کبوتر نیکنام

ای پرنده بدجنس چرا در لانه من نشستی... از کی اجازه گرفتی؟

کبوتر با تعجب گفت: اجازه نگرفته‌ایم... چون به لانه کاری نداریم... من داشتم به جوجه‌ام پرواز یاد می‌دادم که او خسته شد و چند دقیقه‌ای اینجا نشستیم، حالا هم داریم می‌رویم، بی‌خودی هم داد و فریاد نکن.

کلاغ گفت: روی درخت مردم می‌نشینی و زبان درازی هم می‌کنی؟ به من چه که به بچه‌ات پرواز یاد می‌دادی، می‌خواستی یاد ندهی تا خسته نشوی، حالا هم اینقدر داد و فریاد می‌کنم و همه را صدا می‌کنم و آبرویت را پیش همه می‌برم.

کبوتر گفت: تو که باز هم داری داد می‌زنی... گفتم که به لانه‌ات کاری نداشتیم حالا هم داریم می‌رویم... اگر هم جسارتی شده شما به بزرگواری خودتان ببخشید، چرا بی‌خود دعوا درست می‌کنی... بفرما... بچه‌ام را برداشتم و رفتم.

کلاغ دوباره فریاد کشید: بی‌خود نشستی و بی‌خود رفتی... من الان همه مرغ‌ها را جمع می‌کنم و آبرویت را می‌برم و تا همه را خبر نکنم نمی‌گذارم بروی. مگر اینجا کاروانسراست که هر وقت بخواهی بیایی و هر وقت بخواهی بروی... ای فریاد... ای مرغ‌ها... ای پرندگان... بیایید اینجا دعوا شده... قارقار قارقار... .

کلاغ، جوجه کبوتر را هم به زمین پرتاب کرد و داد و فریاد را از حد گذراند. کبوتر هم بسیار عصبانی شد و گفت: حالا که خودت خواستی و غوغا دوست داری، درستت می‌کنم. اصلا این لانه مال خودم است، از اینجا هم نمی‌روم، هر کاری هم می‌خواهی بکن.

کلاغ صدایش را بلندتر کرد و بر اثر داد و فریاد او پرنده‌ها جمع شدند و گفتند: چه خبره؟

کلاغ گفت: این کبوتر آمده و در لانه من منزل کرده.

کبوتر گفت: کلاغ دروغ می‌گوید. این لانه مال خودم است و این کلاغ آمده و بچه مرا از آن بیرون انداخته و می‌خواهد با داد و فریاد لانه را از چنگ من دربیاورد و شما می‌دانید که ظالم کیست و مظلوم کیست.

مرغ‌ها از کلاغ پرسیدند: تو شاهدی و سندی داری که این لانه مال تو است؟

کلاغ گفت: ای داد و بیداد، این مسخره بازی چیست، شاهد یعنی چه، من لانه را خودم ساختم، من این کبوتر را بیرون می‌کنم و زیر بار زور نمی‌روم.

مرغ‌ها از کبوتر پرسیدند: تو شاهد و سندی داری که این لانه مال تو است؟

کبوتر گفت: شاهد ندارم ولی شما می‌بینید که خانه در تصرف من است و این کلاغ با گردن کلفتی می‌خواهد مرا بیرون کند. شاهدش هم جوجه من است. کلاغ او را بر زمین انداخته، شما نباید بگذارید این کلاغ قارقار کن به من ضعیف زور بگوید.

مرغ‌ها فکری کردند و تصمیم گرفتند که هدهد که مرغ دادگر و صاحب‌نظر و دانایی است را به عنوان قاضی دعوت کنند و نظر دهد.

هدهد از کلاغ پرسید: تو شاهد و سندی داری؟ گفت: نه.

و بعد از کبوتر پرسید. کبوتر گفت: همین جا بودم که کلاغ آمد و جنجال درست کرد.

هدهد فکری کرد و گفت: بسیار خوب... به عقیده من باید لانه را به کبوتر واگذاریم. کلاغ تا خواست فریاد بزند و اعتراض کند مرغ‌ها به او مجال ندادند و همه گفتند لانه مال کبوتر است و کلاغ باید از اینجا برود. کلاغ هم که دید اوضاع و احوال به این صورت است و هیچ طرفداری ندارد ، ساکت شد. در همین موقع بود که کبوتر نزدیک هدهد شد و گفت: آقای قاضی خیلی متشکرم ولی می‌خواهم یک چیزی از شما بپرسم، چطور شد که شما حق را به من دادید در صورتی که من هم مثل کلاغ شاهدی نداشتم و هیچ کس هم حقیقت را نمی‌داند.

هدهد گفت: درست است، جز تو و کلاغ هیچ کس حقیقت را نمی‌داند، من هم نمی‌دانم، ولی وقتی دلیل دیگری در میان نباشد حق را به کسی می‌دهند که نیکنام و اخلاقش خوب است و هرگز کسی از او دروغی نشنیده باشد و تو به راستگویی معروفی و کلاغ به دروغگویی.

کبوتر گفت: من خیلی خوشحالم که راستگویی و نیکنامی اینقدر فایده دارد ولی هدهد قاضی می‌خواهم اعتراف کنم که این لانه مال من نیست و مال کلاغ است، من دوست ندارم که به راستگویی معروف باشم و برخلاف آن عمل کنم.

هدهد گفت: آفرین بر تو پس گمان من درباره تو درست بود، ولی چرا موقع محاکمه دروغ گفتی؟

کبوتر گفت: من در حضور شما حتی یک کلمه دروغ نگفتم، من نگفتم که خانه را ساخته‌ام، گفتم که در آن نشسته بودم و راست می‌گفتم، ولی کلاغ با اعمالش مرا مجبور کرد که مثل خودش عمل کنم و با زبان خودش با او صحبت کنم و من خواستم او را تنبیه کنم ولی حالا که صحبت از راستی و نیکنامی من است، من این نام نیک را با صد‌ لانه هم عوض نمی‌کنم.

گلنوشا صحرانورد