پورمحمدی: پژوهش های صداوسیما برای ما کارآمد است

علی اصغر پورمحمدی در این مراسم که به بهانه هفته پژوهش برگزار شد، اظهار داشت: در زمان ما پژوهشگری جزو مشاغل مازاد محسوب می شد. خوشبختانه امروزه سختگیری بیشتری در این زمینه دیده می شود و مانند گذشته هر کس از گَردِ راه برسد پژوهشگر نمی شود که این امر مایه افتخار است.

وی ضمن قدردانی از تلاش های جعفر عبدالملکی، رئیس مرکز پژوهش و سنجش افکار، عملکرد این مرکز را مثبت ارزیابی کرد و افزود: خوشبختانه در دوره های اخیر افرادی در جایگاه های شغلی مرکز پژوهش منصوب می شوند که با پژوهشگری غریبه نبوده و آن را به خوبی می شناسند. حداقل در زمینه رسانه ها می توانم بگویم که پژوهش های این مرکز برای ما کارآمد بوده است.

معاون سیما در انتقاد به نظام آموزشی ایران و خروجی آن از اولین سال های شروع تحصیلات تا مقاطع بالای دانشگاهی، خاطرنشان کرد: نظام آموزشی مبتنی بر مدرک گرایی شرایط نامناسبی به وجود آورده است بنابراین معتقدم تا کسی جوهره پژوهشگری نداشته باشد به جایی نخواهد رسید.

پورمحمدی در بخش بعدی سخنان خود به موضوع پایان نامه ها و رساله های دکتری نگارش شده توسط دانشجویان اشاره کرد و گفت: با نگاهی به عناوین پایان نامه ها دیده می شود که اغلب اوقات «پژوهش»، مساله ما نبوده و یا اولویت نداشته است. ده ها و صدها مساله روی زمین مانده در جامعه وجود دارد که تا کنون مورد توجه رساله های پژوهشی قرار نگرفته اند. موضوعاتی که به واقع نیاز مدیران و سیاستگذاران جامعه هستند.

وی افزود: آنچه تاسف بار است پژوهشگر ما دنبال مسائل مهم و حساس نبوده و عناوین خنثی را انتخاب می کند. افزون بر این، پژوهشگر گاهی خط قرمزهای فرضی برای خود ترسیم می کند که باعث می شود دنبال مسائل حاد نرود. در رشته های علوم انسانی انبوهی از پژوهش ها وجود دارد که به درد کشور ما نمی خورد.

معاون سیما در ادامه به اشکالات تحقیقات دانشگاهی در ایران اشاره کرد و گفت: تحقیقات ما کمی، ساختاری و برون گراست. از سوی دیگر استفاده از ابزارهای پیچیده راهی در پژوهش های ما نداشته و همچنان به تکمیل پرسشنامه بسنده می کنیم. از روش های ترکیبی بهره نمی بریم و روش های تحلیل گفتمان، تحلیل محتوا، نشانه شناسی و مهم تر از همه روش تاریخی و تطبیقی کمتر استفاده می شود. در نتیجه می توان گفت دانشگاه ها در روش تحقیق ضعیف عمل می کنند.

به گزارش روابط عمومی رسانه ملی، پورمحمدی افزود: پرسشگری که به صورت مستقیم به سراغ جمعیت مخاطب می رود هم نتیجه مطمئنی نمی تواند کسب کند چه برسد به پخش کردن پرسشنامه و نتیجه گیری بر اساس پاسخ به این سوالات. این مساله بالاخص درباره موضوعات پیچیده و انتزاعی با توجه به فرهنگ خاص مردم ایران، نمود بیشتری می یابد. به این معنی که مثلا پرسش درباره نماز خواندن اکثرا پاسخ مثبت به همراه دارد و حقایق به دست پژوهنده نخواهد رسید.

وی یادآور شد: اشکال دیگر عدم شناخت پژوهشگر از وضعیت تاریخی، فرهنگی و مذهبی جامعه ایران است. آمار و ارقامِ صرف دردی را دوا نخواهد کرد. اینکه چه حجم پژوهش ارائه داده ایم بدون توجه به عناوین مورد نیاز، کارآمد نخواهد بود.