لپ تاپ دادن به کودکان عشایر، خرگوش در آوردن از کلاه شعبده باز

شنیدن برخی لطیفه ها، مثل حس خارش زخم است، شاید خنده ای کمرنگ بنشاند کنج لب مان اما ته دل مان را بد جور آتش می زند.حالا شما حدس بزنید این یکی لطیفه است یا نه.

دفتر امور مناطق کمتر توسعه یافته و عشایر آموزش و پرورش اعلام کرده است هوشمند سازی مدارس عشایری در اولویت برنامه‌هایش قرار دارد و باید به کودکان عشایر، لپ تاپ و تجهیزات رایانه‌ای داده شود تا آنها بخشی از درس شان را به شیوه مدرس یاد بگیرند.

اشتباه حدس زدید، این خبر، لطیفه نیست، هرچند حس شنیدنش مثل همان حس ناخوش خارش زخمی کهنه است بویژه وقتی علی نقی یزدان پناه ، مدیر کل دفتر امور مناطق کمتر توسعه یافته و عشایر آموزش و پرورش از این حرکت به عنوان یک « اولویت» کاری نام می برد و آن را در راستای ایجاد عدالت آموزشی در کشور می‌داند.

استفاده از کلمه « اولویت » در گفته های این مدیر یعنی از میان همه خدماتی که می شود به کودکان عشایر ارائه داد، هوشمندسازی مدارس عشایری، مهمتر است و باید زودتر از همه به آن پرداخت و به این ترتیب عدالت آموزشی را برقرار کرد.

اصطلاح « عدالت آموزشی » که این مدیر از آن سخن می‌گوید هم، به معنای ارائه مجموعه ای از خدمات و امکانات به کودکان محصل در سراسر کشور است تا برای تحصیل در شرایط یکسانی قرار بگیرند و جبر جغرافیایی ، از فرصت یاد گرفتن محروم شان نکند.

شکی نیست که بچه های عشایر حق دارند با دنیای تکنولوژی آشنا شوند اما کاش مدیرانی که تصمیم گرفته اند لپ تاپ های چینی خوش نقش و نگار را به دست 168 هزار و 551 طفل ایل برسانند، پیش تر به این فکر کرده بودند که اگر پخش این دستگاه ها، اولویت کاری آموزش و پروش برای این گروه از کودکان است، تامین نیروهایی ماهر و متخصص برای تدریس و امکانات بهداشتی و ورزشی برای این دانش آموزان، کجای برنامه های کاری مسئولان قرار گرفته است ؟

نکته قابل تأمل دیگر این است که آیا با پخش تعدادی لپ تاپ و سی دی میان کودکان عشایر، بدون فراهم کردن زیرساخت های لازم برای به کار گیری آنها، این کودکان زیر چتر عدالت آموزشی می‌روند و در شرایط یکسانی با هم سن و سال های شان در کلان شهرها قرار می گیرند ؟

نه ! آنها با لپ تاپ هایی که حتی نمی دانند دقیقا چگونه کار می کند، زیر سایه عدالت آموزشی نمی روند و نیازهای تأمین نشده عشایر و کودکان مناطق توسعه نیافته ، آنقدر فراوان است که در یک مدیریت صحیح، مجهز کردن مدارس شان به تجهیزات مدرن در اولویت دست چندم قرار می گیرد.

ادعای سخاوتمندانه آموزش و پرورش درباره اختصاص لپ تاپ به دانش آموزان عشایر در حالی صورت می گیرد که این وزارتخانه هنوز برای تأمین معلمان عشایر از میان فارغ التحصیلان دانشگاه فرهنگیان مشکل دارد؛ امکانات بهداشتی برای کودکان عشایر و مناطق توسعه نیافته بسیار اندک است و هنوز هیچ برنامه قاطعی برای شناسایی کودکان محروم شده از تحصیل در این مناطق وجود ندارد.

این ها را بگذارید کنار حقایق تلخ دیگر مثلا این که بسیاری از کودکان کشورمان در مدارس فرسوده‌ای درس می خوانند که هر لحظه شاید روی سرشان خراب شود و شماری هنوز کپر نشین هستند؛ با وجود سوء تغذیه بسیاری از کودکان ایرانی، آموزش و پرورش حتی برای توزیع یک وعده شیر در مدارس کشور ابراز تنگ دستی می کنند و چون تابستان است کسی یاد بخاری های نفتی نیست وگرنه شمار زیادی از آنها هنوز در مدارس روستایی وجود دارند و چشم انتظار پاییز و زمستان مانده اند برای بازی گرگ و بره با بچه ها.

با همه این اوصاف حالا به نظرتان کمبودهای آموزشی برای دانش آموزان عشایر را می شود با هدیه دادن لپ تاپ به آنها حل کرد، شاید به همان اندازه که کبوترها و خرگوش های شعبده باز ابتدای این یادداشت، گرسنه ها را سرگرم می کردند.

مریم یوشی زاده - خبرنگار جام جم آنلاین