تایید آرژانتینی فوتبال ایران

آرژانتین از ابتدای جام جهانی هیچ تیمی را با اختلاف بیشتر از یک گل شکست نداده و همین آمار نشان‌دهنده رویکرد متفاوت راه‌راه‌پوشان در جام بیستم است. رویکردی که آرژانتین را به جمع چهار تیم پایانی جام بیستم رسانده تا طلسم دیرپای آرژانتین بعد از ربع قرن شکسته شود.

در ورای نمایش‌های مقتصدانه آرژانتینی‌ها البته یک نکته ظریف و مستتر وجود دارد. آرژانتین 2014 در سراسر بازی تملک توپ و میدان را در اختیار دارد، حریف را در نیمه زمین خودی حبس می‌کند و در نهایت بدون زحمت و دردسر و در اختیار دادن فرصتی به رقیب با حداقل اختلاف به پیروزی می‌رسد. در برتری عجیب و غریب آلبی سلسته و رویکرد تازه آنها البته لیونل مسی یک ستاره متفاوت و تمام‌عیار است. مردی که هر گاه اراده کند، پا به توپ به قلب دفاع حریف می‌زند، موقعیت می‌سازد، گل می‌زند و پاس گل می‌دهد.

بازی برابر سوئیس فوق‌تاکتیکی اوتمار هیتسفلد در مرحله یک‌هشتم و بلژیک پرستاره مارک ویلموتس در مرحله یک‌چهارم نهایی مصداق عینی این انگاره است. آرژانتین در برابر این دو حریف قرمزرنگ در طول 120 دقیقه برابر سوئیس و 90 دقیقه برابر بلژیک مالکیت توپ و میدان را به طور مطلق در اختیار داشت و بارها روی دروازه هر دو تیم موقعیت ساخت و تقریبا هیچ موقعیتی به حریفان نداد. مسی هرگاه اراده کرد، مدافعان دو رقیب را به بند و تکنیک بالای خود را به رخ کشید. این جانمایه 240 دقیقه نبرد آرژانتین در مرحله حذفی جام جهانی برابر دو حریف اروپایی بوده است. دو حریفی که لبالب از ستاره‌اند، دو مربی بزرگ روی نیمکت آنها می‌نشینند و البته هر دو قرمز می‌پوشند.

قیاس آنچه آرژانتین در این دو بازی ارائه کرده با 90 دقیقه بازی برابر ایران، یک مقایسه طعنه‌آمیز و نیشدار است؛ مقایسه‌ای که دوباره اقتدار و صلابت فوتبال ایران را به رخ می‌کشد. آرژانتین در برابر ایران بیش از هر حریف دیگری و البته دو حریف اروپایی مراحل حذفی زجر کشید و به دردسر افتاد و البته در نهایت با خوش شانسی و به کمک داور توانست ایران را شکست بدهد. تیم ملی ایران در این بازی حداقل پنج موقعیت طلایی و صددرصد گل را روی دروازه آرژانتین خلق کرد و بدشانس بود که سرخیو رومرو در روز خوب خود همه آنها را با زحمت و البته چاشنی شانس مهار کرد. موقعیت‌هایی که مهاجمان سوئیس و بلژیک هم حتی نصف آنها را روی دروازه آرژانتین ایجاد نکردند.

مدافعان ایران در این بازی 90 دقیقه مسی را مهار کردند و به او اجازه خودنمایی ندادند تا سرانجام اعجوبه آرژانتینی، نبوغ خود را از پشت محوطه جریمه و با یک ضربه راه دور به رخ بکشد. در حالی که کاپیتان آرژانتین در برابر مدافعان سوئیس و بلژیک یک ستاره غیرقابل مهار بود که هر گاه اراده کرد، آنها را تسلیم نمود و موقعیت ساخت.

بی‌تردید برد آرژانتین برابر ایران سخت‌ترین و عذاب‌آورترین پیروزی آلبی سلسته در جام بیستم بود و آنها حتی نیمی از دردسر و زجری را که در برابر ایران متحمل شدند، روی هم در دو بازی مرحله یک‌هشتم و یک‌چهارم برابر سوئیس و بلژیک متحمل نشدند.

این مقایسه حسرت بار که در دل دریغ و افسوسی بر جای می‌گذارد، اشاره به یک حقیقت کلیدی دارد. این که ایران یکی از شایسته‌ترین تیم‌های جام بیستم بود که نمایشی فراتر از انتظارات و برابر با استانداردهای روز فوتبال دنیا داشت. نمایشی که بی‌تردید حداقل از دو تیم اروپایی یعنی بلژیک و سوئیس بهتر، کامل‌تر و چشمنوازتر بود و شایستگی‌های بیشتری داشت. نمایشی که ثابت کرد سقف توانایی‌های فوتبال ایران تا کجاست؛ فوتبالی که با همین 90 دقیقه جهانی شد و تحسین همگان را برانگیخت. نمایشی که باید ادامه داشته باشد تا سقف آرزوها بالا و بالاتر برود.

سعید آقایی / جام‌جم