وزنه‌برداری‌ از حالت گلخانه‌ای خارج می شود

آقای مرادی! 12 سال رئیس فدراسیون وزنه‌برداری بودید و 12 سال هم به عنوان دبیرکل وزنه‌برداری آسیا فعالیت داشتید. چه کار نکرده‌ای در وزنه‌برداری داشتید که دوباره برای پذیرفتن سکان هدایت این رشته پیشقدم شدید؟

یکی از انگیزه‌های من در بازگشت به وزنه‌برداری، به‌کارگیری خرد جمعی در این رشته ورزشی است؛ کاری که در گذشته کمتر شاهدش بودیم. مسلما اگر اعضای خانواده وزنه‌برداری همگی در پیشرفت این رشته مشارکت داشته باشند و خلاقیت‌هایشان را بروز دهند، مشکلات وزنه‌برداری به حداقل خود خواهد رسید.

علی مرادی در قیاس با 8 سال پیش که برخلاف میل باطنی‌اش از وزنه‌برداری کنار گذاشته شد، چه تغییراتی کرده است؟

من علی مرادی امروز را فردی با تعاملات بیشتر می‌بینم؛ تعاملاتی که هم جنبه داخلی دارد و هم جنبه بین‌المللی.

اگر برگردیم به 21 سال پیش ـ روزی که برای اولین بار به عنوان رئیس فدراسیون وزنه‌برداری انتخاب شدید ـ شرایط امروز را با آن زمان چگونه قیاس می‌کنید؟

آن زمان که من سکان هدایت وزنه‌برداری را در اختیار گرفتم، شرایط به گونه‌ای بود که حتی در بازی‌های آسیایی توان کسب مدال را نداشتیم. به عبارتی‌هیچ کس از وزنه‌برداری انتظار کسب مدال در سطح بین‌المللی نداشت. در آن برهه می‌طلبید بیشتر به کارهای زیربنایی بپردازیم و بعد از بسترسازی مناسب، با آوردن مربی با دانشی چون ایوانف، شرایط را برای ظهور استعدادهای جدید وزنه‌برداری فراهم کنیم. همین اقدامات باعث شد بعد از چند سال دوباره انتظار از وزنه‌برداری بالا برود و در هر مسابقه‌ای اعم از المپیک، رقابت‌های جهانی یا بازی‌های آسیایی همگان چشم به مدال‌های خوشرنگ بروبچه‌های وزنه‌برداری بدوزند. طبیعتا شرایط امروز وزنه‌برداری با شرایط 21 سال پیش که من برای نخستین بار به عنوان رئیس فدراسیون انتخاب شدم، تفاوت‌های عمده‌ای دارد. به زبان ساده‌تر، اگر این تفاوت وجود نداشت،‌ حضور دوباره من در راس فدراسیون وزنه‌برداری هم توجیهی نداشت. یقین بدانید برنامه‌ تفکر و هدفگذاری من برای این رشته با گذشته فرق می‌کند.

خیلی‌ها می‌خواهند بدانند عمده‌ترین این تفاوت‌ها چه خواهد بود؟

اگر دو دهه قبل با آوردن یک مربی خارجی، شاهد ظهور نسل طلایی وزنه‌برداری ایران بودیم، الان به دنبال ارائه یک وزنه‌برداری تمام ایرانی به دنیا هستیم؛ مجموعه‌ای که بدون وابستگی به قدرت‌های دیگر، در تمام زمینه‌ها کارآمد باشد.

وقتی صحبت از وزنه‌برداری ایرانی می‌کنید، باید دغدغه‌های فراوانی نسبت به اوضاع وزنه‌برداری در سراسر کشور داشته باشید؛ دغدغه‌هایی که نشان دهد وزنه‌برداری ایران صرفا به اردوی تیم ملی و چند ملی‌‌پوش حاضر در آن خلاصه نمی‌شود...

اتفاقا یکی از اصلی‌ترین برنامه‌های بلندمدت ما این است که وزنه‌برداری را از حالت گلخانه‌ای خارج کنیم و در سراسر کشور توسعه دهیم. البته برای تحقق این برنامه به همکاری و هماهنگی ارگان‌های دیگر چون آموزش و پرورش هم نیاز داریم. به همین دلیل، مطالعاتی را در این زمینه آغاز کرده‌ایم تا کارها هر چه زودتر عملیاتی شود. در این میان، تقویت هیات‌های استانی، انجام برنامه‌های آموزشی و حمایت از مربیان شهرستانی در اولویت قرار دارد. برخی استان‌های ما در چهار سال اخیر بین 700 هزار تا یک میلیون تومان پول از فدراسیون گرفته‌اند. با این پول‌های ناچیز واقعا چه برنامه‌هایی را می‌توان پیش برد؟ این نوع نگاه اثرات مخربی دارد و باعث می‌شود شخصیت قهرمانی از وزنه‌برداری دور شود.

یکی از شعارهایی که روز اول حضور در فدراسیون مطرح کردید، بحث تغییر ساختار سازمانی فدراسیون بود. این دو ماه چقدر موفق بودید در تحقق این شعار...

الان که با شما صحبت می‌کنم، بیش از 90 درصد کمیته‌های فدراسیون، روسا و اعضای خود را شناخته‌اند و مشغول فعالیت هستند. بسیاری از این کمیته‌ها در فدراسیون قبلی تعطیل بودند یا هیچ فعالیتی نداشتند و راه‌اندازی آنها در راستای تحقق همان شعار بود. از سوی دیگر، نوسازی سالن تمرین و خوابگاه دیگر برنامه کوتاه‌مدت بود که در همین مدت کوتاه با تلاش شبانه‌روزی به انجام رسید. وقتی وضعیت سالن تمرین و خوابگاه وزنه‌برداران را دیدم، تعجب کردم. واقعا نمی‌دانم چطور یک قهرمان بزرگ مثل بهداد سلیمی یا کیانوش رستمی در چنین شرایطی تمرین یا استراحت می‌کردند. در این سال‌ها بی‌توجهی زیادی به این قهرمانان شده است.

از راه‌اندازی کمیته‌های مختلف صحبت کردید. یکی از این کمیته‌ها کمیته فنی است. می‌خواهم بدانم، به عنوان رئیس فدراسیون چقدر به نظر این کمیته احترام می‌گذارید؟ آیا در همین هفته‌های اخیر اتفاق افتاده تصمیمی در کمیته گرفته شود که برخلاف نظر شما باشد؟

صادقانه می‌گویم بارها این اتفاق افتاده است. اگرچه به دلیل اهمیت موضوعات مورد بحث، تا امروز در همه جلسات کمیته فنی حضور داشته‌ام، اما همیشه به اکثریت آرا احترام گذاشته‌ام و به عنوان رئیس فدراسیون فقط یک رای در تصمیم‌گیری‌های کلان داشته‌ام. نه در کمیته فنی که حتی در کمیته‌های دیگر هم این گونه بوده است.

این طور نبوده که علی مرادی تصمیماتش را به کمیته‌ها تحمیل کند؟

به هیچ عنوان! بصراحت می‌گویم کمیته‌های ما مستقل هستند؛ هم مستقل و هم پاسخگو یعنی همان طور که اعضای کمیته‌ها با نظرات جمعی درباره موضوعی تصمیم‌گیری می‌کنند، در آینده بابت نتایج آن تصمیم هم باید پاسخگو باشند.

اما برخی معتقدند راه‌اندازی این کمیته‌ها صرفا به این دلیل است که علی مرادی از همه منتقدانش در بدنه فدراسیون استفاده کند... .

زیاد تمایل ندارم پاسخگوی حاشیه‌ها باشم. چندی پیش یکی از همین منتقدان می‌گفت فدراسیونی که با 10 نفر می‌شود اداره کرد، آقایان دارند با 50 نفر اداره می‌کنند. من می‌گویم چرا 50 نفر؟ 500 نفر. فردمحور بودن در مدیریت یک فدراسیون جواب نمی‌دهد. باید همه ایران را در اداره فدراسیون وزنه‌برداری سهیم کرد. هر کس فکر می‌کند می‌تواند کمک کند، باید آستین بالا بزند و بیاید. این که بیرون گود بنشینیم و فقط انتقاد کنیم، ارزشی ندارد.

خیلی‌ها شما را بانی نسل طلایی وزنه‌برداری ایران می‌دانند. آیا در دوره جدید حضورتان در فدراسیون، باز هم نسل طلایی دیگری در راه خواهد بود؟

برنامه بلندمدت ما ساختن نسلی طلایی پرامید برای المپیک 2020 است. برای این منظور از هم اکنون روی نفرات نوجوان و جوانان سرمایه‌گذاری خواهیم کرد و شرایطی فراهم می‌آوریم که از بسیاری از این پشتوانه‌ها در بازی‌های آسیایی 2018 استفاده کنیم.

دوپینگ همواره خطری بزرگ برای رشته وزنه‌برداری بوده است. برای مبارزه با این پدیده شوم چه برنامه‌ای دارید؟

دوپینگ خط قرمز ماست. به همین دلیل، کمیته پزشکی فدراسیون با هماهنگی فدراسیون پزشکی ورزشی مشغول انجام کارهای زیربنایی مهمی است، ضمن این که کمیته آموزش هم برنامه‌های گسترده‌ای برای آموزش هرچه بیشتر مربیان و ورزشکاران در دستور کار دارد. با فدراسیون جهانی هم در حال رایزنی هستیم تا در کلاس‌های مبارزه با دوپینگ از مدرسان مطرح خارجی برای حضور در این کلاس‌ها استفاده شود. ضمن این که خودمان هم به طور مرتب از ورزشکاران رده‌های سنی مختلف، در مقاطع مختلف آزمایش دوپینگ خواهیم گرفت تا ان‌شاءالله وزنه‌برداری پاک‌تر از همیشه به راه خود ادامه دهد.

شما سال‌ها دبیرکل وزنه‌برداری آسیا بودید، اما این کرسی با ارزش بعد از 12 سال از دست رفت. چه عواملی دست به دست هم داد تا وزنه‌برداری ایران این کرسی را از دست بدهد؟

فکر می‌کنم خودشیفتگی برخی دوستان در کنار نشانی‌های غلطی که به خارجی‌ها دادند، فضا را برای سوءاستفاده عرب‌ها باز کرد و باعث شد این کرسی با ارزش که متعلق به ورزش ایران بود، خیلی راحت از دست برود. برآیند این رفتارها باعث شد ما یک کرسی موثر را بدهیم و یک کرسی نه‌چندان موثر به جایش به دست بیاوریم.

قبول دارید اگر آن اختلاف‌نظرها میان شما و رضازاده نبود، وزنه‌برداری‌کرسی و جایگاه بین‌المللی خود را از دست نمی داد؟

با کسی صحبت می‌کنم که خودش در جریان زیر و بم همه اتفاقات قرار داشت. خودتان شاهد بودید که من با حسین رضازاده اختلافات شخصی نداشتم و اگر موضوعی را مطرح می‌کردم، به این دلیل بود که می‌دیدم وزنه‌برداری در مسیر درست خودش حرکت نمی‌کرد. چرا محمد نصیری باید چند سال خانه‌نشین باشد؟ چرا به نوجوانان و جوانان بها داده نمی‌شود؟ چرا به هیات‌های استانی توجهی نمی‌شود؟ چرا شان و جایگاه قهرمانان ما حفظ نمی‌شود؟ آیا این بحث‌ها شخصی است؟ اینها همه‌اش برای ارتقای ورزش وزنه‌برداری مطرح می‌شد، اما آقایان شخصی به قضایا نگاه می‌کردند و بسادگی از کنار همه این مسائل می‌گذشتند. باور کنید به زبان آوردن این مسائل نه در جهت حاشیه‌سازی بود و نه در جهت تخریب. وقتی شما این کاستی‌ها را به زبان می‌آوری یعنی دلسوز هستی. یعنی دلت می‌خواهد در مسیر رفع مشکلات قدمی برداشته شود. در چنین فضایی اگر ساکت بمانی ظلم کرده‌ای.

خود شما چه راهکاری را مدنظر دارید که وزنه‌برداری از اختلاف نظر تهی شود و همه اهالی این رشته با وحدت رویه زیر یک سقف در مسیر موفقیت این رشته حرکت کنند؟

اختلاف‌نظر خوب است و باعث پیشرفت کار می‌شود. آنچه مشکل‌آفرین است اختلافات شخصی و تخریب است. برای فاصله گرفتن از اختلافات شخصی هم باید به خرد جمعی متوسل شوند. اگر در گذشته مدیریت وزنه‌برداری فردمحور بود، حالا با تغییر تفکر به دنبال این هستیم که خانواده وزنه‌برداری را در تصمیمات مهم این رشته سهیم کنیم. در این میان شاید یک یا دو نفر هم باشند که دائما بخواهند ساز مخالف بزنند که زیاد مهم نیست. آنچه اهمیت دارد این است که در حال حاضر بیشتر از 90 درصد خانواده وزنه‌برداری یکدل و یکصدا در جهت احیای دوباره این رشته با یکدیگر هم‌قسم شده‌اند و تلاش می‌کنند.

در آینده‌ای که علی مرادی برای موفقیت وزنه‌برداری ایران در نظر گرفته آیا جایگاهی هم برای حسین رضازاده متصور شده است؟

من به همه گفته‌ام هر کس می‌تواند بیاید و به عنوان مشاور به وزنه‌برداری کمک کند. رضازاده هم فرزند وزنه‌برداری این مملکت است و ما دوست داریم در این مسیر کنار ما باشد.

انتظار از وزنه‌برداری همیشه بالا بوده است. برای پاسخ دادن به این انتظارها چه برنامه‌ای دارید؟

کمتر از چهار ماه دیگر مسابقات قهرمانی جهان را در پیش داریم و کسب 6 سهمیه المپیک در این رقابت‌ها یکی از اهداف ماست. در کنار این هدف برنامه‌ریزی کرده‌ایم که با حمایت از بهداد سلیمی، عنوان قوی‌ترین مرد جهان را از دست روس‌ها خارج کنیم. قرار گرفتن روی سکوی جهانی هم از دیگر اهداف است، اما هدف اصلی بدون شک، درخشش در رقابت‌های المپیک 2016 ریودوژانیرو است.

با توجه به فرصت یکساله تا المپیک 2016 آیا می‌توان چشم‌انتظار بهترین عملکرد تاریخ وزنه‌برداری ایران در المپیک‌ها بود؟

شک نکنید، اگر حمایت‌های همه‌جانبه‌ای از وزنه‌برداری کشور صورت گیرد، دستیابی به بهترین نتیجه تاریخ وزنه‌برداری ایران در المپیک ریو دور از دسترس نیست. ما در المپیک سیدنی دو مدال طلا به دست آوردیم که به لحاظ کیفی بهترین عملکرد تاریخ وزنه‌برداری ایران محسوب می‌شود. در المپیک لندن هم اگرچه تیم ملی ایران صاحب 4 مدال شد، اما فقط یک مدال طلا به دست آوردیم که از نظر من با توجه به داشته‌هایمان نتیجه خوبی نبود. با این حال برنامه‌ریزی ما این است که بتوانیم در المپیک 2016، دو یا سه مدال طلا به دست بیاوریم.

با علی مرادی در حاشیه مصاحبه

به عنوان دبیرکل وزنه‌برداری آسیا در رقابت‌های بین‌المللی چیزهایی می‌دیدم که واقعا جای تاسف داشت. وقتی در جایی حضور پیدا می‌کنی، باید زبان آن جمع را بلد باشی تا با همان زبان بتوانی از مجموعه‌ات دفاع کنی. وقتی نمی‌دانی در یک مجمع بین‌المللی چه صحبت‌هایی مطرح می‌شود، چطور می‌خواهی از آرمان‌های مملکتت دفاع کنی؟ چطور می‌خواهی با دیگران تعامل کنی؟ آیا این جفا نیست؟

حرف و حدیث‌های زیادی مطرح شد مبنی بر این که در روز انتخابات افرادی مثل حسین توکلی یا بهداد سلیمی به گزینه دیگری رای دادند و این باعث دلخوری من شده است. این مسائل ساخته ذهن آنهایی است که چشم دیدن موفقیت وزنه‌برداری را ندارند. من از هیچ یک از اعضای مجمع دلخور نیستم.

یکی از رسالت‌های کمیته ملی المپیک، حمایت از فدراسیون‌های المپیکی است، اما متاسفانه از ابتدای امسال حمایتی از سوی این کمیته شامل حال وزنه‌برداری نشده و من نمی‌دانم چه مشکلی در این میان وجود دارد.

برخی نفرات حاضر در اردوی جوانان تا سه سال صغر سنی داشتند. قطعا با این شرایط می‌توانستند در مسابقات جهانی لهستان برای تیم ملی مدال کسب کنند، اما چنین مدال‌هایی برای ما ارزشی ندارد. به همین دلیل هم فقط تیم را با چهار وزنه‌بردار اعزام کردیم.

کجای دنیا دیدید یک وزنه‌بردار دو ماه قبل از المپیک در رقابت‌های قهرمانی اروپا رکورد دنیا را بزند، اما شب مسابقه‌اش بگویند به دلیل آسیب‌دیدگی نمی‌توانی در صحنه رقابت‌های المپیک حاضر باشی. دو وزنه‌بردار روسیه را می‌گویم. در المپیک لندن همه چیز برای کسب مدال‌های طلای بیشتر وزنه‌برداری ایران مهیا بود اما از این فرصت استفاده نشد.

برخلاف صحبت برخی دوستان که معتقدند مدال‌های المپیک لندن با لابی‌های آنها به دست آمده، ما در المپیک سیدنی بابت آن دو مدال طلا پولی پرداخت نکردیم. این دوستان هم اگر واقعا برای مدال طلای المپیک پولی پرداخت کرده‌اند، اشتباه کرده اند. شما اگر همین پول‌ها را در کشور و برای رشد و اعتلای رشته وزنه‌برداری هزینه کنید، قطعا نتیجه بهتری خواهید گرفت.

جای تعجب دارد که در این دو سال اخیر مجمع سالانه فدراسیون وزنه‌برداری تشکیل نشده است. این درحالی است که مجمع فدراسیون با حضور روسای هیات‌ها باید تاثیرگذار باشد و فدراسیون وزنه‌برداری هم خود را پاسخگوی آن بداند.

رضا پورعالی

گروه ورزش