اتحادیه اروپا و تداوم خصومت با ایران

در این رابطه چند نکته قابل تامل است. 
۱. در میان اعضای اتحادیه اروپا، انگلیس بیش از بقیه کشور‌ها از تعلق سه جزیره به ایران اطلاع داشته و بار‌ها در دوره پهلوی نیز این را اعلام کرده است. (ر. ک. عمارت معمور، خاطرات منوچهر بهنام، اولین سفیر ایران در امارات). براساس شواهد تاریخی و جغرافیایی، جزایر سه‌گانه از ۲۵۰۰ سال پیش و از دوران هخامنشیان، اشکانیان و ساسانیان در حاکمیت ایران بوده‌اند. در دوره قاجار، انگلیس با سوءاستفاده از درگیری‌های ایران در جنگ هرات به خلیج‌فارس لشکرکشی کرد که منجر‌به اشغال جزایر سه‌گانه شد. در حالی که لندن در عهدنامه‌های مجمل و مفصل (۱۸۰۸ و ۱۸۱۲) حاکمیت ایران بر خلیج‌فارس و جزایر آن را به‌رسمیت شناخته بود. در دوره پهلوی، پس از مذاکرات ایران و انگلیس در مورد مالکیت جزایر سه‌گانه، سرانجام در سال ۱۹۷۱ بعد از موافقت شاه با جدایی بحرین از ایران، نیرو‌های انگلیسی عقب‌نشینی کرده و ارتش ایران با ورود به جزایر سه‌گانه، حاکمیت کامل خود را بر این جزایر تثبیت کردند. این اتفاق دو روز پیش از تشکیل کشور امارات متحده عربی رخ داد و دلیل مهمی بر رد ادعای امارات نسبت به جزایر است. امروز اتحادیه اروپا با حمایت از ادعای واهی اروپا نه‌تنها رفتار خصومت‌آمیز نسبت به ایران را ادامه داده بلکه به‌دلیل نادیده‌گرفتن اسناد تاریخی، موجب بی‌اعتباری این اتحادیه شده است. 

۲. اتحادیه اروپا به‌عنوان بازنده اصلی جنگ اوکراین، سعی دارد با طرح مباحث انحرافی مثل فعال‌سازی «اسنپ‌بک» و حمایت از ادعای واهی امارات، افکار عمومی اروپا را از شکست‌های خود منحرف کند. انحراف افکار عمومی از مشارکت در همراهی با رژیم‌صهیونیستی در نسل‌کشی مردم غزه نیز یکی دیگر از دلایل خصومت‌های این اتحادیه علیه ایران است. واقعیت این است که علیرغم رویکرد خصمانه انگلیس، فرانسه و آلمان نسبت به ایران، بسیاری از مقامات کشور‌های عضو این اتحادیه، با سیاست‌های اروپا علیه ایران مخالف بوده و به‌دنبال بهبود و تداوم ارتباطات با ایران هستند. آنها از دیکتاتوری این سه کشور نسبت به بقیه اعضای اتحادیه ناراضی هستند و در دیدار‌های سیاسی با مقامات ایرانی این نارضایتی را بیان کرده‌اند. برخی از این افراد معتقدند اروپا با ادعای استقلال از آمریکا، سعی می‌کند همان رویکرد‌های آمریکا را در قالب یک ماموریت نرم، علیه ایران دنبال کند. 

۳. رویکرد‌های علیه ایران به‌خوبی نشان می‌دهد که اتحادیه اروپا قابل اعتماد نیست و نمی‌تواند دوست ایران باشد و رهبر فرزانه انقلاب نیز بار‌ها به درستی از بی‌اعتمادی نسبت به اروپا سخن گفته‌اند. انگلیس، فرانسه و آلمان اگرچه دارای روابط رسمی با ایران هستند، اما به‌عنوان پناهگاه و محل فعالیت گروه‌های تروریست مخالف ایران به‌خصوص منافقین محسوب می‌شوند. با تجاوز صدام به ایران و تحمیل جنگ، این سه کشور با کمک‌های تسلیحاتی و حتی فروش سلاح‌های شیمیائی، به حمایت از صدام پرداختند که این ننگ، همیشه بر تارک این کشور‌ها به‌خصوص دولت آلمان باقی خواهد ماند. در زمان جنگ تحمیلی اتحادیه اروپا در همراهی با آمریکا تحریم اقتصادی شدید علیه ایران را آغاز کرد و بعد از صدور قطعنامه ۵۹۸ و خاتمه جنگ نیز از این فرصت مناسب برای بهبود روابط سیاسی با ایران استفاده نکرد. بد‌اخلاقی‌های اروپا علیه ایران در حوزه‌های دیگری مثل حقوق بشر ادامه یافت و بار‌ها مقامات اروپائی خواهان توقف برنامه اتمی صلح‌آمیز ایران شدند. بعد از عهدشکنی ترامپ و خروج از برجام نیز کشور‌های اروپائی، تعهدات خود را انجام نداده و در یک تقسیم کار با آمریکا با یک اقدام غیر حقوقی یعنی فعال‌سازی اسنپ‌بک، اوج خصومت خود نسبت به ایران را نشان دادند. 

نکته آخر این‌که این اتحادیه جز از مسیر اصلاح رویکرد‌های خصمانه علیه ملت ایران نمی‌تواند جایگاهی در عرصه روابط خارجی مستقل جمهوری اسلامی ایران داشته باشد. تمایز میان سیاست‌های اتحادیه اروپا با آمریکا نسبت به ایران باید در عمل و در مسیر کسب اعتماد مردم ایران، نشان داده شود؛ در غیر این صورت، اعضای اتحادیه اروپا کماکان از دوستی با مردم ایران محروم خواهند ماند.