ثبات گمشده تیم ملی تنیس روی میز

بدون تردید، یکی از شاخص‌های مهم برای موفقیت در ورزش، داشتن هدایتگری برای یک تیم یا فرد است. سرمربی با آگاهی نسبت به علم و تکنیک‌های هر رشته ورزشی، مسیر قهرمانی را برای ورزشکار هموار می‌کند.
 

حال اگر این مسئولیت مهم تحت هر شرایطی با مشکل مواجه شود، نوک پیکان آسیب‌های آن متوجه ورزشکاران خواهد شد؛ اتفاقی که طبق گفته کارشناسان و اهالی پینگ‌پنگ حدود چهار سال است، گریبانگیر این رشته شده است. ملی‌پوشان تنیس روی میز، در چهار سال اخیر 9 بار متوالی سرمربیان خود را به دلایل متفاوت از دست دادند. این موضوع باعث نارضایتی ملی‌پوشان، کارشناسان و اهالی این رشته و از همه مهم‌تر، سبب افت یا درجا زدن جایگاه پینگ‌پنگ ایران در جهان شده است. برای پی بردن به این موضوع شاید بهتر باشد، عقبگردی داشته باشیم به چهار سال گذشته و وضع هدایتگری تیم ملی پینگ‌پنگ ایران.

روزهای خوب پینگ‌پنگ

در زمان ریاست شاهرخ شهنازی در فدراسیون پینگ‌پنگ، مسئولان با بررسی‌های انجام شده به این نتیجه رسیدند که تمام تیم‌های موفق در سراسر دنیا، کمپ‌های ثابتی برای تمرین ملی‌پوشانشان دارند. از همین‌رو آکادمی تجهیز شده قیطریه با ظرفیت بالای خوابگاه، سالن‌هایی با کیفیت تمرینی و سایر امکانات لازم برای ملی‌پوشان دایر شد. اما برنامه فدراسیون در همین جا متوقف نشد و کادر ثابتی هم از سوی کمیته فنی برای نظارت بر تمرین ملی پوشان انتخاب شد. در این کادر فواد کاسب سرمربی تیم ملی بزرگسالان و میرالماسی به عنوان سرمربی تیم ملی نوجوانان و جوانان، مسئولیت حضور ثابت در آکادمی برای رسیدگی به اوضاع فنی ملی‌پوشان را بر عهده داشتند. پس از آن، طبق رایزنی‌های انجام شده، ف دراسیون بازیکنان تیم ملی کره شمالی را همراه چند مربی از طریق روابط بین‌الملل حدود پنج سال به ایران آوردند تا در اردوها و تمرینات شبانه‌روزی تیم ملی، حریف تمرینی باشند. از سوی دیگر حضور مربیان کره‌ای باعث انتقال علم و دانش و همچنین تکنیک‌های آنها به مربیان داخلی شده بود. در آن سال‌ها بود که نوشاد عالمیان کشف شد و اتفاقا در همان سال‌ها هم ملی‌پوشان ایرانی برای نخستین بار توانستند در رقابت‌های جهانی، تیم‌هایی مثل هنگ‌کنگ، ژاپن و کره شمالی را شکست دهند. در آن سال‌ها بود که دو بار توانستیم در جهان به مقام‌های پنجم و ششم دست یابیم و برای نخستین بار در مقابل تیم انگلیس به پیروزی برسیم. حال اگر بخواهیم فقط مقایسه‌ای جزئی بین آن سال‌ها و امروز داشته باشیم، با افت رنکینگ‌هایی مواجه خواهیم شد که قطعا برای ورزش هر کشوری نگران‌کننده است.

آمارها سخن می‌گویند

در پایان سال 2009 میلادی رنکینگ تیم ملی جوانان ایران 31 و در پایان سال 2013 جایگاه این تیم 36 اعلام شده است. این مهم نشان‌دهنده پنج پله سقوط رنکینگی یکی از مهم‌ترین تیم‌های ملی یک ورزش در زمینه پشتوانه‌سازی و آینده‌نگری است. این در حالی است که تیم ملی جوانان در آخرین مسابقات قهرمانی آسیا در سه ماه گذشته و پس از سال‌ها، از جمع هشت تیم این قاره خارج و در جایگاه نهم قرار گرفته و از طرفی کشورهای درجه چندم آسیایی مثل قزاقستان و تایلند از کشورمان پیشی گرفته‌اند. با نگاهی به ترکیب آینده تیم ملی جوانان به این نتیجه می‌رسیم که با خروج پوریا عمرانی از ترکیب این تیم، وضعیت تیم ملی جوانان در دوره‌های بعدی مسابقات قهرمانی آسیا نیز با تهدید جدی روبه‌رو خواهد شد، چرا که تیم ملی نوجوانان نیز با کسب مقام دهم در آخرین دوره قهرمانی آسیا، آن چنان شرایط خوبی برای تزریق نیرو به یک رده بالاتر ندارد، اما در رده بزرگسالان هم وضعیت امروز ملی‌پوشان تعریفی ندارد. نوشاد عالمیان پس از المپیک حدود 20 پله سقوط داشت و حالا مدت‌هاست در رده 60 تا 65 نوسان دارد. نیما عالمیان هم بیش از دو سال بین رده‌های 270 تا 290 می‌چرخد و این در حالی است که این دو برادر در چند سال اخیر بیشترین حضور را در پروتورها و اعزام‌های برون مرزی داشتند. افشین نوروزی، محمدرضا اخلاق‌پسند و مهران احدی هم علاوه بر افت رنکینگ با کاهش توان زیادی نسبت به سال‌های گذشته مواجه شدند.

پایه‌های سست مربیگری تیم ملی

با علم نسبت به شرایط فعلی تیم ملی، بد نیست نگاهی داشته باشیم به چرخش سرمربیان ملی‌پوشان پینگ‌پنگ ایران در چهار سال گذشته که هدف اصلی این گزارش است. در ابتدای حضور محمد زارع‌پور در فدراسیون، همچنان فواد کاسب سرمربی تیم بود و با هدایت کاسب هم تیم ایران در مسابقه‌های جهانی مسکو در رنکینگ جهانی خود پنج پله صعود کرد، اما بعد از این رقابت‌ها مسئولان تصمیم گرفتند پس از هشت سال سرمربیگری کاسب، مربی جدیدی را برای هدایت تیم ملی انتخاب کنند.

بررسی‌ها هم نشان داد که فردی در ایران توانایی برتری نسبت به کاسب ندارد و از همین رو به سوی مربیان خارجی در کمپ اشلایگر رفتند. محمود نظری، سرپرست سابق تیم ملی در این باره می‌گوید: رایزنی‌های ضعیف بین‌المللی باعث شد ما کره شمالی را از دست بدهیم. از طرف دیگر آکادمی قیطریه هم از تنیس روی میز گرفته و به تکواندوکاران داده شد. در تفاهم‌نامه با کمپ اشلایگر هم نتوانستیم به جایی برسیم، زیرا در ابتدا کمپ باید به شکل شبانه‌روزی برای ملی‌پوشان بود تا بتوانند همچون سابق فعالیت کنند، اما مسئولان قرار گذاشتند فقط دو ماه در سال ما در کمپ اردو بزنیم و آنها هم دو هفته در سال را مهمان ما باشند که حتی همین برنامه هم عملا بعد از سال نخست عملی نشد.

ریچارد تروله و لون کو هم که زارع‌پور آنها را سرمربی تیم ملی اعلام کرده بود، عنوان کردند این مساله صحت ندارد و آنها فقط دو ماه در سال مسئولیت دارند ملی‌پوشان ایرانی را آموزش دهند. پس از آنها بابادی وند برای هدایت تیم ملی معرفی شد. او هم عملا توانایی لازم برای این مهم نداشت، چرا که به علت مشغله کاری‌اش در شرکت نفت، فقط دو روز در هفته را می‌توانست کنار ملی‌پوشان باشد. بعد از بابادی‌وند، ابراهیم علیدخت انتخاب شد، اما او هم پس از مدتی از تیم ملی کنار رفت و خیلی‌ها اعتقاد داشتند او به علت توجه نکردن به خواسته‌هایش قهر کرد.

سپس جعفری‌پور زمام کار را به دست گرفت. حضور جعفری‌پور هم زیاد طول نکشید تا دوباره علیدخت با ارائه شروط بسیاری به تیم ملی برگردد. نکته جالب این‌که فقط او بود که در این چند سال از سوی فدراسیون ابلاغیه سرمربیگری داشت، اما علیدخت بازهم به علت آنچه خود، دخالت فدراسیون در امور فنی تیم عنوان کرد، از تیم ملی جدا شد تا امروز که جعفری‌پور برای دومین بار جایش را گرفته است.

نظری: تیم ملی به سرمربی و اسپانسر نیاز دارد

نظری معتقد است مسئولان باید با دو گام اساسی این مسائل را حل کنند؛ نخست تیم ملی باید سازمان‌دهی شود و فردی به عنوان سرمربی، مربی، سرپرست و مدیر که مربیان نوجوانان و جوانان هم تحت نظر او کار کنند برای تیم ملی انتخاب شود. پس از آن هم فدراسیون باید امکان‌یابی کند. راحت‌ترین حرف این است که بگوییم پول نداریم، در حالی که در اساسنامه فدراسیون قید شده، رئیس فدراسیون وظیفه دارد به دنبال اسپانسر بگردد. در پایان هم با حضور سرمربی لایق، برگزاری اردوهای شبانه‌روزی و آوردن حریفان تمرینی ملی‌پوشان را تقویت کنیم.

عمیدی: سرمربیان ثابت نیستند

امیر عمیدی، رئیس سابق کمیته آموزش فدراسیون هم می‌گوید: مشکل اصلی ما در فدراسیون، نداشتن برنامه است. ورزش حرفه‌ای نیازمند توسعه پایدار است و ما نمی‌توانیم با نتایج مقطعی به جایی برسیم. در این چند سال مسئولان فدراسیون نتوانسته‌اند به نظام برنامه‌ریزی مدونی دست پیدا کنند و به همین دلیل هم است که این همه تعویض سرمربی داشته‌ایم. ورزش این روزها حرفه‌ای شده و نیازمند یک سیستم دقیق است. با این شرایط به نظر من حتی تروله و لون کو هم نمی‌توانند پینگ‌پنگ ایران را درمان کنند.

نیلوفر حامدی / جام‌جم