اسکلتی با دست و پای بلور

فیلمنامه نویس یک چشمه همواره یک چشم بسته مانده به علامت اطاعت دارد ؛ این اطاعت یا از دست اندرکاران ساخت برنامه هاست و یا اطاعت از شرایط.

در صورت اطاعت از دست اندرکاران او مکلف است به مجموعه سلایق نظار کیفی : تهیه کنندگان ، کارگردانان و حتی بازیگران حین نگارش فیلمنامه و یا بعضا هنگام تولید اثر توجه ویژه داشته باشند و معلوم است به کار بردن این همه سلیقه در کار آن هم توسط آدمی بی سلیقه چه ثمری می دهد! اما در اطاعت از شرایط ، او با دیدن بعضی آثار خوب که توسط سلایق مختلفه قبلی مثله شده اند ، اما هنوز هم توان جذب مخاطب را دارند ، اصولا دلگرمی لازم را برای انجام کار خود ندارد؛ چون می بیند از نویسندگان اصلی فیلمنامه های خوب ابدا در عنوان بندی ها یادی هم نمی شود و یا اگر اسمی هم از ایشان نشان می دهند، دیدنش چشمانی چون چشمان عقاب لازم دارد! پس با خود می گوید همین یک چشم باز را نگه دار و حالا که چرخیده و چرخیده و نگارش فیلمنامه ای هم به تو رسیده ، لگد به بخت خودت نزن .

وقتی با فلانی چنین می کنند که بیست تا سریال پخش شده دارد، تو که دیگه جای خود داری ! چون نمی شود براحتی نویسنده اصلی را کنار گذاشت و از نویسندک های قلابی با نام درشت نویسنده نام برد ، تازگی ها در سریال های تلویزیونی عنوان جدیدی به چشم مخاطب می آید که بسیار تامل برانگیز است و آن هم فیلمنامه اولیه است .

در عناوینی چون بازنویسی فیلمنامه و یا طرح فیلمنامه که از قبل نیز بوده است ، قد و قواره نویسنده اصلی به اندازه ای نیست تا بتواند در ذهن مخاطب این سوال را طرح کند که پس چرا خود او نویسنده اثرش نیست ، اما در ارتباط با فیلمنامه اولیه نویسندک ها این طور توجیه می کنند که چون فلانی زیر بار خیلی حرفها و خیلی خواستها نمی رفت ، ما خودمان آن هم با کسب اجازه از محضر خودش جسارتا روی قلم او به جای قلم پتک زدیم ! براستی این چه دردی است که عده ای درد نویسنده شدن دارند و چون باسواد می شود نویسنده شد و با درد نه ؛ درد از عقده های حقارت خود را تا مغز استخوان تماشاگر سردرگم می برند. آیا اگر حالا با هر ترفندی توانستند به واسطه بازنویسی شدن آثارشان توسط دیگران بدون آن که قدرشناس باشند و نامی از آنها ببرند و یا به دلیل ساختن آلونکی کج و معوج بر روی ویرانه های قصری باشکوه که خود بعمد خرابش کرده اند، دو روزی عنوان پرطمطراق نویسنده را یدک بکشند، همواره نویسنده می مانند. آیا نمی دانند مردم هر چه اسم آنها درشت تر در خاطرشان نقش ببندد، کارهای بعدی شان را دقیق تر می بینند و چون به بی بضاعتی شان پی ببرند، می فهمند کارهای قبلی شان را نیز کس دیگری نوشته است !

راستی اینان نمی دانند تنها آثاری برای همیشه در ذهن مردم می مانند که هم از لحاظ محتوا و هم شیوه پرداخت ارژینال و نو باشند و کپی کاری آثار نویسندگان مطرح داخلی و خارجی فقط چهار روزی نامی به ایشان می دهد و بعد باعث ریشخندشان توسط مردم می شود؛ به هر حال خلق آثار نو و بکر و ارژینال کار صاحبان تفکر است ؛ کسانی که می دانند بشر بدون ادبیات توان گریز از چنگ جهل را نداشت و نمی توانست با کمک عقل فردی راه طولانی غارنشینی تا رسیدن به فناوری امروزی را طی کند. مجموعه ادبیات شفاهی و کتبی قاعده استواری بشر بر زمین هستند.

ادبیات مکنونات ذهنی و قلبی انسان ها را با یکدیگر پیوند می زند و همزیستی همراه با نوعدوستی را به آنها می آموزد.

بدون اعتماد انسانها به یکدیگر آنها تعاون و اتفاق را نمی آموختند تا به پیشرفت برسند و بشر همه اینها را مرهون ادبیات است . در جهان کنونی گستردگی رسانه ها شیوه های مختلفی را برای برقراری ارتباط با مخاطب می طلبد؛ اما تمامی این شیوه ها نیازمند ادبیات هستند.

یک متن نمایشی خوب نیز شاخه ای از ادبیات است . مهم نیست که چنین متنی از اثر دیگری اقتباس شده باشد یا نویسنده آن را به صورت ارژینال و بکر پرداخت کرده باشد؛ حتی مهم نیست فیلمنامه اولیه باشد و یا بازنویسی ؛ مهم این است که نویسنده لازم است تا اثر را به شکلی آماده نماید که مخاطب با دیدن آن خود را در زندگی رو به پیش احساس کند و نه رو به پس .

در غیر این صورت ، یک متن نمایشی مانند اسکلتی از یک اثر کامل است که نویسندک ها برای نویسنده معرفی نمودن خود به مردم تنها می توانند سعی کنند که برای آن دست و پای بلورین بسازند اما با چه گوشت و پوستی این را دیگر باید از خودشان سوال کرد!.