«همسران» در «خانه سبز»

سریال های زیادی در خانه شما تهیه شد، با شنیدن نام این سریال‌ها چه چیزی در ذهن‌تان نقش می‌بندد؟
آقای «رجبی»: یاد آن دوران می‌افتم که در آپارتمان ما این سریال‌ها ساخته شد، یاد افرادی که این‌جا بودند و حالا در قید حیات نیستند.
خانم «رجبی»: ما وقتی یک سریال می‌بینیم فکر می‌کنیم چه‌قدر آسان ساخته شده و نمی‌دانیم چه شب و روزهایی عوامل بی‌خوابی و زحمت کشیده‌اند. در مدتی که در آپارتمان ما سریال ساخته می‌شد ما از نزدیک شاهد زحمت‌های شان بودیم.

چرا دیگر در آپارتمان‌تان سریالی ساخته نشد؟
آقای «رجبی»: بعد از ساخت آن سریال‌ها بارها با من تماس گرفتند و یا جلوی در آپارتمان ما آمدند تا برای ساخت سریال اجاره کنند منتهی ما طبقه بالای آپارتمان خود را اجاره دادیم.

به خاطر دارید کی و چه زمانی آپارتمان شما به عنوان لوکیشن سریال‌ها انتخاب شد؟
آقای «رجبی»: گروه سریال سازی برای ساخت سریال «همسران» آپارتمانی می‌خواستند که دو واحد کنار هم داشته باشد تا خانواده «کمال» و «علی» در آن زندگی کنند. به خاطر دارم آن زمان آپارتمان ما تازه ساخت و 4 واحد آن خالی بود. با بنگاه معاملات املاکی در خیابان ولی عصر روبه روی جام جم آشنا بودم و به آن‌ها گفتم که آپارتمانم را اجاره می‌دهم. یک روز با من تماس گرفتند و ماجرای اجاره دادن آپارتمان را به گروه سریال‌سازی «همسران» مطرح کردند و من هم پذیرفتم و 2 واحد آپارتمان را به آن‌ها اجاره دادم.
خانم «رجبی»: در ضمن وقتی آن‌ها به ما گفتند می‌خواهند سریالی بسازند که مردم را خوشحال کنند ما هم پذیرفتیم و به فکر اجاره دادن آپارتمان نبودیم و شاد شدن مردم با سریال‌ها برای‌مان مهم بود.

اعضای خانواده‌تان در مدت فیلم‌برداری کجا زندگی می‌کردند؟
آقای «رجبی»: طبقه بالا را به آن‌ها اجاره داده بودیم و خودمان طبقه پایین زندگی می‌کردیم.

سریال‌سازی، مزاحمت‌ها، شب بیداری‌ها و سر و صداهایی دارد. چگونه با مشکلات کنار آمدید؟
خانم «رجبی»: چون آن قدر سریال‌ها طرفدار داشت که ما هم دوست داشتیم و با سریال سازها همکاری می‌کردیم. به‌طور مثال وقتی به چیزی احتیاج داشتند فرزندانم می‌گفتند چه حوصله‌ای داری همه زیر زمین و کمد را به هم می‌ریزی و من هم می‌گفتم اکنون 30 نفر طبقه بالا منتظر هستند یک چمدان قدیمی یا وسیله مورد نیازشان را بدهم و باید به آن‌ها کمک کرد و با کمال میل کمک‌شان می‌کردم. ناراحتی‌ام از این است که جای عزیزانی هم چون «خسرو شکیبایی»، «حمیده خیرآبادی» و «مسعود رسام» که در آپارتمان ما سریال کار می‌کردند خالی است.

در مدت ساخت سریال به شما پیشنهاد بازی دادند؟
آقای «رجبی»: بله، چند مرتبه به من پیشنهاد دادند ولی من اهلش نبودم یعنی نمی‌توانستم بازی کنم و شغل اصلی‌ام فرش فروشی است و حدود 40 سال که قالی فروشی دارم.
خانم «رجبی»: برخی از مردم که سر ضبط سریال‌ها جمع می‌شدند به ما سفارش می‌کردند که آن‌ها را برای بازی معرفی کنیم و ما هم معرفی‌شان می‌کردیم اما نمی‌توانستند بازی کنند. به خود من و فرزندانم هم پیشنهاد بازی دادند اما خجالت می‌کشیدیم، البته پسر بزرگم در سریالی که نام آن یادم نیست نقشی را بازی کرد.

هر ماه چه قدر اجاره از آن‌ها می‌گرفتید؟
آقای «رجبی»: به یاد ندارم؛ فکر می‌کنم آن وقت هر واحدی ماهی 180 هزار تومان اجاره داده بودم.
خانم «رجبی»: خدا شاهد است در قید و بند اجاره آپارتمان نبودیم چون هنرمندان را دوست داشتیم و اکنون هم دل‌مان برای همه تنگ شده است. بنویسید با ما تماس بگیرند تا یکدیگر را ببینیم تا تجدید خاطرات شود. دلم برای «مهرانه مهین ترابی»، «فردوس کاویانی»، «بیژن بیرنگ»، «فرهاد جم»، «رامبد جوان» و خیلی‌های دیگر تنگ شده است.

دل‌تان برای آن سریال‌ها تنگ نمی‌شود؟
آقای «رجبی»: خیلی دلم تنگ می‌شود. همه بازیگران را دوست دارم. به طور مثال زنده یاد «خسرو شکیبایی» در آپارتمان ما بازی می‌کرد و خیلی دوستش داشتم خدا رحمتش کند، «مهرانه مهین ترابی» هم خیلی زن خوبی است چندی پیش از مغازه‌ام فرش خرید و به دیدنم آمد.

از زنده یاد خسرو شکیبایی خاطره‌ای دارید؟
آقای «رجبی»: وقتی مردم سر فیلم برداری جمع می‌شدند، او کارش را رها می‌کرد و می‌آمد و با مردم خوش و بش می‌کرد؛ حتی با بچه‌ها بازی می‌کرد، انسان مردم‌داری بود و همه دوستش داشتند و دورش جمع می‌شدند. من هم با او رفیق شده بودم.

بعد از سریال «همسران» کدام سریال‌ها در آپارتمان‌تان ساخته شد؟
آقای «رجبی»: سریال «خانه سبز»، بعدش «مجید دلبندم»، «سیب خنده» و «دنیای شیرین» در آپارتمان ما ساخته شد. وقتی فیلمبرداری سریال «همسران» تمام شد منزل را تحویل ندادند و دوباره اجاره کردند و سریال‌های بعدی را ساختند. پشت‌بام منزلم را ایرانیت کردند و رنگ سبز زدند و «خانه سبز» را ساختند؛ حالا ایرانیت‌ها را برداشته‌ام. «رامبد جوان» خیلی کم سن، جوان و با نشاط بود و فکر می‌کنم «خانه سبز» اولین بازی اش بود.

چند سال ساخت سریال‌ها در منزل‌تان طول کشید؟
آقای «رجبی»: حدود 7‌-6 سال گروه سریال‌سازی از «همسران» تا «دنیای شیرین» منزل ما بودند. آن موقع اجاره‌ها خیلی زیاد نبود و سال به سال هم بالا نمی‌رفت. وقتی در منزل‌مان سریال می‌ساختند به هیچ عنوان به فکر شهرت نبودیم یعنی این گونه نبود که بگویم برای شهرت بین مردم آپارتمان خود را به آن‌ها اجاره دهیم و اجاره دادن آپارتمان‌ها به گروه سریال‌سازی اتفاقی بود.

همسایه‌ها در این مدت شاکی نمی‌شدند؟
آقای «رجبی»: خیر، آن‌ها با ما آشنا بودند و به هنرمندان علاقه داشتند و خودشان هم هنگام فیلم‌برداری سرلوکشین می‌آمدند و با لذت بازی بازیگران و کار گروه سریال‌سازی را تماشا می‌کردند. البته دو منزل کنار ما و بقیه بیابان بود و زیاد همسایه نداشتیم. یعنی یک باغ بزرگ بود که سرایدار داشت و آن طرفش هم پارک، روبه رویش هم مخزن سازمان آب و بقیه هم بیابان بود.

خاطره‌ای از زمان فیلم‌برداری در آپارتمان‌تان دارید؟
خانم «رجبی»: همه روزهای فیلم‌برداری خاطره خوبی برای ما بود و خودمان شاد بودیم. به یاد دارم سریال «همسران» را می‌ساختند و ما با شرایط کاری زیاد آشنایی نداشتیم و شب خوابیده بودیم که ناگهان با صدای دزد دزد گفتن «مهرانه مهین‌ترابی» از خواب پریدم و ناگهان یادم افتاد که سریال می‌سازند. کم کم به این شرایط عادت کردیم.

آخرین سریالی که ساختند و گروه وسایلش را جمع کردند و بعد از 7 سال رفتند ناراحت شدید؟
خانم «رجبی»: من ناراحت شدم ولی آن‌ها گفتند که آپارتمان شما برای مردم تکراری شده و نمی‌شود همه سریال‌ها را این جا فیلم‌برداری کرد و باید تغییر لوکیشن بدهیم تا برای مردم جذابیت داشته باشد.

اکنون دوست ندارید که در آپارتمان‌تان سریال ساخته شود؟
آقای «رجبی»: آپارتمانم را اجاره داده‌ام و اگر خالی شود بدم نمی‌آید که دوباره سریال ساخته شود.
>> روزنامه خراسان