ریو پرید؛ توکیو را دریابیم

جدال ادامه‌دار در تیم ملی

فارغ از نتایجی که تیم ملی هندبال ایران در این رقابت‌ها کسب کرده، بد‌نیست بدانیم این تیم با چه شرایطی به این مسابقات اعزام شد.

ملی‌پوشان، سال گذشته در مرحله نخست مسابقات انتخابی المپیک، یعنی رقابت‌های قهرمانی آسیا با قرار گرفتن در جایگاه پنجم نتوانستند از مسیر مستقیم به ریو برسند و ناچار شدند شانس خود را در مسابقات جهانی سوئد ـ که مرحله دوم مسابقات کسب سهمیه محسوب می‌شد ـ امتحان کنند؛ راهی که با توجه به رقبای بزرگ بسیار دشوار بوده و تقریبا از ابتدا مشخص بود که به نتیجه نخواهد رسید. داستان طولانی حضور نیافتن لژیونرها هم در این رقابت‌ها ادامه‌دار شد.

سجاد استکی، الله‌کرم استکی، دانیال کمایش‌‌نژاد و علیرضا موسوی، لژیونرهای موثر هندبال ایران هستند که در این مسابقات نیز نتوانستند تیم ملی را همراهی کنند.

پیش از این و در رقابت‌های قهرمانی آسیای بحرین هم این مشکل وجود داشت و تعدادی از لژیونرها به تیم ملحق نشده بودند. دلیل این غیبت‌ها عموما مشکلات شخصی و محدودیت‌ باشگاه‌های بازیکنان لحاظ شده است. در کنار این حرف و حدیث‌ها باید به مشکلاتی که از ابتدا بین سرمربی تیم ملی و برخی بازیکنان بود نیز اشاره کرد. بعد از نخستین مسابقاتی که ملی‌پوشان با عرفان اسماعیلاگیچ تجربه کردند، برخی نارضایتی‌ها به وجود آمد. بازیکنان معتقد بودند عرفان هیچ تاکتیکی در مسابقات به آنها نداد و از سوی دیگر، سرمربی تیم می‌گفت این بازیکنان مبتدی هستند و هنوز نیازی به تاکتیک ندارند. همین حرف‌ها کافی بود تا بین بازیکنان و سرمربی شکر آب شود و بعد از آن، حواشی بسیاری بویژه در مصاحبه بازیکنان در رسانه‌ها به وجود آمد. بعد این داستان، بازیکنان لژیونر در رویدادها هر بار با یک دلیل در مسابقات حاضر نشدند، اما ماجرا به همین جا ختم نمی‌شود.

فرامرز می‌آبادی، دبیر فدراسیون هندبال چند روز پیش از مسابقات اعلام کرد که تیم ملی چهار بازیکن مصدوم دارد و سعید حیدری‌راد، مهدی موسوی، سلامان بربط و احسان ایوبی به علت مصدومیت نمی‌توانند در این رقابت‌ها حاضر شوند؛ چهار بازیکن باتجربه که مصدومیت آنها به طور ناگهانی و دسته‌جمعی عجیب به نظر می‌رسید.

برخی شنیده‌ها در همان زمان حاکی بود که مصدومیت این چهار بازیکن چندان جدی نیست و فدراسیون بیشتر میل دارد تا بازیکنان جوانش را به این رقابت‌ها بفرستد. مهدی بیجاری، خط زن سابق تیم ملی هندبال ایران در این‌باره گفت: جوانگرایی به هیچ عنوان اصولی نیست. سن پختگی هندبال 30 تا 34 سالگی است در حالی که بازیکنان ما را در بهترین سن از ترکیب تیم ملی خط می‌زنند. هندبال ایران باید از بازیکنان باتجربه‌اش استفاده کند، اما ادامه این روند فقط باعث مهره سوزی می‌شود. جالب اینجاست که سجاد استکی به علت مشکلات مربوط به ویزا نتوانست قطر را ترک کند و به این رقابت‌ها برود اما در سایت فدراسیون، نام او در میان اسامی بازیکنان حاضر در مسابقات وجود داشت.

به فکر مربی باشیم حالا که این رقابت‌ها به پایان رسیده و تیم ملی هندبال امسال هم جواز المپیک را به دست نیاورده است، باید به آینده نگاه کرد.

ابوالحسن مهدوی، رئیس فدراسیون هندبال درباره احتمال ادامه کار تیم ملی با مربی ایرانی گفت: با پایان یافتن رقابت‌های سوئد قرارداد عرفان تمام می‌شود و چون برنامه خاصی در سال 95 نداریم، کمیته فنی درخصوص ادامه همکاری با این سرمربی تصمیم‌گیری می‌کند. چون حجم برنامه‌های تیم ملی کم است، شاید از مربی ایرانی استفاده کنیم.

بیجاری با غلط شمردن چنین برنامه‌ای در فصلی که مسابقه نیست عنوان کرد: اگر نگاهی به تیم‌های آسیایی بکنید، بیشتر تیم‌هایی که می‌خواهند به جایگاهی در دنیا برسند، مربی خارجی خوب دارند. نه این که هر مربی را که زمانی بازیکن خوبی بوده است به تیم بیاوریم.

مربیان اسپانیایی همیشه در هندبال عالی کار کرده‌اند و حالا هم تیم‌های آسیایی اکثرا مربی اسپانیایی دارند. اگر نمی‌توانیم چنین مربی ای بیاوریم و در حد بودجه‌‌های ما نیست، قابل درک است، اما نباید مردم را فریب داد. اتفاقا زمانی که مسابقات کم است، باید تیم‌ها را تقویت کرد و بازی‌های تدارکاتی خوب ترتیب دید و کادر فنی قوی جذب کرد تا وقتی در آستانه رویدادهای مهم قرار گرفتیم، تازه مشغول آزمون و خطا نشویم.

المپیک 2020 را دریابیم

تیم ملی کبدی ایران در بازی‌های آسیایی قبل در دنیا درخشید، اما وقتی به ایران بازگشت هیچ برنامه خاصی برای این تیم که قدرت‌های بزرگ را از پیش رو برداشته بود، وجود نداشت. بسکتبال ایران که زمانی بین رشته‌های توپ و توری برای نخستین بار سهمیه المپیک را کسب کرده بود، حالا مدت‌هاست در تورنمنتی که در حد و اندازه نام بسکتبال ایران باشد، شرکت نمی‌کند. رویدادهایی که بلندقامتان ایرانی در آن شرکت می‌کنند نیز با نتیجه‌های فوق‌العاده روبه‌رو نمی‌شوند.

با توجه به فرصت‌های از دست رفته در رشته‌های ورزشی دیگر، هندبال ایران از امروز وقت زیادی برای تقویت بخش‌های مختلف خود دارد. نسل طلایی فعلی هم تا المپیک 2020 می‌تواند برای تیم ملی بازی کند. پس چه بهتر که به جای هدر دادن زمان و مهره‌سوزی، به فکر آینده مادر رشته‌های توپ و توری باشیم.