قلب زهرا در سینه زهرای دیگر می‌تپد

روز اول دی بود. ظهر پس از تعطیلی مدرسه زهرا به خانه نیامد. نگران او بودم که فردی با خانه‌مان تماس گرفت و خبر داد که او زخمی شده است. با شنیدن این خبر، سراسیمه به سمت مدرسه‌اش به راه افتادم و متوجه شدم او را به بیمارستان منتقل کرده‌اند. همراه یکی از همسایه‌ها خود را به بیمارستان رساندم.

او روی تخت بیمارستان بود. با التماس از پزشکان می‌خواستم تنها دخترم را نجات دهند. آنها می‌گفتند تمام تلاش‌های خود را به کار می‌گیرند اما باید یک شبانه روز صبر کنیم.

48 ساعت از وقوع حادثه گذشت، اما دخترم همچنان بی‌هوش بود. فقط دعا می‌کردم و از خدا می‌خواستم او را دوباره به من بازگرداند. اما پزشکان گفتند دیگر امیدی برای نجات او نیست و بهتر است اعضای بدنش را اهدا کنید.

اوایل تمایلی برای این کار نداشتم و امیدوار بودم او زنده بماند. اما وقتی خانم راستگو معلم مدرسه دخترم با من صحبت کرد و گفت برای شادی روح زهرا این ایثار را انجام دهید، چند روزی فرصت خواستم تا من و همسرم در این باره فکر کنیم. در این مدت وقتی به یاد حرف‌های دخترم افتادم که می‌گفت چقدر خوب است انسان اعضای بدنش را اهدا کند و همیشه وصیت می‌کرد این کار را برایش انجام دهیم، تصمیم گرفتیم اعضای بدن او را اهدا کنیم.

خیلی خوشحالم. 2 کلیه، کبد و قلب او به بیماران نیازمند اهدا شده است. قلب دختر مهربانم در سینه یک زهرای 13 ساله می‌تپد. خیلی دوست دارم او را ببینم و در آغوش بگیرم. از همه افراد دریافت‌کننده عضو بخصوص زهرایی که قلب دخترم در سینه اوست، می‌خواهم همیشه برای فرزندم قرآن و فاتحه بخوانند. دخترم درسخوان و عاشق نماز خواندن بود. او می‌خواست امسال در المپیاد زبان برترین فرد شود، اما...

وقتی در روزنامه‌ها می‌خواند که دختران و پسران کوچولو به خاطر بیماری در آرزوی دریافت اعضا هستند یا در تلویزیون بیماران نیازمند را می‌دید خیلی ناراحت می‌شد و گریه می‌کرد. او می‌خواست اعضای بدنش را اهدا کنیم تا خواهر و برادر ایرانی بیمارش زنده بمانند. از 2 ماه پیش مدام این حرف‌ها را تکرار می‌کرد. اکنون به آرزویش رسیده و خیلی خوشحال هستم.

او سال دوم رشته ریاضی بود و علاقه زیادی به پزشکی داشت. همیشه می‌گفت دوست دارم پزشک شوم و بیماران نیازمند را رایگان درمان کنم. آرزو داشت با اولین حقوقش من و پدرش را به کربلا بفرستد. درست است که او برای همیشه از ما دور شده، اما خاطراتش همیشه با ماست.

معصومه ملکی / گروه حوادث