تولید یا آفرینش؟!

هنرمندان زیادی هم درباره زمان طولانی تمرین‌ها و تکرارهایشان درباره نهایی شدن یک ایده هنری حرف زده‌اند و این همه یک پیام را در خود دارد؛ اثر هنری ماندگار یکشبه خلق نمی‌شود و به تبع آن شهرت هم یکشبه نمی‌آید.

نسل قبل‌تر از ما به این حرف‌ها اعتقاد داشت، برای کارش زمان می‌گذاشت. هیچ هنرمند مطرحی هم برای مشهور شدن به دنبال پیدا کردن راه‌های میانبر نبود، اما نسل امروز به هر قیمتی که شده تلاش می‌کند همه اینها را یکشبه به دست بیاورد و تئوری‌های گذشتگان را رد کند.

نگاهی به فعالیت‌های هنری نسل جوان این موضوع را خیلی سریع و صریح به رخ می‌کشد که تب عصرسرعت همه چیز را گرفته و همه را به این سمت سوق داده است، بی‌آن‌که به تمرین و تکرار اعتقادی داشته باشند، اثر خود را ارائه کنند.

امروز نویسنده‌هایی داریم که نخستین تراوش‌های ذهنی‌شان را در قالب کتاب منتشر کرده‌اند. شاعرانی را داریم که نخستین آثارشان منجر به انتشار نخستین مجموعه شعرشان هم شده است.

خوانندگانی را داریم که خودشان فکر کرده‌اند صدایشان خوب است، پس بی تردید شروع به خواندن کرده و آلبوم منتشر کرده‌اند.

در دیگر هنرها هم با چنین شرایطی روبه‌رو هستیم. دیگر از جور استاد به ز مهر پدر خبری نیست و هرکس گمان کند هنرمند است، کار هنری‌اش را آغاز می‌کند.

ما با انبوه نمایشگاه‌ها، کتاب‌ها و آلبوم‌های موسیقی مواجه هستیم که یکی پس از دیگری منتشر یا به معرض تماشا گذاشته شده و در این همه حجم انبوه گم می‌شود. نتیجه‌اش هم شده خلق آثاری که عمر کوتاهی دارند و خیلی زود از حافظه‌ها می‌روند.

این اتفاق آن‌قدر پررنگ شده است که به نظر می‌رسد در جامعه هنری کمتر شاهد خلق آثار هنری هستیم و آنچه امروز تحت این عنوان انجام می‌شود، بیشتر تولید هنری است و از آنجا که هنر عرصه آفرینش است نه تولید، کمتر شاهد حضور شاهکارهای هنری یا آثار ماندگاری در این عرصه هستیم.

زینب مرتضایی‌فرد - گروه فرهنگ و هنر