پرنده‌های زیادی به آسمان رفتند

سنگ، دستان تو را قوت جنگیدن داد کوه از همت تو بر کمرش رگ افتاد دره، آن گاه به خود فرصت بالیدن داد خاک، آزاد تر از سرو وجود تو نیافت پای دربند به تو قدرت پاییدن داد محض هم بزمی و هم رزمی تو، عشق، تو را زیر شمشیر غمش، رخصت رقصیدن داد خاک آبادی تو، گنج فراوان دارد مرگ بر آن که به خود جرأت دزدیدن داد باز این بیت مقدس که تو را می&zwnj;خواند چشمه شعر مرا غیرت جوشیدن داد مرتضی آخرتی شهری زیر فاجعه اهرام، در تمامت فرعون قد کشید از بهت خاک، قدمت فرعون قد کشید پر شد دوباره گوش به گوشِ زمین، سکوت خون شد دوید در رگ هر ذرّه این سکوت سگ&zwnj;ها به زخم&zwnj;های زمین حمله&zwnj;ور شدند سگ&zwnj;های حمله&zwnj;ور شده، هِی بیشتر شدند در پایکوب فاجعه، گل&zwnj;ها لگد شدند گلدسته&zwnj;های مسجد&zwnj;الاقصی لگد شدند * در گوشه&zwnj;گوشه&zwnj;های زمین، رقص کرکس است این شهر زیر فاجعه، بیت&zwnj;المقدس است زیتون&zwnj;های شهر مرا باد چیده است توفان به عمق باغچه&zwnj;ها هم رسیده است باروت، سایه بر سر آیینه&zwnj;ها کشید دستی به زخم خوردگی سینه&zwnj;ها کشید * با خون و زخم، قبّه موسی هنوز هست در چنگ باد مسجدالاقصی هنوز هست آیینه در کشاکش این دود، زنده است اینک هنوز مسجد داوود زنده است رقص کبوتران هر از گاه، دیدنی است در چنگ باد قبه&zwnj;الارواح دیدنی است * بوی زلال حادثه از دور می&zwnj;رسد فردا میان هاله&zwnj;ای از نور می&zwnj;رسد فردا در آستانه در، نطفه بسته است فردا در انتهای همین شب، نشسته است این شب، در انتظار نفس&zwnj;های آخر است فردای بهتری که زمین مال غنچه&zwnj;هاست فردای دست&zwnj;های تو، آمال غنچه&zwnj;هاست فردا حقیقتی&zwnj;است در آغوش چنگ تو فردا، جوانه می&zwnj;زند از پای سنگ تو این شب در انتظار نفس&zwnj;های آخر است فردای کوچه&zwnj;های تو، فردای بهتر است علی سعادت شایسته خزان به دوش آنان که سفیر سرنوشتند با داغ، گِل مرا سرشتند گفتند ز سوز، ناله&zwnj;ات پُر از خون جگر، پیاله&zwnj;ات پُر شهرم که چنین خزان به دوش است این&zwnj;&zwnj;گونه شکسته و خموش است روزی همه از بهار پر بود از چشمه و چشمه&zwnj;سار پر بود امروز ببین کلاغ&zwnj;ها را بر شانه، هجوم داغ&zwnj;ها را از آتش ظلم&zwnj;ها جهان، سرخ از خون کبوتر، آسمان سرخ با این همه گرچه بی&zwnj;بهاریم چون داغ، همیشه پایداریم در دامن ما، شهید شد عشق امروز که رو سپید شد عشق در سینه هوای طور داریم ما چشم به سوی نور داریم... راضیه رجایی گسترده گل حماسه&zwnj;ات را نیل ای زاده نیل آبی روشن ای موج تناور نهنگ افکن فرزند دلیر و سرکش توفان توفنده چو گردباد در میدان ای تندر خشم ابرِ توفان&zwnj;زا فریاد رسای سینه دریا ای بانگ رسول صبح بیداری رخوت شکنِ سکوتِ بیزاری ای قامت استوار در صحرا ای صخره ایستاده در سینا ای جنگی سرخ جامه تقدیر آوازه همت تو عالمگیر گل خنده نوبهار در پاییز چاووش پیام رستاخیز ای در دل خویشتن خدا خوانده مرکب، پی مرگ دشمنان رانده ای منبسط از غرور سربازی در ساحت فتح از سرافرازی تهلیل تو از ورای دریاها تابید به بام مسجدالاقصی در گستره هجوم، تنهاتر در قاب فلز حبس، زیباتر در حنجره زمان، غرور آهنگ در حنجره حماسه، شور آهنگ ... می&zwnj;خواند به گوش بادها ساحل گسترده گلِ حماسه ات را نیل شیرینعلی گلمرادی ابابیل شتاب داشت و پیدا نکرد، آنجا سنگ هجوم برد، به دستش نبود حتی سنگ دوید پشت سر تانک و زیرلب می&zwnj;گفت: چه فرق هست مگر بین مشت من با سنگ؟ به تانک ـ گرچه به سرعت دوید ـ او نرسید و گفت: کاش بروید به جای خرما سنگ! چه باک شاخه زیتون اگر در آتش سوخت تمام باغ بسوزد، نسوزد اما سنگ! برادران زیادی به ما دعا کردند دعا قبول ولی می&zwnj;شود دعاها سنگ؟! دوباره پیل و ابابیل روبه&zwnj;رو گشتند در این زمانه که مشکل&zwnj;گشاست، تنها سنگ پرنده&zwnj;های زیادی به آسمان رفتند ولی چه سود، نباشد دهانشان تا سنگ دوباره حادثه&zwnj;ای اتفاق می&zwnj;افتاد دوید، آن پسرک گفت: کو خدایا سنگ؟ پدر رسید و خبر داد خانه ویران شد دعاهایشان شده مقبول، شد مهیا سنگ! علی دولتیان پشت هر سنگ خداست (1) بار دیگر نیز می&zwnj;گویم / این ستاره&zwnj;های شش پر / در مسیر ماه، چون مین&zwnj;اند / ای دریغا نام داوود / ای دریغاتر ستاره ای دریغا ماه / قدس، خون یحیی در دل طشت است / قصه یوسف درون چاه / سنگ&zwnj;ها بگذار چون باران فرو آیند / سنگ&zwnj;ها آبستن ابرند / باران کم نخواهد شد / جمعه&zwnj;ها در بارش خون از شهیدان کم نخواهد شد / بار دیگر می&zwnj;گویم / سیدی زخمی ا&zwnj;ست آنک قدس / و خبرها همچنان خونین / دردها سنگین / سنگ&zwnj;ها بُرّاتر از تیغ صلاح الدین! (2) درخت سیب را می&zwnj;آورند / به جرم آن که چرا میوه هایش را چون سنگ پرتاب کرده است / درخت پرتقال را می&zwnj;آورند به جرم آن که چرا میوه&zwnj;های امسالش خونین است / درخت زیتون را می&zwnj;آورند / به جرم آن که چرا یک در میان گلوله به دنیا آورده است / دادگاه رسمی است! / متهم موجی است که به او ایست دادند و نایستاد / متهم گنجشکی است که زبان عبری نمی&zwnj;داند / متهم کبوتری است که از قبه الصخره نرفت / دادگاه رسمی است / متهم، درخت سدره المنتهاست / و جاده&zwnj;ای که به معراج&zwnj;ها می&zwnj;رود / متهم، تمام سنگ قبرهایند که بسم&zwnj;الله دارند / و مادران که در بطن&zwnj;شان / فرزندانی دارند / سنگ در مشت! علیرضا قزوه این خون&zwnj;نامه را برای موسی بفرست موسی! رمضان امسال روزه خون بود با سحرهایی تاریک و سفره&zwnj;هایی سیاه! موسی! در العالم / مرگ به روز است و خبرهای زندگی کوتاه! بیت&zwnj;اللحم در محاصره سگ&zwnj;های ولگرد آمریکایی است که هنوز دلهره سقط جنین دوقلوهای 11 سپتامبر را خواب می&zwnj;بیند موسی! نیل / باتلاق عروسک&zwnj;هاست و در اورشلیم، هر شب زندگی شرط&zwnj;بندی می&zwnj;شود و مرگ به رایگان آویزانِ بافه گیسوان آسیه&zwnj;هاست موسی! نارنجک به کمر ببند رمضان امسال، روزه مرگ است! مریم سقلاطونی پیش نگاه پدر تیری که قلب تو را ای پسر شکافت تنها نه جان تو که جهان را جگر شکافت هم سینه جماعتی از اهل دل درید هم دیده جماعت اهل نظر شکافت بر دامن پدر، چو هلال تنت خمید در آسمان، ز ماتم رویت قمر شکافت خود سینه ام شکافت ز جان دادنت، ولی جان باختی چو نزد پدر، بیشتر شکافت جان پدر سپر شد و از هر طرف رسید تیری، چنان که جان پسر با سپر شکافت شد کربلا مکرر و تیری سه شعله باز حلقوم طفل، پیش نگاه پدر شکافت مرغی که خود کنج قفس گشته بود اسیر صیاد کافرش ز چه رو بال و پر شکافت این شِکوه را به جانب مهدی(عج) بَرَم از آنک بیش از جهانیان، دل آن منتظر شکافت بازآ که در فراق، نه تنها خسی چو من بل جسم و روح مردم صاحب هنر شکافت بگذار سر به دامن پاکت نهم دمی گِریم ز ماتمی که جهان را جگر شکافت آه از درون سینه برآرم چنان که ابر طاقت ز کف چو داد، دل خشک و تر شکافت تکلیف کن جهاد، که قوم تو پیش از این جان عدو به عرصه خون و خطر شکافت گر نیل پیل روست، تو، موسای اکبری موسی چو عزم کرد، ز دریا کمر شکافت قصد نمک به زخم تو پاشیدنم نبود زخمی قدیم بود، کزین نیشتر شکافت افشین علاء انفجار هر صبح با نخستین انفجار پاهایت از خواب بیدار می&zwnj;شوند آن سوتر / پدر دست&zwnj;ها و پاهایش را انفجار برده است و دیوارها دیگر خانه تو نیستند دیوارها خاک شده&zwnj;اند تا به آغوش بگیرند برادرت را / حالا تو مانده&zwnj;ای و بغضی که باید منفجر شود دیگر هیچ فرقی نیست میان انگشتانی که ماشه را می&zwnj;کشند با دستانی که بغضت را در قطعنامه&zwnj;ها وتو می&zwnj;کنند امروز نه این خاک، نه آن آسمان امروز تاریخ شرمسار توست سرت را به آسمان بده و بغضت را بر این خاک ببار فردا زیتون&zwnj;زارها از بغض تو شکوفه می&zwnj;کنند سینا علی محمدی