ایران در گوانگجو قهرمان می‌شود

قهرمانی امسال ما واقعاً مزه دیگری داشت و همه کارشناسان والیبال هم بر این نظر بودند. چون باشگاه پیکان با وجود صرفه‌جویی در امور مالی و میدان دادن به جوانان، در کل بهترین نتیجه ممکن را با نفرات و امکانات موجود گرفت.

البته از یکی، دو نفر بیشتر بودند.فکر نکنم از 12 بازیکن پیکان بیشتر از 7ـ6 نفر را بشناسید.چون اکثراً جوان بودند و حتی چند نفرشان سال اول یا دومشان بود که در لیگ برتر بازی می‌کردند.

بازی خوب و جذابی بود و همانطور که می‌دانید استقبال گسترده‌ای از این مسابقه به عمل آمد. بازی از نظر حساسیت در نقطه اوج قرار داشت و تیم سایپا چیزی برای از دست دادن نداشت و فقط برای بردن به میدان آمده بود و خود را نیز به آب و آتش زد. این را از نوع سرویس‌زدن‌ها و طرز بازی کردنشان می‌شد متوجه شد. ما در گیم اول خوب جلوی آنها مقاومت کردیم و در گیم سوم و چهارم هم توانستیم بازی را اداره کنیم.

صددرصد همین طور است. بازیکن با تجربه در لحظات سخت بهتر می‌تواند امتیاز کسب کند. شما دیدید که رحمان داوودی می‌آید و در حساس‌ترین لحظات سرویس پرشی می‌زند و اختلاف را کم می‌کند یا سید محمد موسوی با دفاع روی تور امتیاز حیاتی را می‌گیرد. اینها همه نشان‌دهنده تجربه است.

ما مغرور نیستیم. حرف‌هایم کاملا مبتنی بر توانایی‌های بالای بازیکنان والیبال پیکان است.

لیگ امسال با وجود ارتقای سطح بازی‌ها خیلی طولانی و خسته‌کننده بود. تیم‌هایی که با قدرت بیشتری در عرصه رقابت‌ها حاضر بودند نسبت به گذشته افزایش یافته بود. در حقیقت بازیکنان خوب و درجه یک در تیم‌های مختلف پخش بودند و در کل امسال لیگ خوبی داشتیم.

فکر نمی‌کنم تیمی بابت داوری ضرر کرده باشد و اگر هم ضرری بوده از ناحیه ضعف تیمی بوده است. به هر حال اشتباه داوری در همه جای دنیا وجود دارد و داور هم بشر است و اشتباه می‌کند. هیچ داوری بدون اشتباه نیست و اگر تیم‌ها به کار خودشان برسند و کاری به کار داور نداشته باشند، فکر نکنم مشکل خاصی به وجود بیاید.

به هر حال حساسیت دیدار فینال بالا بود و براثر فشار بازی گاهی اوقات مسائلی پیش می‌آید که اجتناب‌ناپذیر است. درمورد آن موضوع هم حرف شما تا حدی درست است ولی مشکل خاصی به وجود نیامد و بازیکنان رای داور را پذیرفتند.

بله، امسال خیلی بهتر شده بود. در تهران در بازی نیمه‌نهایی با کاله سالن برای اولین بار پر شد. در شهرستان‌ها هم که تماشاچی‌ها حضور پرشوری دارند.

بعضی‌ها خودجوش هستند و صرفا از روی علاقه می‌آیند و عده‌ای دیگر نیز توسط باشگاه سازماندهی می‌شوند. باشگاه پیکان کانون هواداران فعال و خوبی دارد و از این راه به ایجاد هیجان مثبت در ورزشگاه‌ها کمک زیادی می‌کند.

بازیکنان خارجی که امسال در لیگ والیبال حضور داشتند نسبت به سال‌های گذشته بازیکنان بهتری بودند. دنیس آنجل بازیکن کوبایی سایپا بازیکن باکیفیتی بود. پشت خط زن دوم تیم ملی بلغارستان هم برای داماش بازی می‌کرد،سرعتی زن تیم ملی بلغارستان هم در عضویت سایپا بود، یک (پشت خط زن)‌ بلغار هم در کاله حضور داشت که بازیکن خوبی به نظر می‌رسید و یک بازیکن خوب آرژانتینی هم در کاله بود که همه اینها جزو بازیکنان توانمند و تاثیرگذار لیگ امسال بودند.

شاید اینطور باشد ولی به هر حال برای تیم‌ها هزینه زیادی می‌شود و توقع نتیجه‌گیری از آنها می‌رود. بی‌شک تیمی که بدنبال کسب نتیجه است برای این‌که هزینه استخدام یک بازیکن با کیفیت خارجی را نپردازد کل هزینه‌های صورت گرفته را قربانی نمی‌کند.

درست می‌گویید. به طور مثال تیم داماش از وجود چند بازیکن تیم ملی و حتی سرمربی تیم ملی بهره می‌جست و امکانات خوبی هم در دست داشت، ولی ایرادی که وجود دارد این است که تیم‌های شهرستانی بویژه در انتهای بازی‌ها قدری افت می‌کنند، چون اکثر بازیکنانشان بچه تهران هستند و به خاطر دور بودن از خانواده از نظر روحی تحلیل می‌روند. تیم کاله هم که برای اولین بار در لیگ شرکت می‌کرد تیم خوبی بود و در اولین سال حضورش عملکرد خوبی را از خود به جا گذاشت. ظاهرا مسوولان این تیم قصد دارند برای سال آینده بیشتر سرمایه‌گذاری کنند.

نمی‌دانم در مورد پتروشیمی چه بگویم. بهتر است اظهارنظری نکنم.

خیر اینطور نیست. من از اتفاقات درون این تیم خبری ندارم که قضاوتی داشته باشم. آقای کارخانه یکی از بزرگ‌ترین و پرافتخارترین مربیان ایران است و در والیبال ایران جایگاه ممتازی دارد.

آقای معمری با عباس برقی دستیار خود کاملا هماهنگ است و همین باعث شد نبود او لطمه خاصی به تیم وارد نکند. خدا را شکر غیبت وی 3ـ2هفته بیشتر به طول نینجامید و پس از طی این مدت دوباره بر سر تمرینات تیم حاضر شد.

خدا را شکر بد نیست. چه کم باشد و چه زیاد ما خدا را شکر می‌کنیم. من از میزان دیگر قرارداد‌ها خبری ندارم ولی میزان قرارداد‌ها بسته به پست بازیکن متفاوت است.

خیر، از بیان این موضوع واهمه‌ای ندارم ولی شاید بیان این موضوع باعث ناراحت شدن بازیکن دیگری شود که بگوید چرا فلانی اینقدر گرفته و من کمتر گرفتم وگرنه برای من آنچنان هم مهم نیست، در کل مخفی بماند بهتر است.

(می‌خندد) شاید! از ما که همه‌جوره می‌گیرند، پس نگوییم بهتر است.

قطعا با اردوهای بیشتر و بهتر و داشتن بازی‌های تدارکاتی متعدد با تیم‌های قوی، می‌توان به ارتقای سطح کار کمک شایانی نمود.

خوب شد پرسیدید. ما در حال حاضر یک سالن بدنسازی اختصاصی برای تیم ملی والیبال نداریم. سالن فدراسیون والیبال مدام رنگ‌آمیزی و مرمت می‌شود. ما اگر از تیم ملی والیبال نتیجه می‌خواهیم باید امکانات حرفه‌ای را برای این تیم مهیا کنیم. باور کنید ما امکانات خاصی نمی‌خواهیم و خواهان یک شرایط متعادل و حرفه‌ای هستیم.

تمام زحمت‌هایی که در این مدت کشیدیم در فیلیپین به بار نشست و توانستیم نتیجه خوبی بگیریم. در ادامه نیز بازی‌های مهمی مثل جام جهانی و بازی‌های آسیایی گوانگجو را در پیش داریم و تصور می‌کنم موفقیت در این رقابت‌ها به افزایش اعتبار والیبال ایران کمک قابل‌توجهی بکند.

مطمئن باشید که ما قطعا روی سکو هستیم. آن هم نه در سکوی سومی و دومی. ما فقط چشممان به قهرمانی است. تمام بچه‌های تیم ملی والیبال برای کسب موفقیت در بازی‌های آسیایی مصمم هستند.

این اعتماد به نفس نیست، واقعیت است.

درست است ولی در یک تورنمنت به این مهمی که با یک بازی سرنوشت تغییر می‌کند، استرس زیادی وجود دارد. آنها با تجربه زیاد و سابقه بازی زیاد در لیگ جهانی و المپیک در مقابل ما قرار گرفتند. ولی الان کره‌جنوبی نمی‌تواند جلوی تیم ما مقاومت کند و برای ایران رقیب مهمی محسوب نمی‌شود.

این به فدراسیون بر می‌گردد که چه انتظاری دارد و چه امکاناتی در اختیار ما قرار می‌دهد. طبیعی است که اگر فراتر از آسیا فکر می‌کند هزینه‌هایش به طور محسوسی بالا می‌رود. تصور می‌کنم با صحبت‌های رئیس‌جمهور، سطح والیبال باید از این که هست فراتر برود و بر همین اساس باید هزینه بیشتری کرد و دانش مربیان را ارتقا داد.

کارنامه وی مشخص است و نشان داده که یک مربی اهل تحقیق و دانش‌اندوزی است.

در سال‌های اخیر مربیان خارجی زیادی به ایران آمدند ولی از آنجا که ما خیلی نتیجه‌گرا هستیم نگذاشتیم که آنها کارشان را انجام داده و برنامه‌هایشان را پیاده کنند. خدا را شکر آقای معدنی آمد و تیم ملی والیبال را به خوبی جمع و جور کرد.

یقینا، ما همین الان هم ادامه راه گاییچ را می‌رویم.

همه چیز به هزینه کردن و امکانات ‌ برمی‌گردد. هر اندازه بیشتر هزینه کنیم سطح کارمان بالاتر می‌رود.

ترسی وجود ندارد. آنها فقط تجربه‌شان از ما بالاتر است. اگر ما هم در لیگ جهانی یا جام جهانی بازی کنیم صاحب این تجربه می‌شویم.

هر وقت توانستیم چند سال در لیگ جهانی با آنها بازی کنیم و تیم‌مان هم به المپیک راه پیدا کند، مطمئن باشید این اتفاق می‌افتد. البته الان در سطح تیم‌های پایه آنها را شکست می‌دهیم ولی این اتفاق یک روز در رده بزرگسالان می‌افتد.

وقتی بازیکنان از رده نوجوانان می‌خواهند به رده بزرگسالان راه پیدا کنند، حمایت لازم را متوجه خود نمی‌بینند. چون باید امکانات بیشتری در اختیار آنان قرار بگیرد و امر تعلیم و آموزش‌شان با جدیت بیشتری دنبال شود. این امر بویژه در باشگاه‌ها با توجه کافی مواجه نمی‌شود. ولی بازیکن خارجی (همه چیز)‌ برایش فراهم است چه از نظر امکانات مالی و چه شرایط فنی. این مسائل به وی اعتماد به نفس می‌دهد، ولی در ایران این مسائل نسبت به کشورهای دیگر کمرنگ است.

محمد طاهری / جام جم