کتاب جوان

«ذکر مزامیر »

هرچند این زمانه ... دلم تنگ است

امروز بی‌بهانه دلم تنگ است

چشمت قرار بود بجوشد باز

باز ای شرابخانه دلم تنگ است

مجنون قصه‌های تو خود را کشت

یعنی که عاشقانه دلم تنگ است

من کوچه کوچه کوچه دلم تاریک.....

من خانه خانه خانه دلم تنگ است

باران، ترانه‌های لبم را شست

باران ... لبم ... ترانه..... دلم تنگ است

در من تمشک بوسه نمی‌روید

زخمی بزن جوانه! دلم تنگ است

دیروز یک نشانه .... دلم لرزید

امروز یک نشانه ..... دلم تنگ است

سر را به شانه‌های که بسپارم؟

آه ‌ای کدام شانه! دلم تنگ است

نه!

نه این‌که باغ را نتوانیم هرس کنیم

یا مثلا شالیزار را درو

بچه‌های روستا سراغ زلالی ات را می‌گیرند

و مادرت هر شب

با موسیقی چرخ خیاطی

کوله‌پشتی‌ات را می‌خواباند

دوستت دارم

حتی اگر تمام شبکه‌های خبری دنیا

زیبایی‌ات را سانسور کرده باشند

*

نام تو را بارها کودکان گرسنه جنوب

از بیروت تا باروت گریسته‌اند

و سازمان‌های حقوق بشر

استخوان‌هایت را به دندان گرفته‌اند

و پارس می‌کنند

و تو دیگر نمی‌توانی با خیالی آسوده

بقایای کودکی‌ات را

با کفش‌های لاستیکی

روی مین‌ها متلاشی کنی

یا با تبسمی که از کادر بیرون است

مرگت را طبیعی جلوه دهی

هرچند هنوز هم

برای من/ همان کودکی هستی

که هر شب از ترس بمباران‌ها

ناخنت را می‌جویدی

سنگی می‌شدم / قرار می‌گرفتم

در آغوش مشتی جوان

دهان تفنگ را می‌بستم

روزنامه‌های جهان را

غزه / غزه / غرق دریای خبر می‌کردم

چه کنم / کوهی پیر و فرتوتم

با جگرپاره‌هایی ناخلف

از خودم که دور می‌شوم

دنیا / به هیات پنجره‌ای در می‌آید

که تو در آن می‌خندی

لبخندت را از گوشه قاب می‌نوشم و

سوار بر قایق ابرها

از این ستاره تا آن ستاره را

پارو می‌کشم / می‌بینمت

بر بستر نقره‌ای صبح

سر از بالش آفتاب بر می‌داری و

چنگ / در گیسوان آبی دریا می‌زنی

با دستانی که آغشته به باران و پروانه است

فرشته می‌شوی و

بر سجاده‌ای از ریواس مه زده کوهستان

خدا را در آغوش می‌کشی.