آخرین یادگار خرّم

موسیقی با کلام شاید تنها هنری باشد که می‌تواند به خصوصی‌ترین موقعیت‌های روحی انسان‌ها نفوذ کند و به جاهایی سفر کند که هرگز در مخیله پدیدآورندگان آن نمی‌گنجد.

در موسیقی ایرانی، ملودی و صدا و تنظیم دست به دست هم می‌دهند تا در خدمت کلام باشند. اینجاست که نقش کلام بسیار برجسته می‌نماید و اگر کلام نباشد هیچ قطعه موسیقی قابل زمزمه و تکرار توسط مخاطبان نیست؛ کلامی که بسیار در موسیقی پاپ سطحی شده است.

اگر می‌بینیم هنوز ملودی‌های چند دهه پیش که حاصل کار گروهی خوانندگان و آهنگسازان و شاعران کاربلد ایران است زمزمه می‌شود و به خاطرات چند نسل تبدیل شده حاصل همزیستی این سه گروه است که سال‌ها با هم زیسته‌اند و به خلق و خو و ریزه‌کاری‌های هنر یکدیگر واقفند.

این همزیستی در موسیقی پاپ بیشتر به یک فرآیند تصادفی و رابطه‌ای تبدیل شده، چنانچه اگر ترانه‌سرایی با خواننده یا آهنگساز یا تهیه‌کننده مراودات دوستی نداشته باشد شعر او شنیده نخواهدشد.

«اشک من هویدا شد» عنوان آلبومی است که اخیرا توسط شرکت هفت اقلیم هنر به دنیای موسیقی عرضه شده و آخرین یادگار زنده‌یاد همایون خرم است.

ترانه‌های زیبا و جاودانی که بارها توسط خوانندگان مختلف اجرا شده، ولی این بار با صدای یک خواننده جوان خوانده شده که سال‌ها در محضر بزرگانی تلمذ کرده است.

شهریار بلوچستانی خواننده جوانی است که با صدایی نرم و گیرا ساخته‌های همایون خرم را بار دیگر با قدرت تمام اجرا کرده است؛ همایون خرم در ماه‌های پایانی زندگی خود، قطعاتی را که بسیار دوست داشته باردیگر اجرا شود به خواننده‌ای جوان سپرده که هنوز آن‌چنان که باید صدای او شنیده نشده و با این کار خود به پیشکسوتان موسیقی درسی آموخته که همان معرفی چهره‌ها و صداهای تازه و گمنام است.

در این آلبوم یک فایل کوتاه تصویری هم گنجانده شده که همایون خرم را در حال نوازندگی و تمرین با شهریار بلوچستانی نشان می‌دهد و برای هر دوستدار موسیقی می‌تواند یک کلاس درس باشد؛ کلاسی که هم هنر است، هم اخلاق و هم فروتنی. اجرای مجدد شاهکارهای همایون خرم که بخشی از اعتبار موسیقی ایرانی است ما را به یاد این بیت از حضرت حافظ می‌اندازد که:

یک قصه بیش نیست غم عشق و این عجب

از هر زبان که می‌شنوم نامکرر است

سعید بیابانکی - شاعر و ترانه سرا