نقد و بررسی بهترین بازی سری مورتال کامبت

اولین عاملی که باعث می‌شود مورتال کامبت 10، هم برای طرفداران قدیمی این مجموعه و هم برای مخاطبانی که تازه می‌خواهند آن را تجربه کنند جذابیت و حس تازگی خاصی داشته باشد، دایره‌ گسترده‌ کاراکترهایی است که می‌توان انتخاب کرد.

عنوان بازی: Mortal Kombat X
پلتفرم: PC، PS4، PS3، X360، Xbox One
ناشر: Warner Bros Interactive Entertainment
سازنده: NetherRealm Studios, High Voltage Software
سبک: مبارزه‌ای
امتیاز: 8.5

بدون احتساب DLCها، بازی 24 شخصیت را در اختیار شما قرار می‌دهد که دست‌کم یک سوم از آنها کاراکترهایی کاملا جدید هستند؛ نه این‌که رنگ یکی از شخصیت‌ها را عوض کرده و تغییراتی جزئی در حرکاتش داده باشند. بازی‌های مبارزه‌ای نادری به خود جرات می‌دهند با وجود حجم زیاد شخصیت‌های محبوب نزد طرفداران، چنین اساسی خانه‌تکانی کند و حالا مورتال کامبت 10 با این خانه‌تکانی حتی بهتر هم شده است. قطعا ما هم برای کاراکترهایی چون Kabal و Smoke دلتنگ هستیم، ولی از طرفی چهره‌های جدیدی مانند Takeda و Kung Jin طراوت و تازگی خاصی به گیم‌پلی بخشیده‌اند که سخت است به دلیل غیبت کاراکترهای اشاره شده ناراحت شویم.

از بین شخصیت‌های جدید، Takeda چشمگیرترین طراحی را دارد و مهر تائیدی است بر این که مورتال کامبت 10 چقدر کارش را در پردازش شخصیت‌های جدید درست انجام داده است. تاکدا درست مانند یک نینجای قرن بیست و یکمی می‌جنگد. او ترکیبی از سلاح‌های سنتی و تجهیزات مدرن و پیشرفته دارد؛ ازجمله شمشیر لیزری کنترل از راه دور که می‌تواند آن‌ را جایی بکارد و هر وقت خواست بخواندش یا چاقوهای پرتابی که با اصابت به هدف منفجر می‌شوند. هرچند او تمام این سلاح‌ها و تجهیزات را با خود حمل می‌کند، اما تبحر و مهارتش در هنرهای رزمی حتی شاید فکر استفاده از آنها را هم به ذهن راه ندهد.

به نسبت تمام ساخته‌های قبلی NetherRealm، هر یک از شخصیت‌ها به لطف انیمیشن‌های ارتقا یافته و قدرتمند، سبک مبارزه‌ای خود را بهتر به مخاطب منتقل می‌کنند. نسخه‌ قبلی مورتال کامبت در سال 2011 نشانه‌‌هایی مختصر از این ویژگی را نشان داد، Injustice قدم‌های درستی در راه رسیدن به آن برداشت و حالا مورتال کامبت 10 بقیه کار را به سرانجام رسانده است. این قضیه باعث شده با روان‌ترین و واقعگرایانه‌ترین گیم‌پلی در مجموعه‌ مورتال کامبت مواجه شویم.

یکی دیگر از ویژگی‌های جالب گیم‌پلی، سیستمی است که ابتدای هر مبارزه به شما امکان می‌دهد سه توانایی برای هر کاراکتر انتخاب کنید که البته به لطف آن چیزهای بیشتری برای کشف، امتحان کردن و نمایش دادن به بازی اضافه شده است. Liu Kang این تنوع را پیدا کرده تا در حین مبارزه خود را به موقعیتی تغییر دهد که سلامت ازدست‌رفته‌اش را بازمی‌گرداند و Torr که از شخصیت‌هایی جدید است، می‌تواند کاراکتر دیگری را به خدمت گرفته و با هم حساب رقیب را برسند. شاید بیشتر انتظار دارید این ویژگی‌ها را در بازی‌هایی مانند Persona 4 یا BlazBlue مشاهده کنید، اما سازنده با قرار دادنشان در مورتال کامبت 10 روح تازه‌ای به آن دمیده است.

یکی از مسائلی که کمی به لذت مبارزات لطمه می‌زند، یکدست نبودن کیفیت بصری شخصیت‌هاست. بعضی از مبارز‌ها مثل Scorpion یا شخصیت جدید D’vorah با هزاران جزئیات ریزی که در چهره و لباس‌ آنها به کار رفته فوق‌العاده به نظر می‌رسند، در حالی که دیگران مثل Sonya و Jacqui از جزئیات بسیار کمتری بهره می‌برند و تکسچر به کار رفته برای چهره‌شان تقریبا تخت است. کیفیت محیط‌ها و تصاویر پس زمینه نیز فوق‌العاده است و زمانی که با دو کاراکتر پرجزئیات ترکیب می‌شوند، متوجه می‌شوید در حال مشاهده‌ یکی از بهترین گرافیک‌‌های روی کنسول‌ها هستید.

یکی از ایرادهای اصلی مورتال کامبت 10 به بخش داستانی آن مربوط است که اتفاقا مانور زیادی هم روی آن داده شده بود. بزرگ‌ترین ضعف داستان این است که تقریبا با فضا و اتسمفر مجموعه‌ مورتال کامبت همخوانی ندارد و از این منظر می‌توان تلاش آن برای جلب رضایت افرادی که ترجیح می‌دهند انفرادی بازی کنند به نسبت نسخه‌های قبلی، ناموفق‌تر دانست. نویسندگی بد و صداپیشگی‌ نه‌چندان خوب قطعا سزاوار سرزنش هستند، ولی مشکل اصلی آنجاست که داستان در تلاش است قصه‌ای برای گروه سنی خانوادگی و نوجوانان روایت کند؛ در حالی که همه می‌دانیم محوریت دنیای سری بازی‌های مورتال کامبت درباره‌ مرگ و خشونت است.

از خشن‌ترین جنبه‌های گیم‌پلی مورتال کامبت همواره به Fatalityها اشاره می‌شود. در این نسخه نیز نه‌تنها فیتالیتی‌های معروف کاراکترها دیده می‌شوند، موارد جدیدی نیز اضافه شده‌اند و همه‌ آنها از لحاظ خشن بودن نسبت به نسخه‌های قبل رقیب ندارند. کاراکترها، فهرست بلند بالایی از فنون و زنجیره‌های کمبویی دارند. مثل نسخه‌ قبلی در صورت وارد کردن آسیب‌های متوالی به دشمن، نوار X-Ray شما پر می‌شود که در صورت استفاده‌ درست از آن می‌توانید طی یک حمله‌ سینمایی و کارگردانی شده، آسیب وحشتناکی به رقیب خود وارد کنید. تفاوت اساسی آن در این نسخه اینجاست که ارزش استفاده از آنها بسیار بیشتر شده و هر موقع که بخواهید می‌توانید از حمله منصرف شوید و بلافاصله حرکت کاراکتر را به یک زنجیر کمبو متصل کنید. همین حق انتخاب‌های بیشتری در حین مبارزات در اختیار بازیکنان قرار می‌دهد.

مبارزات و مدهای جالبی نیز در سیستم آنلاین بازی وجود دارد که با توجه به سرعت اینترنت، احتمالا تجربه کردنش برای خیلی از ما به آرزو بدل خواهد شد، زیرا با وجود اهمیت فراوان پینگ در بازی‌های مبارزه‌ای، دوست داریم دلمان را به کمبوهایی خوش کنیم که خیال می‌کنیم به رقیب می‌زنیم، در حالی که او چند ثانیه قبل دخل ما را آورده است. در مجموع بخش عمده‌ای از کمبود امتیاز بازی به بخش داستانی‌ آن بازمی‌گردد، اما چه کسی بازی مبارزه‌ای را برای بخش داستانی‌اش تجربه می‌کند؟

مجید رحمانی / کلیک (ضمیمه یکشنبه روزنامه جام جم)