بازگشت نادال به دوران طلایی

با این حال نادال در اوایل پاییز 2013 حاضر نیست درباره اهداف عاجل بعدی‌اش حرف بزند. وی که در هفته‌های اخیر و بعد از دومین قهرمانی‌اش در فلاشینگ مدو بیشتر مشغول شادی و جشن و رفع خستگی بوده است، می‌گوید افکار جدی‌تر خود را برای آینده گذاشته است. این اسپانیایی چپ‌دست و بیست‌وهفت ساله می‌افزاید: «تا همین جای کار نیز قهرمانی‌هایی فزون‌تر از آنچه تصور می‌کردم در گرنداسلم‌ها به دست آورده‌ام و در نتیجه بهتر است فعلا چیزی نگویم و مورد خاصی را به عنوان هدف بعدی خود تعیین نکنم. درباره گرنداسلم‌ها همیشه همین طور است و شما اطمینانی به آنچه در آینده روی می‌دهد، ندارید و هر چیزی متصور است.

در چنین شرایطی باید فقط کار کرد و به آینده چشم دوخت و از شانس‌های موجود استفاده کرد. درباره گرنداسلم‌ها نمی‌توان به آسانی حرفی زد و اجرای صحیح و سریع آن را خواست زیرا منوط به موارد متعددی هستند. با این حال باید متذکر شوم حتی اگر یک پیروزی اضافی هم در این گونه مسابقات در آینده نداشته باشم و به همین تعداد فعلی اکتفا کنم، برایم کافی خواهد بود. 13 قهرمانی در این رقابت‌ها کم نیست.»

یک کار غیرممکن

اما نادال مثل تمام قهرمانان عصر فعلی معترف است که فتح هر چهار گرنداسلم در محدوده زمانی یک سال تقریبا غیرممکن است و نمی‌توان این کار بزرگ را که فقط رادلیور استرالیایی سال‌های 1962 و 69 و پیش از وی دان باج آمریکایی در اواخر دهه 1930 و در واقع سال 1938 صورت داده بود، تکرار کرد. هرچند داشته‌ایم تک‌قهرمانانی را که چهار گرنداسلم را در توالی برده‌اند بدون این که این فتوحات در یک سال واحد گنجانده باشد و این کار در نیمی از یک سال و نیمه سال بعد صورت گرفته است.

سختی فراوان کار در حال حاضر و کلاس کار رقبا و اختلاف کم بین آنان و فشار روحی و جسمی وارده به تنیسورها در دنیای حرفه‌ای فعلی به گونه‌ای است که امکان قهرمانی در هر چهار گرنداسلم در یک سال را به وجود نمی‌آورد و این را باید پذیرفت و براساس آن درست و اصولی برنامه‌ریزی کرد. نادال که در کارنامه‌اش هشت اوپن فرانسه، دو ویمبلدون، دو یو.اس.اوپن و یک اوپن استرالیا دیده می‌شود و نقطه قوتش روی زمین‌های خاکی است (و به همین سبب نیز قهرمانی‌هایش در فرانسه بیشتر است) و با احتساب این گرنداسلم‌ها در 61 تورنمنت رسمی تنیس اول شده است، می‌گوید: «در شرایط کنونی و با معیارهای امروز، قهرمان شدن در هر چهار گرنداسلم در طول یک سال واحد کاری غیرممکن است.

سطح کار اکثر رقبا بالاست و بخصوص در گرنداسلم باید خواه ناخواه آدم‌هایی در حد فده‌رر، جوکوویچ، ماری، فرر و دل‌پوترو را ببرید و این کار دائم باید تکرار شود و این آسان نیست.

شما نمی‌توانید در طول یک سال در هر چهار گرنداسلم همه آنها را ببرید و بالاخره یکجا آنها شما را خواهند برد. به این دلیل است که اعتقاد دارم در شرایط کنونی بردن هر چهار گرنداسلم در یک سال از عهده هیچ کس برنمی‌آید و فتح هر یک از آنها آنقدر فرسودگی در پی دارد که دیگر نمی‌توان در مسابقه بعدی همین کارها را تکرار کرد. این یک اصل و حقیقت است. بالاخره یک روز در اوج‌تان نیستید و در آن روز به یکی از این رقبا می‌بازید. از طرف دیگر تصور این که حریفان اصلی‌تان در مراحل اولیه گرند اسلم‌ها بازنده و حاشیه‌نشین شوند و بدون رویارویی با آنها و با غلبه بر حذف‌کننده‌های آنان می‌توانید به مقصود برسید، باور نادرستی است.»

9 در 11

با این حال نادال با نتایج اخیر و تعدد تورنمنت‌های فتح‌شده‌اش در مقطع زمانی منتهی به یو.اس.اوپن امسال نشان داده بود که از هر نظر مهیاست و آمادگی لازم را برای این پیکارها دارد. پیروزی او در اوپن کانادا در تورنتو و سپس قهرمانی‌اش در سین سیناتی آمریکا در فاصله یک هفته مانده به یو.اس.اوپن امسال، تعداد قهرمانی‌ها و فینال‌های توام با پیروزی نادال را به عدد 9 در 11 تورنمنت آخرش رساند و او با چنان پشتوانه‌ای به نیویورک رفت تا یو.اس.اوپن 2013 را شروع کند. وی در واقع به روند و روال موجود نگاهی متفاوت با معمول داشت و به جای صحبت درباره شانس‌های خودش به اندی ماری اسکاتلندی فاتح دوره گذشته برای تکرار قهرمانی‌اش خط فکری و امید می‌داد. وی می‌گفت: «حسن و نقطه‌قوت ماری در این است که چون پیشتر این پیکارها را برده، می‌داند که این قضیه در توانش هست و روی آن سرمایه‌گذاری خواهد کرد. ماری واقعا به توصیه خاصی نیاز ندارد و کارش را بلد است، ولی وقتی به عنوان مدافع عنوان قهرمانی به یک تورنمنت می‌آیید، این دلخوشی را دارید که با همه چیز آشنایید و ملزومات کار و وسایل تکرار آن را می‌شناسید.

یک سه‌گانه ناب

اما حرف اول را در نیویورک خود نادال زد و نه ماری. پیروزی 6 ـ 7 و 6 ـ 7 او برابر جان ایشنر آمریکایی در فینال سین سیناتی که اولین قهرمانی نادال را در این پیکارها به تصویر کشید،‌ سبب شد او با روحیه‌ای مثبت و پیروزی‌خواهانه به نیویورک بیاید و سر حال و آرام باشد. او پیشتر اوپن کانادا را هم برده بود و در یو.اس.اوپن به دنبال یک سه گانه بود. کاری که فقط توسط اندی رادیک آمریکایی سال 2003 که سال طلایی این رقیب معروف فده‌رر و نادال بود، صورت پذیرفته و وی نیز توانسته بود در عرض چند هفته هر سه مسابقه فوق‌ را ببرد. از همه عجیب‌تر آن که نادال بعد از پایان مصدومیت رنج‌آور هفت ماهه‌اش به صحنه بازگشته و در پنج ماه بعدی به 11 فینال در سری مسابقات ATP (تور حرفه‌ای تنیس مردان)‌ رسیده و 9 تای آن را فتح کرده بود. او در شرایطی قدم به اوپن آمریکای امسال گذاشته بود که 14 برد متوالی روی زمین‌های هاردکورت (زمین محل انجام رقابت‌های یو.اس.اوپن)‌ کسب کرده و درمجموع از 56 مسابقه رسمی‌اش، 53 تا را فتح کرده بود و این با بهترین فرم او در عمر ورزشی‌اش برابری می‌کرد و مشابه با بهترین آمار وی در سال‌های قبلی بود.

یک حرکت کوچک

برای نادال این آمار و بردها از نهایت اهمیت برخوردار بود زیرا مصدومیت و حاشیه‌نشینی مجدد، او را از رقبای اصلی‌اش بسیار عقب انداخته و حتی مدتی به رده پنجم جدول جهانی تنیس مردان تنزل داده بود. در بازگشت هم فقط بردهای مکرر و رسیدن به آماری که ذکر آن رفت، وی را به جبران ضایعات غیبت‌اش و صعود پله‌پله در جدول قادر ساخت و اینک او یک حرکت کوچک و کوتاه می‌‌خواهد تا جوکوویچ را هم از صدر به زیر بکشد و تنیسور اول جهان شناخته شود. رتبه‌‌ای که او پیشتر نیز در دو مقطع از عمرش در سال‌های 2008 و 2010 کسب کرده بود. این می‌تواند تا پایان سال و بعد از تورنمنت مسترز (اساتید)‌ که آخرین مسابقه بزرگ سال است شکل گیرد و شاید هم به سال 2014 موکول شود،‌ اما هر زمان که تحقق پذیرد، قسمت دیگری از زندگی درخشان و پازلی کار این اسپانیایی سرسخت پرخواهد شد و او به حقش خواهد رسید.

نیویورک‌تایمز / مترجم: وصال روحانی