جایزه‌ای که می‌تواند پولیتزر ایران باشد

در حالی که آخرین روزهای سال را پشت سر می‌گذاریم و تقریبا تب جشنواره‌ها و جایزه‌های فرهنگی و هنری در داخل کشور کمی فروکش کرده است، چهارمین دوره جایزه شعر خبرنگاران شامگاه دوشنبه مراسم پایانی خود را برخلاف نامش و به دور از هیاهو و جنجال‌های رسانه‌ای برگزار کرد. جایزه‌ای که پیش از این و در 3 دوره گذشته از شاعرانی چون شمس لنگرودی، عمران صلاحی و احمدرضا احمدی تجلیل کرده و همچنین غلامرضا بروسان، علیرضا طبایی و الیاس علوی را به عنوان برگزیده معرفی کرده بود این‌بار با تجلیل ویژه از یک عمر شاعری مفتون امینی جایزه خود را به حافظ موسوی برای کتاب «خرده‌ریز خاطره‌ها و شعرهای خاورمیانه » اهدا کرد. داوری این جایزه را در دوره چهارم احمد پوری (داور افتخاری)، محمدهاشم اکبریانی، علیرضا بهرامی، آرش شفاعی و پونه ندائی بر عهده داشتند.

کد خبر: ۳۱۶۶۷۰

اما چند نکته نیز در ارتباط با جایزه شعر خبرنگاران قابل تامل است، نخست آن که چنین جایزه‌ای نه تنها در ایران که در بسیاری از کشورها الگوهای مشابهی دارد و اگر بخواهیم نمونه‌ای را ذکر کنیم می‌توان به «پولیتزر» اشاره کرد که یکی از بزرگترین و مهم‌ترین جوایز ادبی جهان است و حتی نام آن نیز برگرفته از نام یک روزنامه‌نگار است.

به نظر می‌رسد، دوستان ما در حوزه رسانه و خبر که بانی این جایزه هستند، می‌توانند با الگوبرداری از موارد مشابهی که در جهان وجود دارد این جایزه را تبدیل به یکی از مهم‌ترین اتفاق‌های ادبی کشور در هر سال کنند که به علت داشتن پشتوانه رسانه‌ای قوی البته اگر فراگیری رسانه‌ها و محدود نشدنش در یک گروه خاص رخ ندهد می‌تواند یک جریان جدی را هر سال در شعر امروز ایجاد کند. اما مساله دیگری که در این رابطه قابل ذکر است، انزوای عجیب آن است که این انزوا با ذات پویا و پرجنب و جوش رسانه و شعر تضاد کامل دارد.

این انزوا از 2 زاویه قابل طرح است نخست پوشش رسانه‌ای جایزه و اقبال عمومی به آن و دوم توان و بار مالی جایزه است. جایزه شعر خبرنگاران اگرچه در گروه جوایز خصوصی قرار دارد و به طور طبیعی نمی‌تواند و یا شاید هم اصلا نمی‌خواهد از امکانات دولتی استفاده کند، اما حضور یک جمع رسانه‌ای در کنار هم و استفاده از ظرفیت‌های رسانه برای جذب حامیان خصوصی و حتی صنعتی نکته‌ای است که در این جایزه بیش از هر موضوعی مورد غفلت قرار گرفته است. اگر این موضوع مورد توجه دوستان قرار گیرد، قطعا به قول علیرضا بهرامی که خود یکی از داوران و خبرنگاران نام آشنای ماست دیگر شرایط به گونه‌ای پیش نخواهد رفت که مراسم به شکل کاملا خصوصی یا میانه در منزل برگزیده یا محلی کوچک و خودمانی و بدون سر و صدا و تاثیرگذاری برگزار شود.