شادی‌های ملی را به یاس تبدیل نکنیم

برق شادی در چشمان مسافران می‌درخشید و در این بین، نوجوانان با اشتیاق بیشتری همچنان در حال و هوای تشویق تیم ملی بودند.

پرچم‌های برافراشته تیم ملی و برچسب‌های روی صورت نوجوانان نشان می‌داد که آنها بتازگی از مجموعه ورزشی آزادی، محل برگزاری مسابقات خارج شده‌اند و با دست زدن و هورا کشیدن، فضای شاد و غیرمنتظره‌ای را در قطار شهری ساخته بودند.

اما در همین حال و هوا، یکباره مسوولان حراست مترو با برخوردی بسیار تند به سمت جمعیت هجوم بردند و تعدادی از نوجوانان را با هر زحمتی که بود با خود به دفتر حراست کشاندند، طوری که حتی برخی از این نوجوانان کم‌سن و سال از شدت ترس، گریه می‌کردند و از مردم تقاضای کمک می‌خواستند.

حالا دیگر فضا عوض شده بود، دیگر کسی خوشحال نبود و همه در بهت این رفتار ماموران و واکنش نوجوانان دستگیر شده بودند.

اگرچه باید پذیرفت که حفظ امنیت و انضباط مترو بر عهده ماموران حراست است، اما نحوه برخورد ماموران، غیرضروری بود.

در حالی که با وساطت مردم، تعدادی از نوجوانان آزاد شدند، اما چند نفر از دستگیرشدگان، همچنان همراه ماموران رفتند؛ همه این اتفاق‌ها در حالی افتاد که در بسیاری از نقاط جهان مرسوم است بعد از پیروزی‌های ملی و برای تخلیه انرژی جمع، شادی و پایکوبی در اماکن عمومی تا چند ساعت آزاد است.

جالب بود که یکی از همان نوجوانان قبل از دستگیری می‌گفت تا لحظه پیروزی تیم ملی، اشک ریخته است و از گوش‌های شکسته شده‌اش هم معلوم بود خودش هم کشتی کار کرده است، اما برخورد قهری و انتظامی با این نوجوان ورزشکار و از همه مهم‌تر، ریختن قبح مجازات برای یک دانش‌آموز کم سن و سال، نمی‌تواند مدیریت درستی برای یک جشن ملی خودجوش باشد.

امین جلالوند ‌- ‌گروه جامعه