کلمبیا به یاد اسکوبار به میدان می‌رود

به گزارش جام جم ورزشی، در سوی دیگر برزیل هنوز با آرامش خاصی قلبش برای بازی روز جمعه مقابل کلمبیا در مرحله یک‌چهارم نهایی می‌تپد و آنها پس از قربانی کردن اولین تیم آمریکای جنوبی یعنی شیلی حالا یقین بیشتری دارند که می‌توانند دیگر تیم این منطقه را شکست دهند. شیلی اولین کشوری بود که می‌توانست میزبان را به زانو درآورد، اما موفق به این کار نشد.

فوتبال آمریکای لاتین روزهای جالبی را می‌گذراند. برزیل که بزرگ‌ترین کشور این قاره است با ضربات پنالتی از بلوهوریزنته جان سالم به در می‌برد، اما کلمبیا می‌تواند دارنده دو قهرمانی مسابقات را بدون دردسر از پیش بردارد و به سوی از پیش برداشتن برزیل حرکت کند. حالا کلمبیا می‌تواند برای برزیل و خراب کردن جشن مردم این کشور حتی خطرناک‌تر از شیلی باشد. آنها جوان‌تر، سریع‌تر و حتی تکنیکی‌تر از بازیکنان شیلی هستند و چیزی که از آنها دیده می‌شود، ترسی نیست که از رویارویی با میزبان مسابقات داشته باشند. «ما همیشه به برزیل احترام می‌گذاریم چراکه تیم بزرگی است و بازیکنان بزرگی دارد و می‌دانیم هر کس در این جام جهانی لحظات سختی را پشت‌سر گذاشته است اما آنها می‌آیند که ما را شکست دهند». اینها را خوزه پکرمنی می‌گوید که مثل همیشه خونسرد است، حتی زمانی که می‌خواهد از بازی تیمش با میزبان مسابقات صحبت کند.

برزیل فعلا با کشورهای کوچک آمریکای جنوبی روبه‌رو می‌شود. این تیم باید زمان رویارویی با آرژانتین و قدرت‌های فوتبال اروپا را به بعد از تکاندن این تیم‌های لاتین از روی شانه‌اش موکول کند. البته نیمار و هم‌تیمی‌هایش به اندازه کافی خوش‌شانس بودند که بتوانند اولین تیم را از پیش رو بر دارند و خودشان را تا اینجا بالا بکشند. در طرف مقابل، رودریگز بیست‌و‌دو ساله حضور دارد که در موناکو بازی می‌کند و از سوی پکرمن به عنوان بازیکن اساسی و اصلی تیمش لقب گرفته است. رودریگز گفته است می‌خواهد پرچم کشورش را در ماراکانا بچرخاند و این راه برای او هنوز تمام نشده است.

برای کلمبیا حضور در مرحله یک‌چهارم نهایی برای اولین بار اتفاق می‌افتد. آنها حالا می‌دانند با هر نتیجه‌ای مقابل برزیل می‌توانند داستان تازه‌ای برای فوتبال جهان بنویسند. می‌دانند که با شکست دادن برزیل تحلیل تازه‌ای از فوتبال را به دنیا ارائه خواهند داد. رودریگز می‌تواند رهبر این تحول در دنیای فوتبال باشد. بازیکنی که انتقالش از پورتو 37 میلیون پوند برای موناکو آب خورد. چهار گل از پنج گلی که او در جام جهانی به ثمر رسانده این گونه بوده که بخوبی توپ را با سینه کنترل کرده و با ضربه‌ای والی تور دروازه را لرزانده تا زیباترین گل‌های این دوره جام جهانی را از وی شاهد باشیم.

ریو دوژانیرو روز جمعه شاهد جشنی میان هواداران سله سائو ـ که از ضربات پنالتی خودش را نجات داد ـ و هواداران لوس کافتروس یا همان مردان قهوه خواهد بود که همه آنها برای صعود تیمشان به مرحله نیمه نهایی قلبشان تندتر از همیشه می‌زند، اما نمی‌توانند رسوم آمریکای لاتین را که با شادی وصف‌ناپذیری درآمیخته، فراموش کنند و دست از جشن خود بردارند؛ یک جشن لاتین که از میان بازی دو تیم برزیل و کلمبیا بیرون می‌آید. این جشن را نیمار یا رودریگز می‌توانند یک طرفه کنند و در پایان تنها هواداران تیم خود را در شادی غرق کنند. «من تجربه درازمدتی دارم و در میان این تجربه طولانی بازیکنان ممتاز و فوق‌العاده زیادی داشته‌ام، بازیکنانی که از نظر تکنیکی در سطح بالایی قرار داشتند، اما همه مشخصات آنها را اکنون در رودریگز می‌بینم. چیزی که مرا شگفت‌زده می‌کند این است که او در این سن و سال هیچ مشکلی در بازی‌اش ندارد و هر کاری که بازیکنان بزرگ‌تر از او انجام می‌دهند، وی هم می‌تواند انجام می‌دهد. فوتبال شما را مجبور می‌کند با توجه به موقعیت، دست به کارهای خاصی بزنید. ما بازیکنان تکنیکی زیادی داریم که با هر شرایطی می‌توانند بازی کنند و در سطح بهترین بازیکنان جام هستند. رودریگز می‌تواند بخوبی به هم‌تیمی‌هایش کمک و موقعیت‌های خوبی فراهم کند. هیچ شکی ندارم که این جام جهانی از آن رودریگز خواهد بود.»

صحبت‌های پکرمن نشان می‌دهد که او برای موفقیت تیمش روی رودریگز حساب باز کرده است؛ بازیکنی که این روزها بر سر انتقالش به رئال مادرید یا بارسلونا شایعات زیادی وجود دارد. اگرچه بعید است موناکو به وی اجازه ترک این باشگاه را بدهد.

مردان قهوه این روزها در حالی مورد ستایش و تمجید قرار دارند که رویارویی‌شان با برزیل با بیستمین سالگرد مرگ بازیکن محبوبشان یعنی آندرس اسکوبار همزمان شده است؛ بازیکنی که پس از جام جهانی 1994 و ناکامی‌اش در این مسابقات در یکی از نیمه شب‌های «مدلین» به دست مخالفانش کشته شد. او کاپیتان نسل طلایی فوتبال کلمبیا بود، اما به خاطر یک گل به خودی مقابل آمریکا جانش را از دست داد. اسکوبار پیش از مرگش در روزنامه «ال تیمپو» بوگوتا نوشته بود که «زندگی اینجا به پایان نمی‌رسد. ما همچنان در زندگی پیش می‌رویم و نمی‌تواند اینجا به پایان برسد. مهم نیست چقدر دشوار باشد، اما باید در آن ایستادگی کنیم. تنها دو گزینه در برابر خود داریم؛ یا اجازه دهیم ناراحتی‌ها ما را از بین ببرند و خشونت ادامه پیدا کند یا بر آنها غلبه کنیم و برای کمک به دیگران بهترین باشیم. این انتخاب‌های ماست.اجازه دهیم احترام یکدیگر را حفظ کنیم. این عجیب‌ترین و بی‌نظیرترین تجربه‌ام بود. ما همدیگر را خیلی زود خواهیم دید چراکه زندگی اینجا به پایان نمی‌رسد.»

حالا پژواکی از همان نسل طلایی فوتبال کلمبیا این روزها در برزیل به گوش می‌رسد؛ نسلی که کارلوس والدراما و فردی رینکون را در خود داشت. این تیم جدید کلمبیا نشان داد که دریایی از استعداد و تکنیک را با خود دارد. آنها حتی بدون فالکائوی مصدوم قابل احترام هستند و پس از این که بازی‌های انتخابی را به شکلی تاثیرگذار پشت‌سر گذاشتند، حالا جام جهانی را تحت تاثیر قرار داده‌اند. آنها می‌دانند بازی با برزیل جایی برای صلح نیست. پس می‌آیند که برای کشورشان تاریخ‌سازی کنند. به ثمر رساندن 11 گل در 4 بازی به این معناست که شاید روز شنبه از کارناوال‌های شادی برزیلی‌ها خبری نباشد و در گوشه دیگری از آمریکای لاتین، مردمی به خاطر بزرگی مردان قهوه در حال پایکوبی در خیابان‌های سرزمین خود هستند.

منبع: دیلی‌تلگراف