بحران در مدیریت بحران

مثلا با وقوع زلزله در کشور، همواره شاهد هستیم که استانداری، سازمان هلال احمر، وزارت بهداشت، سازمان مدیریت بحران و حتی مردم نیکوکار، هرکدام کار خودشان را انجام می‌دهند و کمترین میزان هماهنگی و ارتباط بین سازمان‌ها وجود دارد.

گرچه برای رفع این مشکل، پنج سال پیش تصمیم گرفته شد که مجموعه‌ای با عنوان «سازمان مدیریت بحران» به صورت آزمایشی فعالیت کند، اما با پایان یافتن ماموریت این سازمان در خرداد امسال و نقدهای جدی که به عملکرد آن وجود دارد، حالا به شرایطی رسیده‌ایم که برخی مجموعه‌ های امدادرسان، خواستار سهم‌خواهی، انحلال و یا ادغام این سازمان حساس هستند.

روز گذشته هم رئیس سازمان امداد و نجات هلال احمر کشور به خبرگزاری مهر پیشنهاد داد که سازمان مدیریت بحران منحل شود و هلال احمر، مسئولیت‌های این سازمان را به عهده بگیرد.

البته محمود مظفر، چندی قبل هم پیشنهاد داده بود که برای مدیریت بحران در کشور، وزارتخانه تشکیل شود، ولی واقعیت این است که با وجود تجربه‌های ناموفق ادغام و انحلال سازمان‌های دولتی طی سال‌های اخیر، نمی‌توان دوای درد مدیریت بحران کشور را در دگرگونی ساختار اداری نهادهای دولتی جستجو کرد.

وقتی که کمترین میزان آمادگی برای مقابله با زلزله در پایتخت وجود دارد، وقتی که بارش باران و برف می‌تواند منطقه‌ای در کشور را به تعطیلی و بحران بکشاند و حتی زمانی که مدیرعامل سازمان آرامستان‌های کشور از آمادگی این سازمان برای دفن 10 هزار کشته حوادث طبیعی خبر می‌دهد، ولی برای کشته نشدن این قربانیان آمادگی وجود ندارد، همگی نشان‌دهنده این است که سبک و سیاق مدیریت بحران در کشور، نیاز به اصلاح ریشه‌ای و قانونی دارد که این اصلاح ساختاری هم لزوما با کوچک و بزرگ کردن سازمان مدیریت بحران، جواب نخواهد داد.

امین جلالوند‌ - ‌ گروه جامعه