ایستا؛ روستایی که عروسی و عزا ندارد

کسی کاری به کار کسی ندارد. در کوچه‌ها اثری از رد پای تکه آهن‌هایی که در شهر «خودرو» نامیده می‌شود، نیست.

روستاییان ایستایی، نه تنها شب‌ها پای تلویزیون نمی‌نشینند که به شب‌نشینی هم اعتقادی ندارند. عروسی و عزا ندارند و مراسمی چون جشن تولد و سالگرد ازدواج برای آنان معنا و مفهومی ندارد.مهمان‌نواز هستند، به شرطی که کسی از زنان قصد ورود به روستای آنان را نداشته باشد. همان‌طور که تاکنون کسی از دنیای بیرون، زنان آنان را ندیده است. متمول هستند و از طریق فروش زمین‌های پدری‌شان روزگار می‌گذرانند.

گفته می‌شود شناسنامه ندارند و جزو آمار جمعیت ایران به حساب نمی‌آیند. هیچ‌گونه خدمات دولتی را نیز دریافت نمی‌کنند. حتی امکانات دنیای جدید را نیز نمی‌پذیرند.

دوست ندارند آب لوله‌کشی، گاز، برق، درمانگاه، ماشین‌آلات و وسایل ارتباطی داشته باشند.

می‌گویند گروهی از پیروان میرزا صادق مجتهد تبریزی، فقیه مشهور دوره مشروطه هستند که با الهام از آرای تجددستیز او، چنین زندگی را در زمانه تسلط مدرنیته سامان داده‌اند.

اهالی روستای ایستا واقع در شرق طالقان اوقات شرعی نماز را با شاخصه‌های خود استخراج کرده و آغاز و پایان ماه مبارک رمضان را نیز با رویت خویش تعیین می‌کنند، به رویای صادقانه معتقدند، آنان بشدت منتظر ظهور امام مهدی‌(عج) هستند.

فرزندان آنها بعد از رسیدن به سن تکلیف مختارند که با آنان زندگی کنند یا به شهر بازگردند، آنها هیچ‌گونه فعالیت‌ سیاسی و اجتماعی نداشته و باورهای خود را تبلیغ نمی‌کنند.

کودکان روستا به سبک سنتی و مکتبخانه‌ای با فراگیری دروسی همانند واجبات و محرمات فقهی، خوشنویسی و اصول عقاید سواددار می‌شوند. ساعت مچی و دیواری در محل زندگی «اهل توقف» وجود ندارد و سیمان و آهن در معماری خانه‌های آنان به کار نرفته است. آنان به نحو اسرارآمیزی از مردم فاصله می‌گیرند و کمتر کسی را به خانه خود راه می‌دهند.

اهالی بومی طالقان که بدرستی نمی‌دانند اینها از کجا آمده‌اند و چه مرام و مسلکی دارند، گاه آنان را اسماعیلی مذهب و زمانی دراویش ترک دنیا گفته قلمداد می‌کنند که در انتظار ظهور امام مهدی (آخرین پیشوای شیعیان) هستند.