شایسته سالاری در ورزش از شعار تا عمل

اما براستی شایسته‌سالاری در ورزش از چه مسیری عبور می‌کند، آیا صرف این‌که چند معاون و مدیر شناخته شده ورزشی در وزارت ورزش حکم مسئولیتی بگیرند، می‌توان گفت شایسته سالاری بی‌کم و کاست اجرا شده است.

بی‌شک شایسته‌سالاری مولفه‌های زیادی دارد و این رویکرد زمانی اثرات مثبت خود را در ورزش به جای خواهد گذاشت که دایره آن، فقط به مدیران بالادستی محدود نشود.

اهمیت این موضوع نیز از آنجاست که بسیاری از تصمیمات کلان مدیریتی ورزش، باید از سوی بدنه ورزش اتخاذ و اجرا شود و طبیعی است که اگر این بدنه، تخصص و کارآمدی لازم را نداشته باشد، نمی‌تواند تصمیمات مدیریتی را ـ هر چند خوب و بی‌نقص ـ بدرستی اجرا کند.

متاسفانه امروزه بخش عظیمی از امور اجرایی ورزش به‌دست کسانی است که یا راه را اشتباهی به سمت ورزش آمده‌اند، یا در گذر زمان و بی‌توجهی‌های معمول، انگیزه‌های کاری خود را از دست داده‌اند که صد البته باید در این زمینه فکری اساسی کرد.

امروزه رویکرد به شایسته‌سالاری با هدف میدان دادن به بخش خصوصی و بخش‌های تعاونی برای تصدی امور ورزش، در حالی مورد توجه قرار گرفته که نیاز است در سطوح میانی، کار به اهل فن و متخصصان ورزش واگذار شود که اگر مدیران لایق،‌ متخصص و پاکدستی مسئولیت امور میانی ورزش را به عهده بگیرند، ضمن بهره‌وری لازم از فساد در ورزش و سوءاستفاده‌های مدیریتی و مالی نیز جلوگیری خواهد شد و با توجه به منابع محدود مالی موجود، سرمایه‌گذاری ورزش در هیچ موردی هدر نخواهد رفت.

باید توجه داشت که حــجم چشمگیری از منابع مالی موجود در ورزش، در باشگاه‌های فوتبال ایران هزینه می‌شود، آن هم بدون در نظر گرفتن این‌که آیا مدیرعاملی که در راس آن باشگاه قرار گرفته، تخصص و کارآمدی لازم را دارد یا خیر.

جابه‌جایی‌های سریع مدیریتی در این حوزه و به تبع آن برکناری مربیان به دنبال نتیجه نگرفتن، همه از مدیریتی ناشی می‌شود که نه بر اساس شایسته‌سالاری و توان تخصصی، بلکه بیشتر بر مبنای رفاقت شکل گرفته است.

حجت الله اکبرآبادی - دبیر گروه ورزش