می‌توانم سونامی تکواندوی دنیا باشم

هر چنداین مدال قابل پیش‌بینی بود، اما اگر کسب نمی‌شد، با توجه به انتقادهایی که از مجموع عملکرد تکواندوی بانوان در سال‌های اخیر شده، هیچ بعید نبود باز هم ارکان تیم ملی تکواندوی بانوان را دگرگون کند. با این حال، علیزاده مدالی ارزشمند گرفت و حالا همه از ظهور یک فرزان عاشورزاده ـ ستاره 18 ساله تیم پسران ـ در تیم دختران یاد می‌کنند که می‌تواند خیلی زود چنان پدیده‌ای بزرگ در دنیای تکواندو، خود را مطرح کند.

این تکواندوکار جوان در گفت‌وگو با جام‌جم، بلندپروازی یک دختر ورزشکار ایرانی را برای رسیدن به قله بلند و بزرگ، اما دست یافتنی مدال در المپیک به‌خوبی نشان می‌دهد.

کیمیا علیزاده تکواندو را از چه زمانی و چگونه شروع کرد؟

از 8 سالگی تکواندو را زیر نظر استادم مهرو کامرانی شروع کردم، آن هم به طور خیلی اتفاقی. چون در آپارتمان زندگی می‌کردیم، خیلی حوصله‌ام سر می‌رفت. پدر و مادرم تصمیم گرفتند من را در یک باشگاه ورزشی ثبت‌نام کنند. نوع ورزش برایم فرقی نداشت و خیلی مهم نبود. فقط می‌خواستند سرگرم شوم. خب چون حوالی محل زندگی ما یک باشگاه تکواندو بود آنجا مرا ثبت‌نام کردند و به این ترتیب وارد تکواندو شدم.

چه شد که ورود اتفاقی‌ات ادامه‌دار شد؟

پس از سه چهار ماه که به باشگاه رفتم در یک دوره مسابقه استانی شرکت کردم و این مسابقه‌ها انگیزه‌ای شد که در تکواندو بمانم و دیگر نه برای تفریح، بلکه برای مدال تلاش کنم. سال 86 وقتی در مسابقه‌های کشوری خردسالان برنز گرفتم، نگاهم به تکواندو بیشتر عوض شد، چون آن مدال مزه خاصی داشت.

خب به شکل طبیعی، بردها بر روحیه‌ات تاثیر زیادی داشته است، ولی با باخت‌ها چه کردی؟

خرداد 92 را هیچ وقت فراموش نمی‌کنم. در رقابت‌های قهرمانی آسیای 2013 که در اندونزی برگزار شد نتوانستم مدال بگیرم؛ رقابت‌هایی که اولین اعزام برون مرزی من بود. شکست خوردن در آن مسابقه‌ها خیلی دلسردم کرد. با وجود این، استادم خیلی سعی کرد روحیه از دست رفته مرا بازگرداند. همین طور هم شد و دوباره برگشتم. در ادامه مسابقه‌های کسب سهمیه باز هم باختم و به کلی به هم ریختم. ولی پیش خودم گفتم در جهانی همه توانم را می‌گذارم. هرچه شد، شد. جهانی سه چهار روز پس از همین مسابقه‌ها کسب سهمیه بود و خوشبختانه طلا گرفتم. با این که شکست‌ها روحیه‌ام را ضعیف کردند، اما با راهنمایی‌های مربی‌ام و پشتکاری که داشتم در نهایت آن شکست‌ها من را به پیروزی در جهانی و کسب مدال طلا رساند و البته طلای المپیک نوجوانان را هم گرفتم. پس از مسابقه‌های جهانی نوجوانان، چون سنم مناسب رقابت‌ها نبود، برگزارکنندگان بازی‌های آسیایی مانع حضورم در بازی‌های اینچئون شدند. به هر حال، سال گذشته در رقابت‌های رده بزرگسالان جام فجر و بین‌المللی هلند هم شرکت کردم و تجربه کافی برای شرکت در جهانی روسیه به دست آوردم.

فکر می‌کردی یک روز به این سطح از تکواندو برسی که به عنوان اولین دختر ایرانی در رقابت‌های جهانی بزرگسالان تکواندو صاحب مدال شوی؟

دروغ چرا! خودم شخصا فکر نمی‌کردم؛ اما از همان روزهای اول که به باشگاه می‌رفتم، با این که بچه بودم استادم تاکید می‌کرد اگر خوب تمرین کنم و با انگیزه ادامه دهم روزی قهرمان جهان خواهم شد. این صحبت‌ها واقعا روحیه بخش و دلگرم‌کننده بود. با این که سنم کم بود، اما باعث شد تلاشم را بیشتر کنم. البته تا این چند ماه پیش فکر نمی‌کردم در رقابت‌های جهانی مدال بگیرم، ولی پس از شرکت در مسابقه‌های بین‌المللی هلند ـ که در سطح بالایی برگزار شد ـ به این خودباوری رسیدم که می‌شود در رقابت‌های جهانی روسیه مدال گرفت. تورنمنت هلند واقعا مبارزات سنگینی بود. جو سالن و بازیکنان واقعا با رده سنی نوجوانان متفاوت بود. پیش از اعزام به هلند فکر نمی‌کردم بتوانم به مدال نقره برسم، اما توانستم به این مدال دست یابم.

خیلی روی اعتماد به نفس و خودباوری تاکید می‌کنی. انگار ریشه اصلی موفقیت‌هایت را همین خودباوری می‌دانی.

در تمام مبارزات تورنمنت هلند مطمئن بودم برنده می‌شوم. حتی وقتی از حریفانم عقب می‌افتادم در پایان هر راند به مربیان می‌گفتم شک نکنید. من از شیاپ چانگ پیروزخارج می‌شوم، اما در مبارزه با نماینده انگلیس در فینال کمی دچار شک شدم. نمی‌دانم چرا، اما باور داشتم مبارزه را واگذار می‌کنم. بعد که در راند طلایی باختم مطمئن شدم باور من بود که باعث شد مدال طلا را از دست بدهم. بنابراین شک نداشته باشید برای رسیدن به هر موفقیت، پیش از هر چیز باید خودباور بود. در هلند یاد گرفتم نداشتن خودباوری باعث باخت می‌شود. همه چیز مهیا بود برای طلایی شدن، اما دیدِ من بود که نتیجه بازی را رقم زد. یاد گرفتم اگر دیدم تغییر کند، توانایی شکست بهترین‌ها را دارم و می‌توانم بهترین شوم.

پس می‌شود گفت این مدال، خودباوری لازم را به تیم تکواندوی بانوان ایران برای سال‌های آینده و رقابت‌های پیش رو تزریق کرد.

تکواندوی بانوان ایران خیلی پیشرفت کرده است. با این که دیگر دوستان در جهانی روسیه باختند، اما واقعا عملکرد بدی نداشتند. باید توجه داشت تکواندوی دختران ایران 20 سال عقب‌تر از تکواندوی پسران است. همین دیر شروع کردن در تکواندو، خود باوری را از بانوان تکواندوکار ایران گرفته بود، اما خوشبختانه این خودباوری بتدریج ایجاد شده است.

این که تیم بانوان ایران را در این رقابت‌ها از پیش باخته می‌دانستند، روی روحیه‌ات تاثیر نمی‌گذاشت؟

اصلا. خیلی سعی کردم حرف‌های دیگران بر من تاثیری نداشته باشد. در کل جو تیم ملی بسیار خوب بود و همه اعضا همدل بودند و برای بهترین نتیجه روی شیاپ چانگ رفتند. با توجه به این که پیش از مسابقه‌های من، دو سه نفر از بچه‌ها حذف شده بودند بار مسئولیت روی دوش من خیلی سنگینی می‌کرد و همه نگاه‌ها به من بود و همین کارم را سخت کرده بود. خوشبختانه مدال گرفتم، هرچند حقم مدال طلا بود و می‌توانستم آن را کسب کنم و از این که نتوانستم طلایی شوم بشدت ناراحت شدم.

اما حریف ژاپنی که به او باختی، ضعیف نبود و طلا گرفت؟

من در دور اول 10 بر صفر حریف لهستانی، در دور دوم تکواندوکار باتجربه و دارنده برنز المپیک پکن از کرواسی را در راند طلایی، در دور بعد حریف آمریکایی را باز هم در راند طلایی و در نیمه نهایی جید جونز انگلیسی قهرمان المپیک لندن و نفر اول رنکینگ المپیک و جهان را 10 بر 9 شکست داده بودم، بنابراین می‌توانستم ژاپنی را که نایب‌قهرمان دوره گذشته جهان بود هم ببرم و به فینال وزن 57 کیلو برسم، اما این مسابقه را 5 بر 3 باختم و به برنز رسیدم.

فکر می‌کنی می‌توانی سهمیه المپیک 2016 را به دست بیاوری؟

می‌خواهم از طریق رنکینگ، سهمیه المپیک 2016 را به دست آورم. (شش نفر اول رنکینگ فدراسیون جهانی در چهار وزن المپیک مستقیم سهمیه المپیک می‌گیرند) مسابقه‌های زیادی تا زمان اعلام نتایج کسب سهمیه المپیک باقی‌ مانده است. آرام آرام پیش می‌روم. اگر هم نشد از طریق رنکینگ سهمیه را به دست بیاورم، در رقابت‌های قاره‌ای که گزینشی سهمیه المپیک است حتما این کار را خواهم کرد. اصولا من به کسب سهمیه المپیک فکر نمی‌کنم و آن را حتمی می‌دانم. همه هدفم کسب مدال در این مسابقه‌هاست.

وضعیت تو در رنکینگ چطور است؟

تا پیش از مسابقه‌های جهانی 22 امتیاز در رنگینگ داشتم و به خاطر این برنز هم 43.20 امتیاز گرفتم. فکر می‌کنم الان رنکینگم زیر 30 باشد و این تعداد امتیاز می‌تواند برای حضور در رقابت‌های جایزه بزرگ کافی باشد.

از تو به عنوان فرزان عاشورزاده تیم دختران یاد می‌شود. فکر می‌کنی می‌توانی پا به پای او مدال بگیری؟

تمام تلاشم را می‌کنم. یعنی هدفم این است که مثل فرزان عاشورزاده بدرخشم و به قولی سونامی تکواندوی دنیا باشم.

از این که اعتماد به نفس زیاد کار دستت بدهد نمی‌ترسی؟ به هر حال برای حریفانت شناخته شده هستی و به این راحتی به تو نمی‌بازند.

قطعا همین طور است و باید حواسم جمع باشد و مطمئنا حریفان از من شناخت پیدا کرده‌اند و کارم سخت می‌شود، اما این قضیه دو طرفه است، یعنی من هم از آنها شناخت پیدا کرده‌ام و آنها را آنالیز می‌کنم. تمام نقاط ضعفم را از میان خواهم برد. بنا براین هرچقدر آنها با تجربه می‌شوند، من هم پخته‌تر خواهم شد و از این تجربه‌ها سعی می‌کنم نهایت بهره را ببرم.

شرایط و روند آماده‌سازی تیم ملی تکواندوی بانوان پیش از اعزام به رقابت‌های جهانی چگونه بود؟

آقای پولادگر، رئیس و خانم سروی، نایب‌رئیس فدراسیون خیلی تلاش کردند بهترین شرایط را برای تیم ملی فراهم کنند و واقعا مشکلی نداشتیم. تنها چیزی که باعث باخت بچه‌ها شد نبود اعتماد به نفس و بدشانسی بود نه شرایط نامناسب آماده‌سازی.

اگر الان رئیس فدراسیون باشی چه امکاناتی برای تیم بانوان فراهم می‌کنی؟

مشکل تیم بانوان، کمبود تجربه بین‌المللی است. اگر رئیس فدراسیون بودم این تیم را به مسابقه‌های بیشتری اعزام می‌کردم تا تجربه لازم را به دست بیاوریم. هر چند فدراسیون با محدودیت مالی مواجه است.

گفته می‌شود چون حریفان تکواندوکاران ما به صورت مختلط تمرین می‌کنند سطح فنی و کیفی بالایی دارند. به نظر شما این حرف درستی است؟

ما به پایبندی خود به ارزش‌های اسلامی افتخار می‌کنیم و همان طور که گفتم حضور بیشترمان در رقابت‌های بین‌المللی تجربه همه بچه‌ها و اعتماد به نفس آنها را بالا می‌برد.

از تکواندو بگذریم. شرایط تحصیلت چطور است؟

سال دوم تجربی هستم. پارسال مدرسه همکاری نکرد و یک سال عقب افتادم و مجبور شدم امسال هم دوباره در سال دوم درس بخوانم. خوشبختانه امسال همکاری می‌کنند. با وجود این، در شرایطی در امتحانات نوبت اول شرکت کردم که ساعت 9 شب از تمرین می‌آمدم تا 6 صبح فردا درس می‌خواندم و بعد می‌رفتم امتحان می‌دادم. هرچند یک سال عقب افتادم و بعضی‌ها گفتند ضرر کردی، اما چون برای خودم هدفی تعریف کرده بودم و موفق شدم، افسوس آن یک سال را هیچ وقت نمی‌خورم. چون ارزشش را داشت. با وجود این می‌خواهم درسم را همزمان با تکواندوی حرفه‌ای ادامه بدهم.

حرف آخر؟

اگر الان در این جایگاه هستم مدیون سه نفرم، مادر و پدر عزیزم و استاد گرانقدرم مهر و کامرانی که در حال حاضر سرمربی تیم نونهالان است. برای همه این عزیزان آرزوی سلامت دارم.

امید توفیقی / گروه ورزش