قلب تپنده اقتصاد و صنعت، مراقبت می‌خواهد

۲۴ فاز پالایشگاهی این منطقه، گازی را که از فاصله صد کیلومتری در دل آب‌ها استخراج می‌شود و به ساحل می‌رسد تصفیه کرده و به شرکت‌های پتروشیمی می‌رسانند.

کارگران و مهندسان ایرانی در این مجموعه‌ها دست در دست هم داده‌اند تا از خام‌فروشی جلوگیری کنند و ارزش افزوده بیشتری برای کشور بیافرینند. تا چند سال پیش، کارشناسان خارجی نیز در کنار آنان حضور داشتند، اما با آغاز تحریم‌ها، این همکاری نیمه‌تمام ماند. هرچند این بدعهدی، مشکلاتی برای نیرو‌های داخلی ایجاد کرد، اما در عین حال فرصتی شد تا اتکا به توان ملی پررنگ‌تر شود و تجربه‌ای ارزشمند از خودکفایی به دست آید. 

در خیابان‌های عسلویه، بر فراز سر عابران، به جای پل‌های معمولی، لوله عبور کرده است و زیرگذر‌ها به جای خودرو، میزبان لوله‌های عظیم‌اند که برخی از آنها آن‌قدر قطور هستند که یک خودرو می‌تواند از درونشان عبور کند. این تصویر، نمادی است از شهری که همه چیزش با صنعت تعریف می‌شود. 

مشعل‌های بلندی که گاز فلر را می‌سوزانند، در نگاه نخست می‌توانند به‌عنوان جاذبه‌ای دیدنی جلوه کنند؛ شعله‌هایی که شب را روشن می‌کنند و در افق می‌رقصند. اما این زیبایی، روی دیگری هم دارد: هدررفت انرژی و تهدیدی جدی برای محیط زیست و سلامت ساکنان منطقه. تضادی آشکار میان شکوه صنعتی و هزینه‌های پنهان آن. 

عسلویه سرزمین «ترین» هاست. از بزرگ‌ترین میدان گازی جهان گرفته تا عظیم‌ترین پمپ‌های کشور که روزانه سه برابر آب مصرفی تهران را از خلیج فارس می‌کشند و به سمت پتروشیمی‌ها می‌فرستند. هر گوشه این منطقه، رکوردی تازه از توان و ظرفیت صنعتی ایران را به نمایش می‌گذارد. 

با وجود مساحت کوچک، عسلویه سهمی بزرگ در خلق ثروت ملی دارد. همین جایگاه ویژه سبب شده همواره نگاه‌ها به آن دوخته شود. اما این توجه نباید تنها به درآمدزایی محدود بماند.

توسعه پایدار، توجه به زندگی کارگران و ساکنان محلی، و برنامه‌ریزی برای آینده پتروشیمی ها، ضرورتی انکارناپذیر است. اگر نگاه حاکمیت صرفاً اقتصادی باشد و به زیرساخت‌ها و مسائل زیست‌محیطی بی‌توجهی شود، خطر آن وجود دارد که در آینده‌ای نه‌چندان دور، مشکلات فنی و اقتصادی بر تلاش‌های امروز غلبه کند و سازه‌هایی که اکنون نماد پویایی هستند، به تلی از آهن بی‌جان بدل شوند. 

عسلویه امروز، نماد اراده و توان ملی است؛ جایی که هزاران کارگر و مهندس در گرما و شرایط دشوار، برای آینده کشور تلاش می‌کنند. اما فردای عسلویه، وابسته به تصمیم‌هایی است که امروز گرفته می‌شود.

این منطقه می‌تواند همچنان قلب تپنده اقتصاد ایران باقی بماند، به شرط آنکه توسعه‌اش با تدبیر، آینده‌نگری، توجه به انسان و محیط زیست و رعایت ملاحظات و استاندارد‌های فنی همراه باشد.