این پا در کفش هم کردن است

موضوع این است که وزارت بهداشت با کمبود رادیولوژیست روبه‌روست بویژه در شهرهای کوچک و مناطق محروم. در جاهایی هم که نیرو کم نیست، مشکل این است که متخصصان رادیولوژیست حاضر به ارائه خدمت در شبکه بهداشت و درمان نیستند و ترجیح می‌دهند در مطب‌های شخصی خود کار کنند. به هر حال نتیجه این شده که وزارت بهداشت در این بخش دستش خالی است.

راهکاری که برای این کمبود اندیشیده شده، اما دردساز شده یعنی دست‌کم رادیولوژیست‌ها را به خشم آورده است؛ راهکاری که به همه پزشکان اعم از عمومی و متخصص اجازه می‌دهد با گذراندن دوره‌های آموزشی، فوت و فن‌ رادیولوژی را یاد بگیرند و به بیماران خود خدمات بدهند.

به‌زعم وزارت بهداشت این فکری بکر است که سرانجام به نفع مردم تمام می‌شود، چون هم در شهرهای کوچک و محروم مشکل کمبود متخصص حل می‌شود و هم دیگر نیازی نیست بیماران حتما به متخصص رادیولوژی مراجعه کنند. اما برخلاف تصور وزارت بهداشت این فکر نه‌تنها بکر نیست بلکه می‌تواند مخرب باشد. شاید پزشکان رشته‌های دیگر در مقابل این موضعگیری ما واکنش منفی داشته باشند و بویژه پزشکان عمومی که بیشترشان از بیکاری و کمی درآمد رنج می‌برند مقابل این حرف‌ها گارد بگیرند، اما واقعیت این است که سپردن خدمات رادیولوژی به پزشکان سایر رشته‌ها مثل نوشتن شیر و شیر است، یعنی به ظاهر شبیه هم ولی متفاوت در معنا.

اگر قرار باشد خدمات رادیولوژی را پزشکان غیرمتخصص انجام دهند. نخستین پرسش این است که پس چرا در دانشگاه، تخصصی به این نام را تعریف کرده‌ایم و نیروهای ویژه برای آن تعلیم می‌دهیم. سوال بعد این که اگر یک پزشک عمومی یا متخصص در رشته‌های دیگر می‌تواند رادیولوژیست هم باشد پس حتما یک دندانپزشک تجربی نیزمی تواند با گذراندن دوره‌های آموزشی در حد یک متخصص خدمت ارائه کند. اگر ‌چنین است پس چرا وزارت بهداشت با پزشکانی که در غیر از تخصص خود فعالیت می‌کنند، برخورد می‌کند؟

آیا به نظر وزارت بهداشت این که به همه پزشکان اجازه دهیم خدمات رادیولوژی ارائه کنند به معنی صدور مجوز برای پا در کفش هم کردن نیست؟

شاید برخی بگویند وزارتخانه در شرایط فعلی چاره‌ای جز این کار ندارد، اما واقعیت این است که راه‌های بهتری برای رفع کمبودها وجود دارد. بهترین کار این بود که وزارتخانه پیش از هر اقدامی نظر رادیولوژیست‌ها را نیز می‌پرسید و برای جلب رضایت آنها تلاش می‌کرد نه این که آنها را در عمل انجام شده قرار می‌داد و آنها را به واکنش‌های تند وادار می‌کرد. بعد از این کار، وزارتخانه باید به این فکر می‌کرد که مشکل کمبود نیرو را حل کند نه این که با یک تصمیم شتابزده بین پزشکان تفرقه بیندازد. یعنی می‌توانست راهکاری برای توزیع مناسب‌تر متخصصان رادیولوژی در سراسر کشور بیندیشد یا با ایجاد جذابیت در شبکه بهداشت و درمان و واقعی کردن تعرفه‌ها، رادیولوژیست‌ها را از مطب‌های شخصی بیرون آورده و جذب بخش دولتی کند. یا حتی می‌توانست ریشه‌ای‌تر از این عمل کند مثلا در نقاطی که می‌داند با کمبود رادیولوژیست روبه‌روست، نیروهای متقاضی شرکت در آزمون دستیاری این رشته را آسان‌تر پذیرش کند به شرط آن که بعد از فارغ‌التحصیل شدن در همان محل مشغول خدمت شوند.

به هر حال اگر کارشناسان این بخش دور هم بنشینند، می‌توانند به راهکارهای موثرتری برسند و وضع موجود را تغییر دهند، چون هنوز هم می‌شود یک تصمیم نادرست را که از روی استیصال گرفته شده، اصلاح کرد.

مریم خباز‌ -‌ گروه جامعه