه هایی فراگیر نظیر صدا و سیما به وجوه مختلف این منظومه می پردازند. صداوسیمای مراکز استانها بیشترین تعامل را با اصحاب فرهنگ و هنر آیینی دارند و بهترین آثار این اساتید را بشکل بدیع و تاثیرگذار به مخاطبان گوهرشناس هدیه می دهد .