به امید آزادی زنده هستم

به جرم سرقت زندانی شدم. البته محاکمه نشده‌ بودم، اما مساله مهمی نبود. می‌دانستم این موضوع چند ماه بیشتر طول نمی‌کشد.

بله، من قبل از سرقت سابقه فروش مواد مخدر داشتم و چندباری هم به همین خاطر بازداشت شده‌ بودم.

معتاد که نه، اما گاهی مواد هم می‌کشیدم.بیشتر مواد می‌فروختم البته آخرین بار که من را بازداشت کردند، کمی مواد با خودم داشتم که برای مصرفم بود.

سه چهار بار می‌شود.

16 یا 17 ساله ‌بودم که به جرم سرقت بازداشتم کردند. یادم می‌آید قالپاق دزدیده ‌بودم. چند ماهی در کانون اصلاح و تربیت ماندم و بعد آزاد شدم.

بیکاری. کاری نداشتم که انجام دهم. بی‌پول هم بودم.

خانواده حسابی که نداشتم.کسی هم نبود که راهنمایی‌ام کند. من هم با دوستانی قاطی شده ‌بودم که هرکاری آنها می‌کردند من هم انجام می‌دادم.

از هم جدا شدند. پدرم زن گرفت و مادرم هم رفت دنبال زندگی خودش. البته اول به ما توجه می‌کرد اما همین که از آب و گل درآمدیم رفت دنبال زندگی خودش و به ما می‌گفت برای خودتان زندگی کنید. پیر شده‌ بود و حوصله ما را نداشت.

پیش مادرم بودم، البته برای مدتی بعد از او جدا شدم و با دوستانم رفتم. خانه مجردی داشتیم.

برای این‌که من مواد می‌کشیدم و مادرم تحمل نمی‌کرد. خوشم نمی‌آمد به من گیر بدهد. زندگی کردن با دوستان راحت‌تر بود. من هم پیش آنها رفتم.

من خیلی معتاد نبودم و تفریحی با دوستانم مواد می‌کشیدم. بیشتر سرقت می‌کردم و هزینه زندگی‌ام را از این راه تامین می‌کردم.

آخرین بار به جرم سرقت بازداشتم کردند. وسایل ماشین دزدیده‌ بودم. می‌دانستم چندماه بیشتر طول نمی‌کشد تا این‌که درگیری در زندان پیش آمد و حسن با ضربه چاقوی من کشته‌ شد.

نه، ما در زندان با هم آشنا و دوست شدیم. رفاقتمان زیاد بود، اما کم‌کم بین‌مان اختلاف افتاد.

حسن اهل دعوا بود. مرتب با همه دعوا می‌کرد و می‌گفت باید همه به حرفش گوش بدهند. آدمی عصبی بود. نمی‌دانم چرا این کارها را می‌کرد.

نمی‌دانم چرا. مدتی بود به من گیر می‌داد. می‌گفت من هم باید به خواسته‌هایش گوش کنم. من هم دوست نداشتم این کار را بکنم. حسن همه را کلافه کرده‌ بود و با همه دعوا می‌کرد.

زندان قانون خودش را دارد. این‌که تو بخواهی کنار بکشی که نمی‌شود. البته منظورم این نیست که می‌خواستم او را بکشم. نه، این طور نیست. من فقط می‌خواستم کاری کنم که حالش را بگیرم تا بداند نمی‌تواند سربه سر هرکسی بگذارد.

چاقو در زندان ممنوع است، اما به صورت قاچاق و مخفیانه می‌شود پیدا کرد. من هم یواشکی از کسی گرفته‌بودم.

به جرم دعوا و درگیری. خودش می‌گفت زده یک نفر را ناکار کرده. همیشه از کارهایش می‌گفت و این‌که چطور همه از او حساب می‌برند، اما من باور نمی‌کردم. پسر ریزه و کوچولویی بود. به نظر نمی‌رسید بتواند کسی را بزند. من متوجه شدم او سعی می‌کند به همه بگوید زورش زیاد است.

چاره‌ای نبود. پس شخصیت من چه می‌شد؟ اگر من با حسن درگیر نمی‌شدم او به همه می‌گفت ترسو هستم. چاره‌ای نداشتم. باید درگیر می‌شدم. ضمن این‌که ما چشم نداشتیم همدیگر را ببینیم. حسن کاری کرده‌ بود، که به او گفته ‌بودم اگر یک بار دیگر جلوی چشم من بیاید می‌کشمش.

خب حسن به من فحش داده‌ بود. او پشت سرمن برای همه زندانی‌ها حرف زده‌ بود. اگر من تهدیدش نمی‌کردم به کارهایش ادامه می‌داد. اصلا نمی‌دانم چرا حسن دنبال شر می‌گشت. در مدتی که زندان بود چند بار با دیگران درگیر شده‌بود. خودش می‌خواست دعوا کند.

بله، درست است. ما در سالن غذاخوری بودیم. من به او گفته‌ بودم دوست ندارم ببینمش. گفته ‌بودم دیگر جلوی چشم من ظاهر نشود چون حالش را می‌گیرم.

حسن پشت سرم حرف زده‌ و فحش‌های خیلی زشتی به مادرم داده ‌بود. من هم نمی‌توانستم تحمل کنم. به او گفتم حالش را می‌گیرم. من روی مادرم خیلی حساسم و وقتی کسی به او چیزی می‌گوید نمی‌توانم تحمل کنم. آن روز هم وقتی حسن وارد سالن شد و با پررویی آمد جلوی من نشست من هم با چاقو او را زدم، البته طوری نزدم که بمیرد.

من چاقو را به سمت چپش زدم، البته از پشت یعنی چاقو در کمرش فرو رفت این ضربه کسی را نمی‌کشد. من قبلا هم دعوا کرده‌ام. می‌دانم ضربه را باید کجا بزنم، اما چیزی که باعث شد حسن بمیرد درست رسیدگی نکردن به او بود.

حسن را به بیمارستان نبردند و او را در بهداری زندان درمان کردند. شاید اگر او را به بیمارستان می‌بردند و بموقع عمل می‌کردند، نمی‌مرد.

حسن 3 روز در بهداری بستری شد و بعد از 3 روز فوت کرد. این نشان می‌دهد اگر بموقع به او رسیدگی کرده‌ بودند نمی‌مرد. 3 روزی که در بهداری بستری بود حالش خوب بود. زخمش را بخیه زده ‌بودند اما یکدفعه گفتند مرد.

پزشکی قانونی حرفم را رد کرده ‌است. بهداری هم می‌گوید قصور نکرده. من چه مدرکی می‌توانم داشته ‌باشم که در این باره ارائه دهم.

خودم تا به حال تلاشی نکردم. اما از خانواده‌ام خواسته‌ام سراغ اولیای‌دم بروند و برای من رضایت بگیرند. ولی فکر نمی‌کنم در خانواده من کسی به فکر باشد. پدرم که دنبال زندگی خودش است و از دست مادرم هم کاری بر نمی‌آید.

در دادگاه گفتم درخواست بخشش دارم، اما او قبول نکرد. مادر حسن تنها ولی‌دم اوست. امیدوارم بتوانم او را راضی کنم تا من را ببخشد، اما فکر نمی‌کنم او قبول کند.

نه نمی‌توانم. پولی ندارم که دیه بدهم. اگر پول داشتم که دزدی نمی‌کردم. اما سعی می‌کنم تا جایی که می‌توانم پول جمع کنم و به او بدهم. از پدرم هم درخواست کمک می‌کنم. یک برادر دارم که او هم گفته تاجایی که بتواند کمکم می‌کند.

زندان مثل بیرون نیست. در زندان اگر حواست نباشد ممکن است آسیب ببینی. به همین خاطر هم می‌گویم زندان قواعد خودش را دارد. در زندان مجرمانی هستند که به جرم خودشان افتخار می‌کنند و تو هم باید بتوانی در برابر آنها از خودت مراقبت کنی.

البته این حرف‌ها دلیلی برای این‌که قتل حسن را به دست من توجیه کند، نیست، اما منظورم این است که اگر من حسن را نمی‌کشتم او من را می‌کشت و یکی از ما 2 نفر باید کشته می‌شدیم. درخواست دارم مادر حسن من را ببخشد و به این امیدکشنده پایان دهد. من واقعا در زندان سختی می‌کشم و با امید آزادی زنده هستم. امیدوارم مادر حسن ناامیدم نکند.

مرجان لقایی