سایه شوم مصدومیت

در همین جام جهانی 2014 ستاره‌های زیادی به‌دلیل آسیب‌دیدگی حسرت حضور در جشن برزیلی فوتبال به دلشان ماند. ستاره‌هایی که هر یک می‌توانستند سرنوشت جام را تغییر دهند.

روسیه اگر کاپیتان خود رومن شیرکوف را به‌دلیل آسیب‌دیدگی از دست نمی‌داد به آن وضع دچار نمی‌شد که در همان مرحله گروهی وداعی تلخ با جام داشته باشد. شوک بزرگ بر پیکر فرانسه هم وقتی وارد شد که خبر آمد فرانک ریبری نمی‌تواند تیم ملی کشورش را همراهی کند. او بدون شک امید اول فرانسه در جام جهانی محسوب می‌شد و مصدومیت او بدترین خبر ممکن برای دیدیه دشام بود. دشام بدشانس کلمنت گرنیر را هم قبل از جام به‌دلیل آسیب‌دیدگی از دست داد تا حسرت هایش پس از باخت خفیف به آلمان و نرسیدن به نیمه نهایی دوچندان شود.

کلمبیا هم گرچه یکی از تیم‌های شایسته جام جهانی بود اما این تیم با رادمل فالکائو، می‌توانست از این هم بهتر باشد، اما مصدومیت او از ناحیه لیگامنت خوزه پکرمن را ناچار کرد روی نام این مهاجم خط قرمز بکشد. یکی دیگر از بزرگ‌ترین غایبان جام جهانی بدون شک فالکائو مهاجم اول تیم کلمبیا بود.

برای ایتالیای پراندلی هم مصدومیت غیرمنتظره ریکاردو مونتولیوو کافی بود تا این تیم در همان مرحله گروهی وداعی دردناک با جام داشته باشد. مونتولیوو در تفکرات پراندلی جایگاه ویژه‌ای داشت، اما فقط یک هفته قبل از شروع جام جهانی در جریان تساوی بدون گل تیمش مقابل ایرلند بشدت آسیب‌دید و جام جهانی را از دست داد.

اسپانیا هم اگر چه فقط سایه‌ای از آن تیم قهرمان چهار سال پیش بود اما شاید اگر ویکتور والدس را به جای ایکر کاسیاس در درون دروازه داشت اینچنین مفتضحانه از مرحله گروهی کنار نمی‌رفت. اما مصدومیت دردناک والدس در دیدار مقابل سلتاویگو نه تنها خداحافظی او از بارسلونا را غم انگیز کرد که جام جهانی را نیز برای او به باد داد.

نیکو کرانچار در تیم ملی کرواسی، کوین استروتمن و رافائل فن در فارت برای تیم ملی هلند و تئو وولکات در تیم ملی انگلیس هم دیگر مهره‌های ارزشمندی بودند که جام جهانی را به‌دلیل آسیب‌دیدگی از دست دادند. اما البته بزرگ‌تر و تاثیرگذارتر از همه اینها نیمار، بود که مصدومیتش از ناحیه کمر، کمر یک کشور را شکست.

برزیلی‌ها تا همیشه با یادآوری نیمه نهایی جام جهانی 2014 ناراحت خواهند شد اما صحنه‌ای که برای آنها ناراحت‌کننده‌تر است، بدون شک نه لحظه شادی آلمان‌ها پس از هر بار گلزنی به برزیل که لحظه برخورد شدید خوان کامیلو زونیگا با نیمار است. لحظه‌ای که با شکستن مهره کمر برزیل، کمر تیم ملی برزیل و میلیون‌ها فوتبالدوست این کشور شکست. نیمار فقط دو سانتی‌متر با فلج شدن فاصله داشت؛ اتفاقی که اگر رخ می‌داد همه فوتبال را به سوگ خود می‌نشاند.

قوزکی که فان باستن را به خانه فرستاد

پیش‌تر زمانی که مارکو فان باستن، اسطوره فوتبال هلند به‌دلیل آسیب‌دیدگی، وداعی زودهنگام با دنیای فوتبال داشت، خیلی‌ها به‌خاطرش اشک ریختند.

ورزشگاه المپیک مونیخ هرگز نمی‌تواند روز شنبه بیست و پنجم ژوئن 1988 را به دست فراموشی بسپارد. روزی که فان باستن از بسته‌ترین زاویه ممکن دروازه رنات داسایوف را باز کرد تا آن شاهکار بعد از گل دیه‌گو مارادونا در جام‌جهانی 86 دومین گل قرن نام بگیرد؛ گلی که هنوز مجذوب‌کننده‌ترین نوستالژی روزهای پایانی دهه 80 به حساب می‌آید.

حتی خود مارکو سال‌ها بعد وقتی خاطرات دیدار با شوروی را مرور می‌کرد، اعتقاد داشت اگر ده بار دیگر هم سعی کند چنین گلی به ثمر برساند، هرگز موفق به انجامش نخواهد شد. شاید اگر مارکو متعلق به یکی از سرزمین‌های آمریکای لاتین بود مردم بر این اذعان داشتند که «فرشته مقدس» روی پای او نشسته تا این گل سوسیالیست‌های شوروی را نابود کند. ولی خب، او نه قدیس هلندی‌ها بود و نه خودش تمایلی داشت به حماسه‌سازی دست بزند. تنها چیزی که با شنیدن نام فان‌باستن افسوس‌برانگیز می‌شود، این است که او خیلی زود به‌دلیل آن مصدومیت لعنتی که برای زانوهایش اتفاق افتاد از فوتبال خداحافظی کرد.

فوتبالدوستان قدیمی لاله‌های نارنجی را با آری هان، تئو دی یانگ، رنه واندر کرکوف، جان نیسکنز، جانی رپ، رود کرول، ویم ینسن، ویلی واندر کروف، راب رنزنبرگ و یوهان کرایف می‌شناسند. نسل جدید هواداران هلندی هم کسانی هستند که با دیدن بازی‌های مارک فن بومل، درک کویت، رافائل فان در فارت، نایجل دی یانگ، روبین فان پرسی، وسلی اسنایدر و آرین روبن طرفدار این تیم نارنجی پوش شدند. اما هلند تنها قهرمانی تاریخش را زمانی به‌دست آورد که رودگولیت، فرانک ریکارد و البته بالاتر از آنها مارکو فان باستن را در ترکیب خود داشت؛ جام ملت‌های اروپا 1988، جایی که فان باسن با زدن 5 گل خودش هم آقای گل اروپا شد. در سال‌های 1989 و 1990 هم افتخارآفرینی‌های فان باسن با پیراهن میلان ادامه پیدا کرد، زمانی که آنها دو سال متوالی قهرمان جام باشگاه‌های اروپا و جام باشگاه‌های جهان شدند. اما فان باستن سال 1993، درحالی که فقط 29 سال داشت به‌دلیل آسیب‌دیدگی از ناحیه قوزک پا، برای همیشه مجبور به خداحافظی با دنیای توپ گرد شد تا نامش به‌عنوان بزرگ‌ترین ستاره ای که آسیب‌دیدگی به عمر فوتبالش خاتمه داد، در تاریخ ثبت شود.

هفده سال بعد از آن خداحافظی تلخ بود که اسطوره فوتبال هلند به وین رونی، مهاجم انگلیسی باشگاه یونایتد هشدار داد بازی کردن با پای مصدوم در حقیقت ریسک بزرگی است که او درباره زندگی فوتبالی‌اش انجام می‌دهد.

اتفاقا رونی هم اولین آسیب‌دیدگی جدی دوران فوتبالش را از ناحیه قوزک پا تجربه کرد، اما آسیب‌دیدگی فان باستن برای و شانسی برای بازگشت به فوتبال باقی نگذاشت.

رونالدو و زانویی دردسرساز

بعد از مارکو فان باستن، بی شک بزرگترین فوتبالیستی که سال‌های زیادی از دوران فوتبالش را با آسیب‌دیدگی سپری کرد، رونالدو لوییز نازاریو دلیما بود. اسطوره شماره 9 فوتبال برزیل که اگر آسیب دیدگی زانو مجالش می‌داد حتی می‌توانست بهترین فوتبالیست تاریخ لقب بگیرد.

رونالدو یکی از با استعدادترین و ماندگارترین فوتبالیست‌های دنیاست که تا امروز نامشان در کتاب تاریخ فوتبال ثبت شده، او که فوتبال را از باشگاه‌های محلی ریو آغاز کرد خیلی زود توانست پله‌های ترقی را بپیماید. او در حالی که فقط 17 سال داشت در سال 1994 اولین جام جهانی فوتبال حرفه‌ای خود را هرچند به عنوان یک نیمکت نشین، اما با قهرمانی تجربه کرد و پس از آن در سال‌های 96 و 97 توانست توپ طلای بهترین بازیکن جهان را تصاحب کند. اما فراز و نشیب‌های زندگی فوتبالی رونالدو از سال 98 آغاز شد؛ زمانی که در فینال جام جهانی نتوانست نمایشی قابل دفاع در مقابل فرانسه داشته باشد. چند ماه بعد جدی ترین مصدومیت رونالدو با پارگی رباط زانو در یکی از بازی‌های اینتر در سری A ایتالیا اتفاق افتاد. مصدومیتی که دو سال او را از میادین فوتبال دور کرد.

هرچند رونالدو بازگشت خوبی به فوتبال داشت و توانست برزیل را قهرمان جام جهانی 2002 کند اما پس از آن با پیراهن رئال مادرید هم بارها مصدوم شد تا به خاطر همین خانه نشینی‌ها اضافه وزن پیدا کند. او که به دلیل تسلط فوق‌العاده بر توپ، لقب مریخی به خود گرفته بود سال‌های زیادی از عمر فوتبالی اش را به دلیل مصدومیت از تاحیه زانو از دست داد تا این‌که در تاریخ چهاردهم فوریه سال 2011 میلادی در یک کنفرانس مطبوعاتی خداحافظی خود از دنیای فوتبال را اعلام کرد.

رضا پورعالی / گروه ورزش