ولبک در راه گاسکوئین

هر دو گل این دیدار را دنی ولبک به ثمر رساند که بتازگی با قراردادی پر سر و صدا از منچستریونایتد به آرسنال پیوسته است تا منچستری‌ها با درخشش وی در برابر سوئیس متوجه شوند چه ستاره‌ای را از دست داده‌اند. ولبک در روز آخر نقل و انتقالات با قراردادی 16 میلیون پوندی راهی آرسنال شد. ولبک نخستین بازیکنی نیست که پس از طی کردن یک دوره ناکامی و عملکرد ضعیف در تیم باشگاهی خود به طور ناگهانی در تیم ملی انگلیس می‌درخشد و به روزهای اوج برمی‌گردد. علاوه بر این در فوتبال انگلیس بازیکنانی بوده‌اند که در تیم ملی کشورشان ستاره درخشان‌تری نسبت به آنچه در تیم‌های باشگاهی خود بوده‌اند، ظاهر شده‌اند که البته تعداد این بازیکنان زیاد نیست. ولبک می‌تواند یکی از آنها باشد؟ او بازیکنی است که در رده باشگاهی کمتر او را در حد و اندازه‌های یک ستاره دیده‌ایم اما او در دیدار با سوئیس نشان داد در تیم ملی می‌تواند یک مهره بسیار بزرگ باشد، اما به غیر از ولبک چه کسانی در تیم ملی فوتبال انگلیس دوباره احیاء شدند؟

1- پل گاسکوئین( 57 بازی ملی و 10 گل)

این هافبک تاریخی فوتبال انگلیس که این اواخر به دلیل مصرف مشروبات الکلی به حالت مرگ افتاده بود، در تاتنهام و لاتزیو بازیکن تاثیرگذاری محسوب می‌شد، اما او دوره درخشان‌تر خود را در تیم ملی فوتبال انگلیس پشت سر گذاشت. این در حالی است که بسیاری از ستاره‌های تاریخ فوتبال در باشگاه‌های خود عملکرد موفقیت‌آمیزتری نسبت به حضور در تیم ملی داشته‌اند. یکی از گل‌های بسیار به یادماندنی او گلی بود که مقابل اسکاتلند در سال 1990 زد. گاسکوئین هنوز در فوتبال انگلیس تکرار نشده است.

2- سر جف هورست (49 بازی ملی و 24 گل)

جف هورست استثنایی در فوتبال رده ملی دنیاست. او شاید برای وستهام بازیکنی خوب و گاهی اوقات ستاره بود، اما در تیم ملی انگلیس بسیار با هورست رده باشگاهی تفاوت داشت و یک ستاره واقعی لقب می‌گرفت. اوج کار هورست در تیم ملی فوتبال انگلیس در جام جهانی 1966 رقم خورد؛ جایی که او در دیدار فینال هت‌تریک کرد تا انگلیس با غلبه بر آلمان غربی برای اولین و آخرین بار قهرمان جام جهانی شود. هورست، یکی از دلایل اصلی انگلیس برای تنها قهرمانی تاریخ انگلیسی‌ها در جام‌جهانی تلقی می‌شود.

3- امیل هسکی (62 بازی ملی و 7 گل)

امیل هسکی را نمی‌توان یک ستاره تمام عیار در رده باشگاهی معرفی کرد، اما در مقابل او همیشه برای تیم ملی انگلیس کارایی داشت. هسکی 11 سال برای تیم ملی فوتبال انگلیس بازی کرد که بارها ارزش فنی بالای خود را نشان داد. جای تعجب است چرا چنین بازیکنی که در رده ملی یک ستاره بود هرگز در تیم‌های باشگاهی‌اش به غیر از بازه‌های زمانی کوتاه‌مدت هرگز نتوانست بازیکنی ممتاز و سرنوشت‌ساز باشد. هسکی می‌گوید که افسوس این را می‌خورد چرا هرگز با انگلیس جامی را فتح نکرد.

4- جیمز میلنر (50 بازی ملی و یک گل)

میلنر بازیکن عجیبی است. او نمی‌تواند ثبات داشته باشد. یک مدت خوب است و یک مدت ضعیف و ناکارآمد. اما هر چه باشد او به عنوان هافبک تیم ملی انگلیس همیشه تاثیرگذار بوده. این‌که چرا او در رده باشگاهی بازیکن تاثیر‌گذاری نبود، اما در تیم ملی همیشه خوب ظاهر شده است سوالی است که فقط خود او می‌تواند جواب بدهد.

5- جو کول (56 بازی ملی و 10 گل)

کول در چلسی موفقیت‌های زیادی به دست آورد و جام‌های قهرمانی متعددی را لمس کرد، اما به عنوان یک هافبک در تیم ملی فوتبال انگلیس خیلی موفق‌تر و بهتر بود. او در سه جام‌جهانی بازی کرد. هیچ‌کس گل استثنایی او در جام‌جهانی 2006 مقابل سوئد را فراموش نمی‌کند. کول ستاره‌ای نه برای رده باشگاهی که برای تیم ملی انگلیس بود.

6- نات لوفتهوس (30 بازی ملی و 33 گل)

او در بیست و پنج سالگی نخستین بازی ملی خود را انجام داد، اما وقتی به تیم ملی رسید تمام توانایی‌های خود را یکجا نشان داد. او جزو شش گلزن برتر تاریخ فوتبال ملی انگلیس است. توجه داشته باشید که او این تعداد گل را فقط در 30 بازی ملی به ثمر رساند. بله، 30 بازی ملی و 33 گل، رکوردی دست نیافتنی و فوق‌العاده. این بازیکن فقید از دهه 40 تا 60 فوتبال بازی می‌کرد.

7- پتر کروچ (42 بازی ملی و 22 گل)

پتر کروچ هم از آن دست بازیکنان عجیب و غریبی است که در تیم‌های باشگاهی خود نمی‌توانست ستاره باشد، اما بر عکس در تیم ملی انگلیس خیلی خوب و مثمر ثمر بود. حیف که عمر بازی‌های ملی کروچ زود به پایان رسید. او هم مصدوم بود و هم بی انگیزه وگرنه می‌توانست یکی از برترین مهاجمان تاریخ فوتبال کشورش لقب بگیرد.

دیلی میل ‌‌/ ‌‌مترجم: هیلدا حسینی‌خواه