در گوانگجو شانس قهرمانی داریم

چرا به بازی‌های ترکیه نرفتی؟

2 هفته قبل از بازی‌های جهانی برای بازی تدارکاتی رفته بودیم ترکیه. در آنجا احساس کردم در داخل زانویم درد دارم. به دکتر تیم گفتم، آنها گفتند مساله خاصی نیست کمی فشار آوردی، فیزیوتراپی کن و خوب می‌شوی. بعدش دوباره بازی کردم و دیدم باز درد دارم، تا این‌که برگشتم تهران و رفتم پیش دکتر کیهانی. او هم گفت MRI کنم. بعد از MRI مشخص شد مفصل زانویم دچار التهاب شده و باید استراحت کنم. 2 روز استراحت کردم و دوباره تمریناتم را شروع کردم دیدم باز هم مشکل دارم. به طوری که اصلا نمی‌توانستم تمرین کنم. 2 روز قبل از اعزام تیم ملی بسکتبال به رقابت‌های جهانی ترکیه بعد از چند بار MRI بالاخره مشخص شد که من نه‌تنها نمی‌توانم بازی کنم بلکه تا مدتی باید پایم را روی زمین نگذارم. 4 هفته پایم را زمین نگذاشتم و برای چهارمین بار MRI گرفتم که به دکتر نشان دادم گفت 6 ماه نمی‌توانم بازی کنم. وضعیت پایم خیلی حاد است. کوفتگی شدید در استخوان ران پای چپ مصدومیتی بود که در آستانه رقابت‎های جهانی با آن مواجه شدم. تنها راه برای بهبود کامل این نوع مصدومیت استراحت مطلق است. به همین دلیل از سفر به ترکیه بازماندم. اگر خونرسانی در محدوده این نوع آسیب‌دیدگی زیاد باشد زمان کمتری برای بهبود آن لازم است. اما مصدومیت من درست در ناحیه‎ای است که استخوان ران به زانو وصل می‎شود. خونرسانی در این ناحیه خیلی زیاد نیست. در صورت عمل در قسمت آسیب‌دیده چند سوراخ ایجاد می‎شود تا خونرسانی تقویت شود. در این صورت تا 2 ماه دیگر به شرایط عادی باز می‎گردم. در غیر این صورت زمان بیشتری برای بهبودی کامل می‎خواهم؛ حتی نزدیک به 5 ماه!

آمریکا در بسکتبال دنیا تافته جدا بافته است. تیمی که به استانبول آمده بود شاید تمام موجودیت NBA نبود، اما بازیکنان جوان و باانگیزه‌ای در اختیار داشت. تیم درجه یک آمریکا همان تیمی بود که در بازی‌های المپیک پکن قهرمان شد. بسکتبال آمریکایی‌ها خیلی روان بود بدون آن که درگیر تاکتیک‌های پیچیده باشد و بازیکن را محدود به کار تاکتیکی کند. به لحاظ قوای جسمانی هم در شرایط خوبی قرار داشتند. این تیم برای بازی‌های المپیک لندن آماده می‌شود و تا 2 سال دیگر این نفرات بهتر از این می‌شوند.

فاصله کمتر شده است. در NBA دو بازیکن سوپراستار وجود دارد و باقی بازیکنان مثل بازیکنان جهانی هستند و تفاوت زیادی با آنها ندارند. یکسری بازیکن نرمال. الان به تیم‌های NBA نگاه کنید دو بازیکن استثنایی دارند و بقیه اروپایی هستند یا آمریکایی در سطح بازیکنان روز اروپا. بنابراین فاصله در حال کم شدن است.

آنجا مهد بسکتبال دنیاست. پول‌های زیادی رد و بدل می‌شود و کاملا حرفه‌ای هستند. همه چیز نظم و ترتیب دارد. بازیکن 5 ساله آمریکایی سلسله مراتب آموزش بسکتبال را گام به گام می‌آموزد و به پیش می‌رود. می‌داند تا 7 سالگی چه باید بکند و همین‌طور در سال‌های بعد. یعنی تا رسیدن به جوانی همه اصول را فراگرفته و در کالج آنها را پیاده می‌کند. در این مرحله بازیکنان آمریکایی تجربیات فراوانی به دست می‌آورند و قطعا از بازیکنان همرده خودشان جلوتر هستند. شما یک جوانی که این مراحل را تا 18 سالگی طی می‌کند، با جوانی از ایران مقایسه کنید که تازه در سن 16 سالگی می‌خواهد ورزش مورد علاقه‌اش را آغاز کند. تفاوت‌ها مشخص است. تبلیغات وسیع هم باعث رشد بسکتبال این کشور است. در محله و خیابان و مدرسه از بسکتبال صحبت می‌شود. تلویزیون بازی‌های NBA را ظرف مدت 6 یا 7 ماه نشان می‌دهد، خب در ذهن همه بسکتبال به نوعی شکل می‌گیرد و به ورزشی پرطرفدار تبدیل می‌شود.

پیشرفت بسکتبال دنیا که انکارناپذیر است و مادامی که بازیکنان سایر نقاط دنیا به NBA نرسند، این پیشرفت‌ها ادامه دارد. بنابراین NBA حالا حالاها انگیزه پیشرفت و دگرگونی در بسکتبال دنیاست. بسکتبال جهان هنوز به سقف پیشرفت نرسیده چون NBA از آن جلوتر است. در 2 دوره بعد از بازی‌های جهانی 94 یعنی در سال‌های 1998 و 2002 تیم‌های آمریکا واقعا در اندازه‌های بسکتبال این کشور نبودند. سال‌های 92 و 94 آنقدر تیم‌های آمریکا قوی بودند که لقب تیم رویایی را به آنها داده بودند، اما ضعف در دو دوره انتقادهای بسیاری را متوجه فدراسیون بسکتبال آمریکا کرد تا آنها برای تیم سال 2006 به فکر فرو بروند. در همین دهه ما شاهد تحولات بسکتبال جهان بودیم. بازیکنان زیادی از اروپا، آمریکای جنوبی و استرالیا وارد NBA شدند تا فاصله بین تیم‌های جهان کمتر شود. با این حال بازهم آمریکایی‌ها حرف اول را می‌زنند و می‌توانند فاصله بیشتر خود را نشان دهند، اگر همه سوپراستارها برای بازی‌های جهانی و المپیک تمایل نشان بدهند. یکسری نتایج را هم حادثه رقم می‌زند که آن هم جزیی از ورزش است. تیمی که در 40 مسابقه 2 بازی را می‌بازد به نوعی باید گفت دستخوش اتفاقات ورزش بوده. خود من در باشگاه‌های آسیا با مهرام بازی اول را به الریان با 20 امتیاز باختیم، اما در فینال با 20 امتیاز همین تیم را بردیم.

دلیل غیبت این بازیکنان برمی‌گردد به نوع نگاه و تفکرات آنها از بازی‌ها. هر چقدر بازیکنی به لحاظ ویترین افتخارات بسکتبال کامل باشد، اما باز جاه‌طلبی دارد، بویژه بازیکنان بزرگ. بازیکنان و سوپراستارهای اروپا در جهانی ترکیه نبودند. الان پای من آسیب دیده و آینده‌ام در خطر است. آنهایی که با قرارداد من همه جا را پر می‌کردند که صمد پول زیادی گرفته، الان کجا هستند و درباره مصدومیتم و این‌که این فصل را از دست داده‌ام و پول نمی‌گیرم چه حرفی دارند. در آنجا هم بازیکن به زندگی خودش نگاه می‌کند. 2 سال در المپیک بوده، در NBA بازی کرده و نخواسته فشار را چند برابر کند، مبادا که آسیب ببیند و از درآمد سالانه‌اش محروم بماند. البته در ایران احساسی‌تر هستیم و فکر تیم ملی را می‌کنیم و باید برای تیم ملی بازی کنیم.

پله بعدی پیشرفت بسکتبال ایران صادر کردن بازیکن به لیگ‌های مختلف است. من به این معتقدم، ما بازیکنان بسیار خوبی داریم، اما این‌که بخواهند در لیگ‌های بالا بازی کنند مثل اروپا کار سختی است. تیم‌های اروپایی بازیکنانی را استخدام می‌کنند که از حد بازیکنان خودشان فراتر باشند. مثل لیگ خودمان. ما الان بازیکنی را با اندازه‌های فنی پایین‌تر از بسکتبال ایران قبول نمی‌کنیم. حامد حدادی در NBA بازی می‌کند و می‌بینید که در بازی با تیم‌های آسیایی چه اعتماد به نفس بالایی دارد. حتی در بازی‌های المپیک و جهانی حامد یکی از برترین‌ها می‌شود. او بازیکن بزرگی است که در ریباند و بلاک شوت آمار قابل توجهی دارد. اگر بازیکن صادر کنیم و چنانچه بازیکنان‌مان با تیم‌های خوب دنیا بازی کنند به استانداردهای بین‌المللی نزدیک می‌شویم. این کار را ترکیه کرده. 3 نفر از برترین‌های تیم ملی ترکیه بهترین بازیکنان تیم‌های خود در NBA به شمار می‌روند. در لیگ برتر ایران که بهترین لیگ آسیاست بازیکنان خارجی حضور دارند، اما فشار بازی‌ها باید بیشتر از اینها باشد.

تیم‌های ملی در این سطح تغییرات آنچنانی ندارند. بیشتر بازیکنان این دوره از بازی‌ها را می‌شناختم و با آنها بازی کرده بودم. کوین دورانت که می‌گویند آینده NBA است خیلی خوب بود. یا ترک اوغلو که البته از من بلندتر است و شیوه و مسوولیت بازی‌اش فرق دارد. صرب‌ها 2 بازیکن بلند قامت 2 و 3 داشتند که عالی کار می‌کردند و بشیروویچ از اسلوونی که هر لحظه از او انتظار حرکت جدیدی در بازی می‌رفت.

ما باز شانس قهرمانی داریم. نباید ناامید بود. حامد حدادی به دلیل بازی‌های NBA نمی‌تواند بیاید. ارسلان کاظمی دوره قبل نبود، اما الان به یک بازیکن قابل اتکا تبدیل شده و در کالج‌های آمریکا درس می‌خواند که با شروع دانشگاه واقعا سخت است مرخصی بگیرد. من نمی‌توانم بازی کنم، اما تیم ملی باز هم شانس قهرمانی دارد. بچه‌ها باید بتوانند با همین نیرو اردن و لبنان را ببرند چون قبل از بازی‌های جهانی ترکیه وقتی آفاق، حدادی و کاظمی نبودند و مهدی کامرانی تازه از مصدومیت بازگشته بود، لبنان را شکست دادیم. بازی خیلی سختی با چین داریم، اما چینی‌ها هم چند بازیکن خوبشان را در اختیار ندارند که یکی همان جیان لیان است. یا بازیکنانی که بتازگی به NBA پیوستند نمی‌توانند چین را همراهی کنند. نکته اصلی میزبانی چینی‌هاست و این‌که باید قبول کنیم فعلا آنها از بسکتبال ما جلوتر هستند. امکانات آنها هم قابل مقایسه با ما نیست.

بازی‌های ایران از نگاه کاپیتان

من قبل از این‌که به حریفان ایران بپردازم، باید بگویم تیم ملی بسکتبال در همه بازی‌های خود شاداب بازی کرد. بازیکنان خوشحال بودند که در یک کلاس جهانی بسکتبال حضور دارند. آنها تلاش کردند. این مساله نکته مهم تمامی بازی‌های ایران بود. معمولا نباید از تیم بازنده تعریف کرد، اما تیم ملی با شرایطی که پیش از بازی‌ها برایش اتفاق افتاد، جای تعریف و تمجید دارد. اصلا فکر نمی‌کردم تیم ما خوب بازی کند و از بازی کردنش لذت ببرد. وقتی مشخص شد آفاق به بازی‌های جهانی نمی‌رسد، تیم ملی 2 ماه وقت داشت که شیوه‌های بازی خود را عوض کند و جایگزین آفاق را بشناسد، اما 2 روز قبل از سفر تیم مشخص شد که من همراه سایر بازیکنان نیستم و واقعا پیدا کردن جایگزین یا تغییر روش بازی کار دشواری بود. تیم ملی ما اصلا فوروارد نداشت، می‌دیدید که حدادی 3 امتیازی می‌زد. یا بعضی وقت‌ها 3 بازیکن گارد راس همزمان در بازی بودند. باز هم در چنین شرایطی بازیکنان همت کردند و با اتفاقاتی که افتاد بازیکنانی مثل سامان ویسی خودشان را به خواسته‌های کادر فنی نزدیک کردند. آمادگی بدنی بازیکنان هم خیلی خوب بوده که توانستند در 5 بازی پرفشار با بهترین تیم‌های دنیا علی‌رغم این‌که در بسیاری مواقع تاکتیک‌ها جواب نداد، مقاومت کنند. تیم ما بالا و پایین داشت. در گروهی بازی کردیم که سبک‌های متعدد بسکتبال دنیا در آن قرار گرفته بودند. 2 تیم از اروپا، آمریکا و آمریکای جنوبی و آفریقا. همه سبک بازی‌های مختلفی دارند. ما فقط می‌توانیم سطح بازی‌های خودمان را مقایسه کنیم. برابر برزیلی‌ها خوب بودیم. آنها در بازی با تیم ملی بسکتبال ابتدا تیم ایران را دست‌کم گرفتند. برزیل سابقه طولانی در بازی‌های جهانی دارد و درست است که 2 بار قهرمانی آنها مربوط به دوره‌های قبلی است، اما این دوره هم تیم خوبی بودند. در بازی‌های برزیل دیدیم که این تیم بازی به بازی بهتر شد، اما مسیری را که پیمود مسیر سختی بود. بازی با آمریکا یا در مرحله یک‌هشتم با آرژانتین نشان می‌دهد که برزیلی‌ها به‌رغم داشتن تیمی خوب، با رقبای اصلی این دوره رو‌به‌رو شدند. با کرواسی اصلا در اندازه خودمان نبودیم. شاید فشار بازی بعد از برزیل روی تیم ما تاثیر منفی گذاشته بود. همه جای زمین آنها برتر بودند. در بازی با تونس بهترین بازی‌مان را انجام دادیم، به طوری که تونس نتوانست در ابتدای مسابقه خودش را پیدا کند. آنها تیم خوبی داشتند، اما در جریان بازی خوب ایران قرار گرفتند. در دقایق پایانی بازی با تونس و 2 بازی قبلی مشکل اصلی ما توپ بردن به زمین حریف بود. بازیکنان کناری ما هم تمایل به کمک نداشتند و گارد راس‌های ما تنها بودند. تیم سازماندهی خود را در زمان‌های فشار روی بازیکن بازیساز از دست می‌داد. سخت گل می‌زدیم و راحت گل می‌خوردیم. من خودم لحظه‌ای که تیم مقابل تونس 20 امتیاز جلو بود و بعد بازی را از دست داد و اختلاف به 4 امتیاز رسید، خیلی حرص خوردم. گفتم بچه‌ها چرا این‌جوری بازی می‌کنند، اما با پشتوانه مناسب امتیاز آن بازی را بردیم. با آمریکا 2 نیمه متفاوت داشتیم. یک نیمه عالی اما در نیمه دوم خوب بازی نکردیم. شاید بچه‌ها خسته بودند. 3 بازی و یک نیمه سخت با آمریکا برای تیمی که نصف قوایش را هم نداشت واقعا سخت بود. نیمه دوم همان مشکل همیشگی به وجود آمد. تیم ما ذره‌ذره بازی را نمی‌بازد، بلکه در مدت 2 دقیقه 20 امتیاز عقب می‌افتد. این‌که ما کنترل بازی را یکباره از دست می‌دهیم، دلیلش را نمی‌دانم. مربیان باید روی این نکته کار کنند. درست است که بازی‌های جهانی میدان متفاوتی است، اما باید تجربه بازی‌مان را در این عرصه بالا ببریم. تیمی که 20 دقیقه بازی پا به پای رقیب خودش پیش می‌آید، چگونه در مدت 4 ـ 3 دقیقه 20 امتیاز عقب می‌افتد. یک جای کار اشکال دارد. تیم ما از نظر فیزیکی کوتاه‌تر از بقیه تیم‌ها بود که این خود فشار مضاعف وارد می‌کرد. بازی با اسلوونی چیزی برای از دست دادن نداشتیم و خوب بازی کردیم. تیم از نظر سازماندهی خوب بود. کل بازی را پا به پا بازی کرد و از آن اختلاف بین امتیازات و نوسانات کم شده بود. در مجموع عملکرد تیم ایران در شانزدهمین دوره بازی‌های جهانی بسکتبال راضی‌کننده بود، اما بعد از این دیگر نباید برویم بازی جهانی و همین نتایج را تکرار کنیم. بازی‌های المپیک و جهانی در کارنامه بازیکنان بسکتبال ایران است بر این اساس 4 سال بعد باید بهتر نتیجه بگیریم. بسکتبال ما نوپاست. ما با تیم‌های مطرح دنیا فاصله داریم، اما با سرعت حرکت می‌کنیم تا فاصله‌ها را کم کنیم. همه در جهان بسکتبال دارند کار می‌کنند. اسپانیا و صربستان. همین صربستان که حقش فینال بازی‌های جهانی بود 2 سال پیش با همین نفرات به ما باخته بود. حالا ببینید چقدر پیشرفت کردند. ما هم سرعت خوبی داریم و از رتبه چهلم آمده‌ایم به بیستم. فقط هم در رده بزرگسالان نیست. در تمامی رده‌ها این رشد را شاهدیم. برخلاف نظر برخی که می‌گویند بسکتبال ایران بی‌پشتوانه است، اما در رده‌های پایه بازیکنان با استعداد خوبی می‌بینیم. جوانان ایران قهرمان آسیا شدند و به بازی‌های جهانی رفتند یا نوجوانان که سوم آسیا شدند. در این تیم‌ها بازیکنان با استعدادی داریم. در ورزش در همه ابعاد باید پیشرفت کنیم. فقط در مسائل فنی نیست. ما الان از نظر امکانات در مضیقه هستیم. بازیکنان الریاضی لبنان پارسال در بازی‌های غرب آسیا به من می‌گفتند سالن شما همین است. ما تنها سالن آزادی را به عنوان یک سالن استاندارد داریم که متعلق به 40 سال قبل است. ترکیه را ببینید. بازی‌ها را در 5 سالن مجهز در 4 شهر برگزار کرد و تحسین مسوولان جهانی را برانگیخت. ما با این امکانات همین که در عرصه‌های جهانی حضور پیدا می‌کنیم، جای شکر دارد و باعث افتخار ورزش است. ما چقدر باید از کمبود امکانات بنالیم. خیلی از مسوولان ورزش در ترکیه بودند و می‌دانند چه کار باید کرد. آقای سعیدلو بازی‌ها را از نزدیک تماشا کردند و اگر هم نمی‌آمدند بازهم می‌دانستند در ورزش جهان چه می‌گذرد. دولت باید کمک کند و باشگاه‌ها باید آستین همت بالا بزنند.