رقص شمشیر اعراب در بالماسکه سیاسی غرب

کشورها به نوبت بحران را تجربه می‌کنند و شکاف‌های قومی و مذهبی از یک سو و فقدان تجربه موثر دموکراتیک از سوی دیگر چنان است که مرزهای سیاسی اکنون نمی‌تواند تعارضات موجود را تاب بیاورد و همین آشفتگی‌ها باعث شده رفته‌رفته بیم تشدید اختلاف دوچندان شود و شاید تنها جرقه‌ای کافی باشد برای انفجاری عظیم که ممکن است این بار حتی از سطح فانتزی‌های هالیوود بسان آنچه در 11 سپتامبر رخ داد، فراتر رود.

در چنین شرایطی برخی کشورهای منطقه، شاید براساس منطق «دشمنِ دشمنِ ما، دوستِ ماست»، به‌منظور تضعیف جبهه رقیب سیاسی خود در خاورمیانه یا جلوگیری از نفوذ بحران‌ها در داخل مرزهای خویش، دست به دامان کشورهای بیگانه شده‌اند تا از طریق رقم خوردن جنگی دیگر، بیشتر شبیه دخالت در بحران کویت یا حتی در سطح جنگ لیبی یا عراق و افغانستان، به گمان خود موازنه منفی در منطقه برقرارکنند، غافل از این‌که چنین دخالت‌هایی دست‌کم در 10 سال اخیر، نه تنها کمکی به افزایش ثبات نکرده، بلکه بسیاری از اختلافات کنونی، خود حاصل همین دخالت‌هاست.

در چنین شرایطی ایران که مدت‌هاست سیاست «موازنه مثبت» برآمده از منطق همکاری‌های منطقه‌ای را دنبال کرده، تلاش می‌کند تا همسایگان خود را ترغیب به کنارگذاشتن سیاست وابستگی کنترل‌نشده به بیگانگان کرده و با توجه دادن برخی کشورهای عربی ـ که بیانیه‌های جنگ‌طلبانه صادر می‌کنند ـ به واقعیات موجود، از این گزاره دفاع کند که کلید ثبات در منطقه، نه بیرون از خاورمیانه، بلکه در درون آن و در دست کشورهای حاضر در شطرنج سیاسی منطقه است تا با تدوین نقشه‌ای جامع برگرفته از اراده ملت‌ها، یک بار برای همیشه به جدال‌های قومی و مذهبی موجود پایان دهند.

تعارضات موجود در خاورمیانه، این منطقه را به‌تعبیر رهبر معظم انقلاب، تبدیل به انبار باروت کرده؛ انباری که برای کاستن از خطرات انفجار احتمالی در آن، باید محتاطانه و عاقلانه رفتار کرد. در چنین انباری، فرصت برای برپایی بزم نیست، چه برسد به‌آن‌که این بزم، بوی رزم داشته باشد، آن هم با حضور مهمانانی چشم‌آبی که نقاب بر چهره می‌خواهند بالماسکه سیاسی خود را در قامت رقص شمشیر برخی میزبانان عرب، برگزار کنند؛ ناگفته پیداست که فرجام چنین رقصی چندان خوشایند نیست.

مصطفی انتظاری هروی - گروه سیاسی