در 60 سالگی نمی‌شود سوپراستار بود

تا زمانی که بازنشسته شدم، یعنی سال 77. اینقدر حالم بد بود که کارم به دوا و دکتر کشید. من از 19 تا 50 سالگی صبح تا شب، سر کار می‌رفتم و ناگهان بیکار شده بودم. بازنشستگی خیلی سخت است، احساس بیهودگی شدید به انسان دست می‌دهد، مگر این که خودت بخواهی دیگر کار نکنی. یک روز خواهرم رو کرد به من و گفت شیرین تو که اهل سلمانی و دوره‌های زنانه نیستی، اهل خرید کیف و کفش و اینها هم تا به حال نبودی، بچه هم که نداری، چرا برای خودت نمی‌روی سینما و تئاتر. این شد که به پیشنهاد خواهرم، تئاتر رفتن را شروع کردم، چون مادرم با من زندگی می‌کرد و فوت کرد و شوهرم هم در جوانی از دنیا رفت، بدجوری تنها شدم و کم‌کم سینما و تئاتر می‌رفتم. از شانس من، هم تئاترشهر و هم تالار وحدت نزدیک خانه‌ام بود و زندگی من شد، تئاتر، سینما و کنسرت‌های تالار وحدت، البته به عنوان بیننده و شنونده نه این‌که بخواهم خودم بازی کنم.

بله، افشین هاشمی که می‌دید چقدر به تئاتر و سینما علاقه دارم، یک روز گفت مامان بیا و در یک فیلم بازی کن. گفتم مامان من خیلی تماشاگر خوبی هستم، ولی دلیل نمی‌شود که بازیگر خوبی هم باشم. گفت همین یکدفعه بیا، اگر دیدی دوست نداری دیگه نیا. گفتم کارگردان کیه، گفت محسن عبدالوهاب، شما نمی‌شناسی. خلاصه قول همان یک کار را از ما گرفت، ولی الان سر کار نهم هستم.

من یک اخلاقی دارم، بد یا خوب که خیلی زودآشنا هستم. چون بتدریج هم وارد سینما شدم، این است که خیلی باعث تعجب فامیل و دوستان نشد، ولی خودم هم فکر نمی‌کردم اینقدر ادامه پیدا کند. من فکر می‌کردم حالا همین یک قول را داده‌ام، اما چون در همین کار سیمرغ نقش مکمل را گرفتم، آقای فرهادی، معادی و اسعدیان هم پیشنهاد کار دادند.

بی‌رو دربایستی با همه راحت بودم. دلیلش شاید این باشد که سنم بالاست و جای مادرشان هستم. از طرفی هم اخلاقم زودجوش است. به هر حال در 60 سالگی نمی‌توانی ژست یک سوپراستار را بگیری!

ما اصلا یک ثانیه هم در این فیلم دکور فیلمبرداری نداشتیم. سکانس ماشین‌های اسقاطی در لوکیشن واقعی بود، یا ده روز در ستاد معراج فیلمبرداری داشتیم که سکانس سالن شهدا واقعی بود و یک قفل بزرگی هم به درش بود که یک آقایی آمد و بازش کرد.

من با آقای اسعدیان اتمام حجت کردم، گفتم شما یک عده بازیگر شناخته‌شده سینما و تئاتر آورده‌اید و می‌خواهید من نقش اول را بازی کنم. گفتند شما به ما نه نگو، ما شما را همراهی می‌کنیم که واقعا هم همراهی و محبت کردند.

گاهی از کادر بیرون می‌رفتم. می‌گفتند از این خطی که هست آن طرف‌تر نرو. اما در ادای دیالوگ‌ها همین که مفهوم را می‌رساندم، کافی بود.

خیلی تماس می‌گیرند و پیشنهاد می‌دهند، اما مجبورم خیلی‌ها را رد کنم. چون نمی‌توانم همزمان سر سه کار بروم و عذرخواهی می‌کنم.

بچه‌های تئاترشهر خیلی کمکم می‌کنند. به آنها که می‌گویم مثلا فلانی پیشنهاد کار داده، می‌گویند مبادا بروی‌ها یا برو کارگردان خوبی است. دوستان خبرنگار هم محبت می‌کنند و راهنمایی‌ام می‌کنند.

احساس من با جوانی که جایزه گرفته، فرق دارد. این‌که بگویم خوشحال نشدم دروغ است، ولی ذوقی که یک جوان با گرفتن جایزه دارد، در من وجود ندارد. با توجه به این‌که من بازیگر حرفه‌ای نیستم، با دریافت جایزه احساس می‌کنم به تهیه کننده، کارگردان و عوامل دیگر فیلم دلگرمی می‌دهم تا حس کنند زحمتشان هدر نرفته است. به هر حال مطرح شدن فیلم بوسیدن روی ماه برای من مهم است، نه این‌که من جایزه گرفته‌ام.

به هر حال ما هم سن و سال هستیم، حالا کاری ندارم که همه جا می‌گوید من دخترش هستم! خب ایشان به من لطف دارد، ولی سن و سالی از ما گذشته است. من قبل از شروع فیلمبرداری همه بازیگران را می‌شناختم، فقط خانم رابعه مدنی بود که آقای اسعدیان به من معرفی کردند. در کل با هم راحت بودیم و چند باری هم، همسفر شدیم.