می‌خواهم نادی یا مستر آنجلو باشم

من فوتبال بازی می‌کردم و هافبک دفاعی تیم نوجوانان استقلال تهران بودم. در یکی از مدارس شهرستان تاکستان درس می‌خواندم که معلم ورزش مدرسه آقای قلعه‌قوند مرا تشویق کرد به والیبال روی بیاورم. وقتی با جاذبه توپ رنگی والیبال آشنا شدم، خودم را به کانون آموزشی باشگاه پیکان رساندم و زیر نظر آقای رضا میرانی‌نژاد، بازیکن سابق تیم ملی به تمرین پرداختم و بعد از دو سال به اردوی تیم ملی نوجوانان دعوت شدم، البته ابتدا در تمرینات استعدادیابی شرکت کردم و بعد که آقای ایرج مظفری مرا پسندید، کارم با بدنسازی در اردوها آغاز شد.

بله، آقایان مظفری، لاهوتی و نوری که از بزرگان تیم ملی در گذشته بودند، نکات فنی زیادی را به ما آموختند، از جمله این‌که تاکید می‌کردند فرودمن بعد از آبشار ناقص است و زمان زیادی را صرف کردند تا این عیب من برطرف شد.

خیلی، والیبال انگار از اول ورزش ایده‌آل من بود.

من پیراهن شماره 9 علیرضا نادی، کاپیتان تیم ملی را می‌پوشم و دوست دارم روزی به تیم ملی بزرگسالان برسم، ولی سرمشق فنی من در پست سرعتی و دفاع وسط «مستر آنجلو» بازیکن نامی تیم ملی ایتالیاست.

کی بدش می‌آید، تمام بازیکنان می‌خواهند مورد توجه آقای ولاسکو باشند.

با تیم سریلانکا خیلی با استرس بازی کردیم، اما رفته‌رفته ترس ما ریخته شد و آقا ایرج (سرمربی تیم)‌ به طور مرتب به ما می‌گفت شما بهترین هستید و به ما اعتماد به نفس می‌داد تا به خود بیاییم و باور کنیم که ما هم می‌توانیم قهرمان شویم.

همه یکسان زحمت کشیدند. لیبروی تیم هادی سیدنیازی گاهی توپی را از دست می‌داد، اما با سرسختی زیاد اشتباهش را جبران می‌کرد. تقریبا همه بچه‌ها این‌گونه عمل می‌کردند و ما ستاره نداشتیم.

ست پنجم بازی با چین و زمانی که بازیکن شماره 6 چین توپ آخر را به تور زد و ما قهرمان شدیم، لحظه‌ای وصف‌نشدنی بود. حتی بعضی از بچه‌ها از سر شوق گریه می‌کردند و خوشحال بودند که وعده سرمربی تیم تحقق پیدا کرد. ایشان مرتب می‌گفت: شما می‌توانید جهانی شوید.

ژاپن، چون خیلی فنی بود و مدرسه‌ای بازی می‌کرد. همه بازیکنان این تیم از دوران دبستان با الفبای والیبال آشنا شده‌اند، این تیم آبشارزن قطر پاسور نداشت وگرنه خیلی راحت اول می‌شد.

شماره 9 ژاپن ایشی کاوایوکی.

خیر، فقط دایی‌ام مشوقم بود، اما مادرم هنگام بازی‌های تیم ملی در تالار فدراسیون والیبال مرتب قرآن می‌خواند و تیم را دعا می‌کرد، پدر و خواهرانم نیز به تهران آمده بودند. من تک‌پسر خانواده هستم.

فقط 300 هزار تومان، باور کنید در اردوها خیلی به ما و مربیان تیم سخت گذشت، بزرگسالان و جوانان با هواپیما سفر می‌کردند و بهترین هتل‌های دنیا می‌خوابیدند. ما با اتوبوس به شهرکرد رفتیم و در شهرهای گنبد، آق‌قلا، بندرعباس و ... تمرین می‌کردیم و کل ایران را گشتیم. وقتی تیم ملی فوتبال کره جنوبی را برد، توی رختکن به بازیکنان 24 میلیون تومان نقد دادند، ولی ما کره را دو گیم زیر امتیاز 20 بردیم، انگار نه انگار.

در تاکستان درس می‌خوانم و هر وقت فرصتی پیش بیاید، تلویزیون نگاه می‌کنم. تاکستان سینما ندارد، اما عاشق سریال دزد و پلیس هستم.