کمیسیون سه جانبه

 این کمیسیون ، بین الملل گرایان لیبرال صاحب نام از 3منطقه عمده صنعتی جهان را شامل می شد: امریکای شمالی ، اروپا و ژاپن. دیدگاه کلی آنان با این واقعیت روشن می شود که دولت کارتر، در اکثر موارد نماینده آنان محسوب می شد.

بحران نگران کننده مورد مذاکره آن بود که در دهه 1960باعث ظهور چیزی شد که آنان زیاده روی دموکراسی نامیدند؛ طبقات همواره در حاشیه و منفعل زنان ، جوانان ، سالمندان ، کارگران ، اقلیت ها و دیگر بخش های مردمان فرودست در راستای پیگیری مطالبات خود، وارد عرصه سیاسی می شدند. بالطبع این بحران دموکراسی از نظر طیف راستگرای نخبگان کمیسیون سه جانبه و در کل سردمداران جهان صنعتی ، بسیار خطرناک انگاشته می شد.

همان طور که ساموئل هانتینگتون ، بازرس امریکا در جلسات کمیسیون سه جانبه ، با نشانی از حسرت و مبالغه قابل بخشش ، یادآوری کرد، زیاده روی دموکراسی ، تهدیدی برای تداخل با نظام خوب سامان یافته سالهای اولیه بود؛ یعنی زمانی که ترومن می توانست با مشارکت شمار اندکی از وکلا و بانکداران وال استریت ، کشور را اداره کند. از جمله واکنش های سریع در برابر بحران دموکراسی ، افزایش فوق العاده لابیگری شرکتها و ازدیاد هسته های مشاوران جناح راست برای تضمین نظارت بر طرحهای قانونگذاری و نهادهای عقیدتی همراه با شیوه های دیگر برای برقراری مجدد نظم و انضباط بود.

چنین تحرکاتی برای دست یافتن به سازگاری و نظارت ، واکنش معمول قدرت تمرکز در برابر بحران دموکراسی است و در زمانی که مردم ورود به عرصه سیاسی را جستجو می کنند، این اقدامات شدت می یابند. ترس سرخ ویلسون و تبلیغات گسترده و زننده پس از جنگ جهانی دوم ، دو مثال مستدل در این باره هستند. هر دوی این اقدامات حداقل به انضباط کوتاه مدت موردنظر خود نائل شدند، ولی نیروهای مردمی آزادشده در دهه 1960بسختی قابل مهار بود و در واقع گاه به طرق غیرمنتظره ای گسترش یافته اند.

پروژه برقراری مجدد نظم و انضباط همچنین از طریق برنامه های نئولیبرال در دهه 1970تشدید شد و در سالهای اخیر، با عواقبت اقتصادی و نیز سیاسی خاصی به اجرا درآمده است.

اثر: نوام چامسکی
مترجم : یعقوب نعمتی ورو جنی