روزهای برفی برزک

دور تا دور اتاق کوزه‌ها و کاسه‌های قدیمی، دولابچه‌ها و رف‌های خیال‌انگیز باشد و یک سوی اتاق دو تا در. یکی بالاست که با نردبان می‌توان به آن راه یافت و به چله‌خانه‌ای رفت که راه ارتباطش با بیرون به روزنه‌ای محدود است تا راه ارتباط با درون را باز کند و دیگری به پستو راه دارد؛ اتاقی امن و آرام که از همه سو با خانه احاطه شده است و دورتادورش از جهان بیرون فاصله گرفته است. یک اتاق دیگر هم هست که نقاشی شده و پنجره‌هایی رو به کوچه کاهگلی روستایی دارد.

اینها نه رویای یک نویسنده رمان‌های تاریخی که گوشه‌هایی از زیبایی‌های خانه «خانه برزُک» یا همان «خانه روحانی» است که چند سال پیش ویرانه‌ای بود و اکنون به اقامتگاهی برای مسافران عاشق طبیعت و تاریخ بدل شده تا یک شب زندگی آرام ایرانی را آن‌گونه که در سال‌های دور در این سرزمین رایج بود تجربه کنند.

برزُک منطقه‌ای ییلاقی در ۴۰ کیلومتری غرب کاشان است. با تپه شنی‌های معروف کویر کاشان یک ساعتی بیش فاصله ندارد، اما کوهستانی و سرسبز است. کوچه‌هایش از میان باغ‌های انبوه می‌گذرد و کوه‌های ستبر و زیبا دورتادور افقش را احاطه کرده‌اند.

برزُک یک غار تاریخی، تپه‌ قلعه‌ای باستانی و یک خانه موزه بسیار دیدنی هم در بافت تاریخی خود دارد، اما تا سال‌های پیش همه آنچه از اینها نصیب مردم برزُک می‌شد مسافران رهگذری بود که دود و شلوغی را با خود می‌آوردند و سهمی اگر در درآمد مردم برزُک داشتند به دو استکان چای و سه بسته چیپس محدود می‌شد.

مشابه همین وضعیت را در بسیاری دیگر از نقاط دیگر ایران نیز می‌شد دید. جاذبه‌های طبیعی و تاریخی بسیار که جز گردشگری ناپایدار فصلی و زودگذر چیزی نصیب ساکنان منطقه نمی‌کرد.

اقامتگاه‌های محلی اما این روال تلخ را در هم شکسته‌اند. جدا از آن که خود اقامتگاه‌ها کسب‌وکار نسبتا موفق و رو به رشدی با سرمایه‌ای بسیار کمتر از هتل‌های چندستاره، اما با‌ارزش فرهنگی و بومی چند برابر آنها به شمار می‌روند، نقش عمده‌ای نیز در رونق کسب و کار محلی داشته‌اند. پخت و پز غذای محلی برای مسافران و گردشگران ساکن در این اقامتگاه‌ها اغلب توسط خانم‌های خانه‌دار محلی همسایه انجام می‌گیرد.

محصولات بومی منطقه (در مثال همین نوشته انواع عرقیات ناب و خالص و گلاب محلی که به هیچ‌وجه محصولات کارخانه‌ای را نمی‌توان با آن مقایسه کرد، میوه‌های ارگانیک، خشکبار، صنایع دستی و...) از راه این خانه‌ها، هم بسیار بهتر و بیشتر به گردشگران داخلی و به‌ویژه خارجی معرفی شده و به مشتری با قیمت مناسب‌تری عرضه می‌شوند و هم برای افراد محلی سود بیشتری دارند.

از این رو اقامتگاه‌هایی مثل خانه روحانی در برزُک، خانه نقلی در کاشان، گیله بوم در گیلان، کلبه آقامیر در پاسارگاد و چند اقامتگاه دیگر را می‌توان کسب‌ و کارهایی کوچک، اما بسیار موفق و کارآفرین برشمرد که الگوی صنعت گردشگری پایدار در آینده کشور را رقم می‌زنند.

از چه مسیری برویم؟

برای رفتن به برزک دو راه اصلی وجود دارد؛ یکی اتوبان تهران ـ قم ـ کاشان است و دیگری اتوبان تهران ـ ساوه ـ سلفچگان ـ دلیجان. مسافت تهران تا برزک در هر دو مسیر کمی بیش از ۲۰۰ کیلومتر است و در شرایط متوسط می‌توان با حدود سه ساعت رانندگی از هر کدام از جاده‌ها به برزک رسید.

در مسیر اول کافی است 10 کیلومتر مانده به کاشان، وارد خروجی دست راست اتوبان که با تابلو نوشته نیاسر و مشهد اردهال مشخص شده است، شوید. حدود پنج کیلومتر در این جاده برانید به میدان بزرگی می‌رسید که دست راست آن به نیاسر و دست چپ آن به برزُک می‌رود. از این میدان حدود ۳۵ کیلومتر تا برزُک راه پیش رو دارید که بخشی از آن طبیعتی کوهستانی و زیبا دارد. پس از طی این مسافت به پمپ بنزینی در سمت چپ جاده خواهید رسید که بلوار ورودی برزک از کنار آن به سمت کوه بالا می‌ر‌ود. چند دقیقه‌ای که در این بلوار پیش بروید به برزُک خواهید رسید. هر چه در خیابان اصلی برزُک بالاتر بروید به کوه‌ها و باغ‌ها نزدیک‌تر می‌شوید.

اگر راه دوم (اتوبان ساوه) را برای رفتن به برزُک انتخاب کرده‌اید پس از آن که از دلیجان حدود ۴۰ کیلومتر به سمت جنوب رفتید و تابلوی ۱۳۵ کیلومتری اصفهان را دیدید، دوربرگردان بزرگی هست که با علامت «کاشان» مشخص شده است. از این دوربرگردان دور بزنید و جاده‌ای را که کنار پمپ بنزین از جاده اصلی جدا می‌شود در پیش بگیرید. با حدود ۲۰ دقیقه رانندگی در جاده‌های کوهستانی، به پمپ بنزین و بلوار ورودی ابتدای برزُک خواهید رسید.

اگر از سمت اصفهان به قصد دیدن برزُک می‌آیید جاده دلیجان کوتاه‌تر و سریع‌تر خواهد بود. اگر هم از وسایل حمل و نقل عمومی استفاده می‌کنید کافی است به کاشان بیایید و از آنجا اتوبوس یا تاکسی‌های برزُک شما را با قیمت مناسبی به برزُک خواهند برد.