یکه‌تاز در میدان‌های کوچک، مردد در صحنه‌های بزرگ

پاول ، زیر سایه بلند بولت

آسافا پاول جاماییکایی در تورنمنت‌های دوومیدانی پس از اتمام المپیک پکن در حد فاصل 10 شهریور تا 10 مهر عالی و بهتر از همگان عمل کرد و در 6 مسابقه در «دو»ی تخصصی‌اش یعنی 100 متر اول شد و در 5 مورد به زمانی زیر 90/9 ثانیه دست یافت اما این مساله نیز قصور مجدد وی را در رقابت‌های بزرگ که سبب شد در فینال 100 متر المپیک 2008 همچون المپیک قبلی (2004 آتن)‌ به رتبه پنجمی اکتفا کند، جبران نکرد و سایه‌ای بر آن نینداخت زیرا آن ناکامی‌ها بسیار بزرگ‌تر از توفیق‌های بعد از المپیکی وی بود و تورنمت‌های پس از پکن در قیاس با آوردگاه المپیک ارزش چندانی نداشتند.

کد خبر: ۲۱۰۲۳۸

2 المپیک پیاپی است که جاماییکایی‌ها از پاول 26 ساله طلای ماده 100 متر را می‌خواهند؛ اما نه‌تنها وی از این کار بازمانده، بلکه هموطن جوان‌تر وی اوساین بولت 22 ساله همان کار را در کمتر از 6 ماه برای آنها انجام داده است.

بولت که اصلا متخصص دوی 200 متر بوده است، نخست در ابتدای خرداد رکورد جهانی 74/9 ثانیه‌ای پاول را در 100 متر شکست و آن را به 72/9 ثانیه رساند و از همان‌جا به صرافت حضور در المپیک پکن افتاد و آنجا هم در 100 متر موفق شد و نه فقط عنوان نخست و طلا را برد، بلکه یک بار دیگر رکوردشکنی کرد و این بار به 69/9 ثانیه رسید که رکورد محیر‌العقول جدیدی از غول جدید جاماییکایی بود و وی را به اولین دونده تاریخ بدل کرد که در این ماده به زمانی زیر 70/9 ثانیه دست یافته است.

پاول در نقطه مقابل یک بار دیگر در تورنمنتی بزرگ کم‌ آورد و در فینال محو شد و همان‌طور که پیشتر گفتیم به رتبه پنجمی اکتفا کرد و باز این فرضیه را قوت بخشید که روحیه حضور موفق و درخشش در رقابت‌های بزرگ را ندارد و مرد این‌گونه میدان‌ها نیست.

هر چه باشد کسی از یاد نبرده است که پاول در مسابقه‌های دوومیدانی قهرمانی جهان 2005 به دلیل آسیب‌دیدگی اصلا شرکت نکرد و در 2007 نیز فقط به برنز رسید و اگر اینک زیر سایه وسیع و بلند بولت قرار دارد، پیش از باز شدن مچ جاستین گاتلین و محروم شدن این دونده دوپینگی آمریکایی، تقریبا تمام عناوین بزرگ سال‌های 2004 تا 2006 را نیز به گاتلین سپرده بود.

در نقطه مقابل

هیچ‌کس دلایل دقیق این فرایند را نمی‌داند و فقط مشخص است که به محض رسیدن زمان مسابقات بزرگ پاول عصبی و پراسترس می‌شود و همسو با آن کارایی‌اش کاهش می‌یابد و یا لااقل این تنها تصور و برداشت معمولی و معقولی است که می‌توان در این خصوص داشت. نمونه‌ها و موارد قبلی درباره ورزشکارانی همانند پاول نیز همین‌گونه بوده‌اند.

اگر این فرض را بپذیریم و دلیل نزول و شکست پاول را در پکن بدانیم، بولت در نقطه مقابل او در آنجا محکم و قوی ظاهر شد و آرام و راحت و بدون عصبیت کارکرد و به دلیل همین خصلت‌ها با اقتدار خیره‌کننده‌ای پیروز شد و همان سناریو را بعدا در 200 متر نیز تکرار کرد.

گاه به نظر می‌رسید که بولت با بی‌خیالی کامل به صحنه می‌آید و راحت و مثل تماشاگران مسابقات المپیک زندگی و رفتار می‌کند، ولی او در نتیجه‌گیری و کسب آنچه در پیست و در جریان مسابقات می‌خواست، کاملا موفق بود.

شادی و روحیه عالی بولت در تضاد کامل با ناراحتی و ناامیدی پاول قرار می‌گرفت و در حالی که دونده جوان‌تر در استادیوم «آشیانه پکن» دور افتخار می‌زد و برای همگان دست تکان می‌داد، پاول به آرامی و دور از انظار و در حالتی شبیه به گریه استادیوم را ترک کرد و به سویی رفت تا با مردم مواجه نشود و پاسخ این پرسش تکراری را ندهد که چرا یک بار دیگر در مسابقات کلاسیک و بزرگ لغزیده و مردد ظاهر شده است.

پاول می‌گوید در زمان حضورش در پکن حداقل 5 بار روی او تست دوپینگ صورت پذیرفته و این گلایه‌ای بود که بیشتر جاماییکایی‌ها داشتند و تعدد تست‌های دوپینگ را مضر و عامل فرسودگی و خستگی خود می‌دانستند ولی پاول در عین حال قصد ندارد از این عامل به عنوان توضیح و توجیهی برای ناکامی مجدد خود در پکن سود جوید.

خود پاول هفته‌ها پس از المپیک پکن می‌گوید: با فرم و روالی خوب به روی پیست رفتم و مشکلی هم نداشتم اما به محض این که مسابقه شروع شد، احساس کردم یک جای کار ایراد دارد و نمی‌توانستم سرعت لازم را بگیرم. احساس کردم عضلات پایم مرده است و همه چیز خراب شد. دفعه بعد سعی می‌کنم بهتر از این ظاهر شوم، اما در هر حال برای اوساین بولت و پیروزی او بسیار خوشحالم. وی واقعا عالی کار کرد و بهترین نشان داد.»

آتش المپیک

با این حال، پاول حتی توضیحی در این خصوص ارائه نمی‌‌کند که چرا پس از المپیک و در تورنمنت‌های بین‌المللی برگزار شده پس از پکن قوی و موفق عملا کرده، ولی لابد این توضیح و فرضیه را باید پذیرفت که او به محض حساس‌تر و بزرگ‌تر شدن هر میدانی کم می‌آورد و چون تورنمنت‌های بعد از پکن از این خاصیت عاری بودند و در قیاس با المپیک ارزشی نداشتند، پاول توانست در آنها بدرخشد و دائما در رده اول قرار گیرد، اما او در روزها و جاهایی این کار را کرد که بواقع کمتر کسی به آنها توجه نشان می‌داد و آتش و غوغای المپیک بیست و نهم هنوز در ذهن مردم روشن بود.

شاید هم پاول فعلا به این راضی باشد که در پشت‌سر بولت به عنوان نفر دوم در جمع سرعتی‌روهای جاماییکا و جهان شناخته شود و کامل‌کننده کار وی باشد و در انتظار فرصت‌های بهتر بنشیند تا از اولین‌ لغزش احتمالی این رقیب ویژه و هموطن، برای پشت‌سر گذاشتن او سود جوید.

دوستان نزدیک‌

هرب الیوت، یکی از مسوولان ارشد تیم ملی دوومیدانی جاماییکا معتقد است همان طور که تورنمنت‌های پس از پکن نشان می‌دهند، پاول به شرایط خوب خود بازگشته است و در سال 2009 از این نیز بهتر خواهد شد.

او می‌گوید: قدر مسلم این که پاول هنوز شکست سنگین در المپیک پکن را به یاد دارد و امکان ندارد بابت آن ناراحت نباشد؛ اما او و بولت با یکدیگر دوست هستند و مشکلی با هم ندارند و این باعث خواهد شد هر دو پیشرفت کنند. پاول این شانس را دارد که در 6 ماه نخست سال 2009 به لطف انگیزه‌های بیشتر خود از آنچه پیشتر بود، فراتر رود و جبران مافات کند.

اضافه بر پاول، تایسون گای آمریکایی نیز نتوانست در پکن همانی باشد که از او انتظار می‌رفت و به دلیل مصدومیت اصلا به فینال دوی 100 متر نرسید و از نظر بولت اگر او در این مرحله حاضر می‌بود و پاول هم می‌درخشید، برای او بهتر می‌شد. زیرا می‌توانست مدال طلای المپیکی‌اش را محصول پیروزی بر دو حریف اصلی‌اش در روزی بداند که آنها کاملا آماده بوده‌اند.

شاید این ایراد به پاول وارد باشد که در غیاب گای حذف شده، حتی نتوانست مدال نقره را بعد از بولت به دست آورد و این مدال به ریچارد تامپسون از ترینیداد رسید و یک دونده از جزایر انتیل نیز بر پاول برتری جست و رتبه چهارم را کسب کرد و پاول همان طور که قبلا گفتیم در جای پنجم توقف کرد.

حتی فریتر نیز از حاصل کار پاول در میدان‌های بزرگ ابراز نگرانی کرده است. او می‌گوید: پاول تقصیری نداشت و حتی اگر می‌درخشید، در آن روز خاص حریف بولت نمی‌شد و بولت در آن دقایق دست نیافتنی بود. امیدوارم پاول از این رویدادها تاثیر شدیدی نپذیرد و از نو زنده شود. این تنها راهی است که او دارد.