تبعیض در درمان مجرمان

جیمز پس از گذراندن ده سال دوره محکومیت، از زندان آزاد شده و در طول یک دهه اولین‌باری بود که کسی او را لمس می‌کرد. در آن مدت اگر یکی از مسئولان تیم پزشکی زندان او را ویزیت می‌کرد، احتمالا این دیدار طور دیگری به اتمام می‌رسید: با خشونت، خستگی یا صدا زدن ماموران حراست، اما از آنجا که من برای برخورد با بیماران با سابقه زندان آموزش دیده بودم، توانستم خودم را جمع کنم و به معاینه او ادامه بدهم.

هر ساله نزدیک 13 میلیون بیمار از زندان‌ها و سایر مراکز اصلاحی در ایالات متحده آمریکا به خانه برمی‌گردند. آنها اغلب یک بار یا بیشتر به اورژانس پزشکی نیاز پیدا می‌کنند و حتی بعضی از آنها مورد خشونت و سوءاستفاده قرار می‌گیرند و بعد برای مراقبت پزشکی به دست مسئولان سپرده می‌شوند، اما کمتر پیش می‌آید این افراد از سوی متخصصان زبده و کارآزموده درمان شوند و پزشکان بی‌تجربه نیز اغلب نمی‌دانند چطور نیازهای آنها را برآورده کنند. فقط 22 برنامه آموزشی مراقبت‌های پرستاری در آمریکا وجود دارد که به متخصصان آموزش می‌دهد چطور با زندانیان یا افرادی که سابقه حضور در مراکز تادیب و تربیت را دارند، برخورد کنند.

ناآگاهی متخصصان پزشکی نسبت به این موضوع، عواقبی جدی برای زندانیان داشته و سیستم مراقبت‌های بهداشتی به طور کلی مشکلات زیادی برای آنها ایجاد کرده است. به طوری که بسیاری از این افراد وقتی از زندان مرخص می‌شوند، نیاز دارند به صورت اورژانسی تحت مراقبت پزشکی قرار گیرند.

بنا بر آمار پیو سنتر، از هر 31 بزرگسال یک نفر زندانی شده است. متخصصان نمی‌دانند در زندان‌ها سیستم مراقبت بهداشتی ویژه‌ای اعمال می‌شود که با سیستم رایج متفاوت است. آنها نمی‌دانند بیماران بسیار ضعیف، اولین بیماری جدی خود را در زندان پشت‌سر گذاشته‌اند و این‌که بیماران دیابتی در زندان اجازه ندارند انسولین را خودشان به خود تزریق کنند یا داروهایشان را خودشان بخورند. پزشکان همچنین نمی‌دانند یک زندانی باید برای مراجعه به پزشک در داخل زندان از مسئولان زندان اجازه بگیرد و ممکن است به خاطر نخوردن داروهای خود تنبیه شود.

آموزش به متخصصان پزشکی درخصوص سیستم مراقبت‌های بهداشتی داخل زندان به آنها درباره ریسک‌های پزشکی مختص زندان هشدار می‌دهد و به آنها می‌گوید که چطور می‌توانند به بیماران خود کمک کنند تا از زندانی‌شدن‌های بعدی جلوگیری کنند، اما مهم‌تر از آن فضایی را ایجاد می‌کند که پزشکان متوجه می‌شوند حتی خود آنها نمی‌توانند بسادگی کلیشه‌هایی نظیر «مجرم» را کنار بگذارند. مجرم در ذهن‌ها کسی است که خطرناک است و حبسی که کشیده، حقش است. این موضوع می‌تواند بر ذهنیت کسی که می‌خواهد از مجرم مراقبت یا او را مداوا کند، تاثیر بگذارد.

من به عنوان کسی که زندانیان سابق را در کلاس‌های آموزشی خود دیده‌ام، می‌دانم شنیدن این‌که کسی سابقه مجرمانه دارد، ممکن است ترس‌های پایه‌ای و تخیلات ما را از زندگی در زندان بیدار کند. زیرا همواره از سوی سیاستمداران و رسانه‌ها، تبعیض‌هایی علیه آنان اعمال شده است. ما به عنوان پزشک، دوست داریم فکر کنیم بی‌طرف هستیم، اما ما هم مانند هر بشر دیگری تحت تاثیر این خیال‌های انتزاعی قرار می‌گیریم.

تبعیض براساس سابقه کیفری، برای پیدا کردن شغل، محل زندگی، دسترسی به خدمات اجتماعی و چیزهایی از این قبیل رایج است حال چطور ممکن است بر مراقبت‌های پزشکی تاثیر نداشته باشد؟

من و همکارانم امسال تحقیقی در زمینه پزشکی و عدالت منتشر کردیم که نشان می‌داد 42 درصد افرادی که از زندان آزاد می‌شوند، احساس می‌کنند از سوی متخصصان سلامت مورد تبعیض قرار گرفته‌اند. بعضی از آنها گفته‌اند پزشکان به محض مشاهده سابقه کیفری‌شان در پرونده، دیگر برای آنها داروی ضددرد تجویز نکرده‌اند.

ما چطور می‌توانیم با این معضل روبه‌رو شویم؟ متخصصان بخش سلامت می‌توانند دوره آموزشی خود را از بازدید از یک زندان شروع کنند و برای این کار می‌توانند افراد تحت آموزش خود را نیز با خود ببرند. در این دوره‌ها به افراد آموزش‌هایی درخصوص ریسک‌های پزشکی زندان ارائه و به آنها یاد می‌دهند چطور از یک بیمار درباره سابقه کیفری او سوال کنند و تبعیض‌هایی را که در ناخودآگاه‌شان وجود دارد، بشناسند و راهکارهایی برای مقابله با آن کشف کنند.

ما همچنین باید به بیماران یاد بدهیم چطور درباره سابقه زندان‌شان صحبت کنند و تبعیض‌های ذهنی پزشکان را بشناسند و یاد بگیرند چطور بگویند که زندانی بوده‌اند، اما به دلیل زندان رفتن‌شان، اشاره نکنند. بدون این آموزش ممکن است بعضی بیماران جزئیاتی غیرضروری درباره علت بازداشت‌شان بدهند که پزشکان نتوانند آن را نادیده بگیرند.

اگر ما نتوانیم با این مشکلات روبه‌رو شویم، عواقب آن هم بر افرادی که به مراقبت‌های پزشکی نیاز دارند و هم بر سیستم مراقبت‌های بهداشتی حس خواهد شد. مدارکی که در این ارتباط به‌دست آمده نشان می‌دهد تجربه تبعیض در میان هر جمعیتی باعث می‌شود بیماران از درخواست مراقبت‌های پزشکی اولیه سرباز بزنند و همین مسأله به کشیدن کارشان به اورژانس منجر خواهد شد که هم گران‌تر است و هم ممکن است بسیار دیر باشد.

برای بیمارانی که از زندان یا سایر مراکز تادیبی آزاد شده‌اند، حس کردن تبعیض کار سختی نیست. کمبود آگاهی ما از تبعیض‌های ناخودآگاه‌مان به عنوان پزشک و همچنین ناآگاهی از نیازهای منحصر به‌فرد یک زندانی سابق، ممکن است منجر به انصراف بیمار از درخواست مراقبت پزشکی و روانپزشکی شود و بدتر از آن ممکن است به برخورد پزشکی نادرست و سوءاستفاده‌گرایانه بینجامد که یا کار را به اورژانس بکشاند یا مراحل درمانی فرد بخوبی پیش نرود. (ضمیمه تپش)

مترجم: سارا لقایی

منبع: سی.ان.ان