و اکنون نمک‌های تقلبی

یک بسته نمک تصفیه شده که غل و غش در آن نباشد و واقعا نمک باشد، نهایتا می‌شود 500 تومان که برای مصرف‌کننده و تولیدکننده سود دارد، اما سودجویانی که حتی می‌کوشند با دانه‌های شور نمک، کام مصرف‌کننده را تلخ کنند، به سودهای منطقی قانع نیستند و از تولید نمک‌های قلابی و درآمدهای شبهه‌دار دست برنمی‌دارند.

شگرد این سودجویان را دبیر انجمن صنفی تولیدکنندگان نمک تصفیه ایران فاش می‌کند، شاید برای این‌که دغدغه سلامت مردم را دارد و شاید به این علت که سودجویان، نان هم‌صنفی‌های او را آجر می‌کنند.

به گفته او، نیمی از نمک‌های موجود در بازار که به اسم تصفیه شده فروخته می‌شود، تقلبی است و جز ضرر چیزی عاید مصرف‌کننده نمی‌کند؛ چون گرچه محصولی که روانه بازار شده بسته‌بندی‌های جذاب و پرزرق و برق دارد، ولی نمک درون آن تصفیه نشده و در عین حال که از ید در آن خبری نیست، میزان جیوه، سرب و آرسنیک در آن نیز بالاست.

بیایید مرور کنیم که در طول روز چه چیزهای آلوده دیگر بجز نمک را می‌خوریم، خوراکی‌هایی مثل سیب‌ زمینی، پیاز و گوجه‌فرنگی که چند روز قبل وزارت بهداشت آلودگی‌شان را تائید کرد و کم نیست تعداد مصرف‌کنندگانی که به احتمال زیاد به این محصولات آلوده، نمک آلوده پاشیده‌اند و به شوق گیاهخواری، نوش جان کرده‌اند.

اگر مردم از بابت خوردن خوراکی‌های آلوده بیمار شوند، باید سراغ چه کسی بروند؟ سراغ تولیدکننده‌ای که دانسته و آگاهانه دست به تقلب می‌زند و سرنوشت مصرف‌کننده برایش مهم نیست یا نهادهای مسئول که ساده‌انگارانه از کنار این موضوع می‌گذرند و سلامت مواد غذایی را به امان خدا رها کرده‌اند؟ بی‌شک در این ماجرا هم تولیدکننده و هم مسئولان نظارت بر تولید مقصرند؛ اولی به سبب روی آوردن به تقلب و دومی به علت نادیده گرفتن این دغلی‌ها که البته قصور دومی از اولی بیشتر است.

ناظران، چشم بیدار و گوش شنوای جامعه هستند که به محض به خطر افتادن منافع مردم موظفند سکوت را بشکنند، اما تا وقتی تیغ نظارت کند است، هر چیز تقلبی که وارد بازار شود و به خورد مردم برود، نباید مایه تعجب باشد.

مریم خباز - گروه جامعه