از نامه‌های علی‌(ع) به کارگزارانش – 21

حاکم باید به وقت خشم، خویشتن دار باشد

از نامه‌های علی‌(ع) به کارگزارانش -3

حق نداری مردم تحت حکومتت را برانی، حتی اگر مشرک باشند

آنها مشرکند و تو مسلمانی، آنها رعیت هستند و تو حاکمی، آنها دهقانان فقیر هستند و تو صاحب منصبی... خب باشد؛ تو کارگزار حکومت علوی هستی، کارگزار حکومت علی(ع) حق ندارد؛ مردمش را براند و با آنها درشتی کند، حتی اگر آنها مشرک باشند، حتی اگر آنها از کیش دیگری باشند و با تو در مرام و مسلک و عقیده متفاوت باشند...مرام امیرالمؤمنین این است که در حکومتش همه در امنیت باشند؛ برای همین است که حتی برای امنیت داشتن مشرکان تحت حکومتش هم دست به قلم می‌شود.
کد خبر: ۶۲۱۴۳۱
حق نداری مردم تحت حکومتت را برانی، حتی اگر مشرک باشند

از نامه‌های اعجاب انگیز امیرالمؤمنین علی (ع) یکی هم نامه‌ای است که آن بزرگوار به یکی از کارگزارن و مدیران حکومتش می‌فرستد؛ مدیری که گویا در جایی حکمرانی می‌کند که بخشی از مردمش مشرک هستند؛ یعنی از اساس با اسلام و دین محمد(ص) و امامت و ولایت علی (ع) بیگانه‌اند؛ مردمی که دهقان هستند و تنگدست؛ مردمی که از مرام و مسلک علی فاصله دارند، اما علی از آنها فاصله‌ای ندارد و همانقدر که خود را امیر مسلمانان می‌داند در برابر آنها که مشرک هستند نیز احساس مسئولیت می‌کند.

«من در کارشان نگریستم، دیدم چون مشرکند نتوانشان به خود نزدیک گرداند و چون در پناه اسلامند، نشاید آنان را راند...»

نامه عده‌ای دهقان مشرک یا شکایت آنها، به هر ترتیبی که بوده به بالاترین مقام یک حکومت اسلامی می‌رسد؛ چون در رأس آن حکومت علی (ع)  قرار دارد؛ امیری که حتی شکایت مشرکانی را که منکر خدا هستند؛ می‌شنود و به خاطر آن دست به قلم می‌شود و برای مدیر حکومتش نامه می‌نویسد و به او هشدار می‌دهد که مبادا آنان را از خود براند؛ تنها در حکومت علی (ع) است که می‌شود شنید که رهبر یک حکومت، مدیر خود را به خاطر مردمانی که از جنس حکومتش نیستند؛ عتاب و خطاب کند و بگوید: «چون در پناه اسلامند، نشاید آنان را راند»

در حکومت علوی، مشرکان هم باید در پناه اسلام باشند

در متن نامه امیرالمومنین (ع) آمده است:«...اما بعد،دهقانان شهر تو شکایت دارند که با آنان درشتی می‌کنی و سختی روا می‌داری. ستمشان می‌ورزی و خُردشان می‌شماری. من در کارشان نگریستم، دیدم چون مشرکند نتوانشان به خود نزدیک گرداند و چون در پناه اسلامند، نشاید آنان را راند. پس در کار آنان درشتی و نرمی را به هم آمیز؛ گاه مهربان باش و گاه تیز، زمانی نزدیکشان آور و زمانی دورتر، ان‌شاالله» *

این نامه منشور رعایت حقوق اقلیت‌های دینی و قومی است، منشوری که مولای شیعیان به قلم خود آن را نوشته و در آن تأکید کرده است که مبادا در حکومت او به مردمی که از جنس عموم مردم نیستند و مردمی که از جنس حکومت نیستند؛ تبعیض قائل شوند و آنها را از خود برانند.

این نامه تأکید دارد بر اینکه مبادا مردم تحت حکومت علی بخاطر تفاوت در مذهب یا مرام، رانده شوند؛ یعنی در حکومت علوی جایی برای تبعیض بین هیچ‌کدام از آنهایی که تحت لوای حکومت هستند؛ وجود ندارد؛ علی (ع) نامه می‌نویسد تا از حقوق اقلیتی دفاع کند که شبیه او نیستند؛ اما مردم او هستند.

*نهج البلاغه، ترجمه سید جعفر شهیدی، چاپ بیست و یکم، تهران، 1380؛ صفحه 282

مهدی جلیلی- جام‌جم آنلاین

newsQrCode
ارسال نظرات در انتظار بررسی: ۰ انتشار یافته: ۳
سید
Germany
۰۹:۱۵ - ۱۳۹۲/۰۹/۱۱
۰
۰
باسلام
من هر روز بطور مداوم از سایت شما استفاده می كنم خواستم از فرازهایی كه از نهج البلاغه استفاده می كنید تشكر كنم واقعا میتونه تاثیر گذار باشه البته اگر گوش شنوایی باشه
محمد قاسم قدمیاری كارمند بانك ملت
Iran, Islamic Republic of
۱۰:۰۶ - ۱۳۹۲/۰۹/۱۱
۰
۰
باعرض سلام وادب مطالب بسیار جالب واموزنده میباشد از كلیه همكارانتان كه زحمت تهیه وچاپ انها را بعهده دارند كمال تشكر رادارم
علی
Iran, Islamic Republic of
۱۰:۱۸ - ۱۳۹۲/۰۹/۱۱
۰
۰
با سلام ای كاش تمام مسئولین یك بار هم كه شده نهج البلاغه رو بخونند و كاملا كه نه لااقل به یك مقدارش عمل كنند

نیازمندی ها