گفت‌وگوی «جام‌جم» با فاطمه اسماعیلی، بازیکن و مربی تیم ملی هاکی روی یخ
سختی‌ها را ذوب می‌کنیم
«ما با عشق به یخ، سختی‌ها را ذوب می‌کنیم».این را فاطمه اسماعیلی می‌گوید. ما او رابیشتر به‌عنوان خانم‌گل تیم ملی هاکی روی یخ ایران می‌شناسیم‌که امتیازآورترین بازیکن کشورمان درپیست رقابت‌های مختلف بوده است.این روزها دخترهای نوجوان وجوان هاکی روی یخ نخستین گام‌هارا برای حضور درجهان برمی‌دارند.
اسماعیلی هم با تجربه‌ای که از سال‌ها بازی در تیم ملی و حضور در کادر فنی رده نوجوانان اندوخته، حالا در کسوت مربی پای کار آمده و آماده‌سازی تیم ملی امید دختران را برای نخستین حضور در رقابت‌های جهان تایلند ۲۰۲۶ آغاز کرده است. در این روایت با فاطمه اسماعیلی درباره چالش‌ها، بیم و امیدهای دختران هاکی روی یخ ایران گفت‌وگو کرده‌ایم.
از حضور شما در اولین اردوی تیم ملی دختران زیر ۱۸سال و در کسوت مربی شروع کنیم. آیا خانم‌گل تیم ملی با ورزش قهرمانی به‌عنوان بازیکن خداحافظی کرده؟
بله، ما این روزها در اولین اردوی آمادگی تیم ملی دختران زیر ۱۸سال هاکی روی یخ برای اعزام به مسابقات جهانی به‌سر می‌بریم و من حالا به‌عنوان مربی تیم امید در کنار تیم حضور دارم اما این به معنی خداحافظی با پیست یخ نیست. با وجود برخی دشواری‌ها، تمرینات خودم را هم به‌عنوان بازیکن دنبال می‌کنم و هنوز قصد خداحافظی ندارم.
ظاهرا پیست یخ ایران‌مال در تهران تنها پیست استاندارد المپیکی موجود ماست. هاکی روی یخ هم در ایران، تقریبا رشته نوپایی محسوب می‌شود. با وجود این، دعوت از ۴۲دختر در رده سنی ۱۴ تا ۱۸سال، رقم قابل توجهی است. این دختران از کدام شهرها می‌آیند و خارج از اردو کجا تمرین می‌کنند؟
ورزشکاران تنها از تهران نیستند. در حال حاضر پنج دروازه‌بان در اردو داریم که هیچکدام ساکن تهران نیستند و از شهرها یا شهرستا‌های دیگر آمده‌اند؛ از ورامین، پیشوا، قزوین (دو دروازه‌بان) و اصفهان. بازیکنانی هم از تبریز، مشهد و تهران داریم. ما در مشهد و کیش هم پیست داریم. بچه‌ها آنجا هم تمرین می‌کنند اما با استانداردهای لازم فاصله دارند. بیشتر دخترها خارج از اردو هم هفته‌ای یک‌بار به پیست ایران‌مال می‌آیند.
تمرینات چطور برگزار می‌شوند و محل اسکان ورزشکاران کجاست؟
اردو در مجموع به‌صورت غیرمتمرکز برگزار می‌شود. هفته‌ای دو روز در تهران تمرین یخ داریم، باقی روزها تمرینات دیگری مثل بدنسازی داریم. بیشتر دخترها از شهرستان‌ها و شهرهای اطراف به تمرین می‌آیند و بعد برمی‌گردند.
چطور برای ایفای همزمان دو نقش بازیکن و مربی آمادگی‌تان را حفظ می‌کنید و این دو چقدر بر یکدیگر تأثیرگذارند؟
وقتی حالا در ۲۸سالگی‌‌ام، دخترهای نوجوان از دغدغه‌ها، غم‌ها، شادی‌ها و آرزوهایی که دارند با من حرف می‌زنند کاملا درک‌شان می‌کنم. من هم این مسیر را از ۱۱سالگی شروع کردم. برای تمرین، با دشواری از ورامین به تهران می‌آمدم. اولین بار، در ۱۵سالگی بهترین پاسور لیگ شدم وآغاز ماجرا برای من،ازهمانجا بود.عضویت درتیم ملی ومشارکت در قهرمانی‌ها و موفقیت‌های آسیایی و بین‌المللی همه ازهمان روزها و با همان دشواری‌ها شروع شد. حالا هاکی روی یخ، اصل زندگی‌ام به‌حساب می‌آید و باقی چیزها در حاشیه آن اتفاق می‌افتند. البته مربیگری زمان بیشتری نیازدارد و فرصت تمرینم کمتر شده.
با توجه به این‌که همه چالش‌های مربوط به نبود پیست یخ استاندارد المپیکی را تجربه کرده و از دغدغه‌ی بازیکنان‌تان هم باخبرید، کمی از دیگر مصائب، بیم‌ها و امیدهای دختران هاکی بگویید.
نبود پیست یخ و این‌که دخترها فقط روزی چند ساعت در مسیر رفت و بازگشت هستند، یک روی سکه است و روی دیگر آن مشکلات اقتصادی برای خرید تجهیزات است. فقط به یک نمونه اشاره می‌کنم. درحال حاضر هزینه خرید چوب هاکی که یک وسیله مصرفی است و ممکن است هر لحظه بشکند ۲۰۰دلار است.فراز و نشیب‌ها کم نیستند اما دختران ما انگیزه‌ای قوی و آرزوهای بزرگی دارند. معتقدم عشق به یخ، در نهایت سختی‌ها را ذوب می‌کند.
وضعیت برنامه انتخابی و تعداد اردوها تا بهمن ماه و زمان اعزام به چه صورت است؟
در اردوهای اولیه و غیرمتمرکز، هفته‌ای دو روز تمرین داریم و این روال تا حدودا پایان مهر ماه به‌صورت ثابت ادامه دارد. پس از آن تمرینات بیشتر و فشرده‌تر خواهد شد و در نهایت تا پایان دی‌ماه، فهرست نهایی با حدود ۱۸بازیکن و دو دروازه‌بان اعلام خواهد شد.
ارزیابی فعلی از وضعیت تیم ملی دختران امید ایران در رقابت‌های پیش‌رو چگونه است؟
رقابت‌های جهانی تایلند بهمن‌ماه ۱۴۰۴ در دی‌ویژن ۳ برگزار می‌شود و تیم برتر این رویداد به دی‌ویژن ۲ صعود می‌کند. این اولین حضور دختران امید ایران در پیست هاکی روی یخ مسابقات جهانی خواهد بود. اگرچه در این رده سنی ما پیش از این اعزام برون‌مرزی نداشتیم، همه تلاش خود را برای نمایش بهترین عملکردمان خواهیم کرد اما فراموش نکنیم حریفان قدر و میدان‌دیده‌ای هم داریم. کشورهایی مانند تایلند، کرواسی، لیتوانی و بلغارستان از رقبای اصلی ما به‌شمار می‌روند.
از حضور شما در اولین اردوی تیم ملی دختران زیر ۱۸سال و در کسوت مربی شروع کنیم. آیا خانم‌گل تیم ملی با ورزش قهرمانی به‌عنوان بازیکن خداحافظی کرده؟
بله، ما این روزها در اولین اردوی آمادگی تیم ملی دختران زیر ۱۸سال هاکی روی یخ برای اعزام به مسابقات جهانی به‌سر می‌بریم و من حالا به‌عنوان مربی تیم امید در کنار تیم حضور دارم اما این به معنی خداحافظی با پیست یخ نیست. با وجود برخی دشواری‌ها، تمرینات خودم را هم به‌عنوان بازیکن دنبال می‌کنم و هنوز قصد خداحافظی ندارم.
ظاهرا پیست یخ ایران‌مال در تهران تنها پیست استاندارد المپیکی موجود ماست. هاکی روی یخ هم در ایران، تقریبا رشته نوپایی محسوب می‌شود. با وجود این، دعوت از ۴۲دختر در رده سنی ۱۴ تا ۱۸سال، رقم قابل توجهی است. این دختران از کدام شهرها می‌آیند و خارج از اردو کجا تمرین می‌کنند؟
ورزشکاران تنها از تهران نیستند. در حال حاضر پنج دروازه‌بان در اردو داریم که هیچکدام ساکن تهران نیستند و از شهرها یا شهرستا‌های دیگر آمده‌اند؛ از ورامین، پیشوا، قزوین (دو دروازه‌بان) و اصفهان. بازیکنانی هم از تبریز، مشهد و تهران داریم. ما در مشهد و کیش هم پیست داریم. بچه‌ها آنجا هم تمرین می‌کنند اما با استانداردهای لازم فاصله دارند. بیشتر دخترها خارج از اردو هم هفته‌ای یک‌بار به پیست ایران‌مال می‌آیند.
تمرینات چطور برگزار می‌شوند و محل اسکان ورزشکاران کجاست؟
اردو در مجموع به‌صورت غیرمتمرکز برگزار می‌شود. هفته‌ای دو روز در تهران تمرین یخ داریم، باقی روزها تمرینات دیگری مثل بدنسازی داریم. بیشتر دخترها از شهرستان‌ها و شهرهای اطراف به تمرین می‌آیند و بعد برمی‌گردند.
چطور برای ایفای همزمان دو نقش بازیکن و مربی آمادگی‌تان را حفظ می‌کنید و این دو چقدر بر یکدیگر تأثیرگذارند؟
وقتی حالا در ۲۸سالگی‌‌ام، دخترهای نوجوان از دغدغه‌ها، غم‌ها، شادی‌ها و آرزوهایی که دارند با من حرف می‌زنند کاملا درک‌شان می‌کنم. من هم این مسیر را از ۱۱سالگی شروع کردم. برای تمرین، با دشواری از ورامین به تهران می‌آمدم. اولین بار، در ۱۵سالگی بهترین پاسور لیگ شدم وآغاز ماجرا برای من،ازهمانجا بود.عضویت درتیم ملی ومشارکت در قهرمانی‌ها و موفقیت‌های آسیایی و بین‌المللی همه ازهمان روزها و با همان دشواری‌ها شروع شد. حالا هاکی روی یخ، اصل زندگی‌ام به‌حساب می‌آید و باقی چیزها در حاشیه آن اتفاق می‌افتند. البته مربیگری زمان بیشتری نیازدارد و فرصت تمرینم کمتر شده.
با توجه به این‌که همه چالش‌های مربوط به نبود پیست یخ استاندارد المپیکی را تجربه کرده و از دغدغه‌ی بازیکنان‌تان هم باخبرید، کمی از دیگر مصائب، بیم‌ها و امیدهای دختران هاکی بگویید.
نبود پیست یخ و این‌که دخترها فقط روزی چند ساعت در مسیر رفت و بازگشت هستند، یک روی سکه است و روی دیگر آن مشکلات اقتصادی برای خرید تجهیزات است. فقط به یک نمونه اشاره می‌کنم. درحال حاضر هزینه خرید چوب هاکی که یک وسیله مصرفی است و ممکن است هر لحظه بشکند ۲۰۰دلار است.فراز و نشیب‌ها کم نیستند اما دختران ما انگیزه‌ای قوی و آرزوهای بزرگی دارند. معتقدم عشق به یخ، در نهایت سختی‌ها را ذوب می‌کند.
وضعیت برنامه انتخابی و تعداد اردوها تا بهمن ماه و زمان اعزام به چه صورت است؟
در اردوهای اولیه و غیرمتمرکز، هفته‌ای دو روز تمرین داریم و این روال تا حدودا پایان مهر ماه به‌صورت ثابت ادامه دارد. پس از آن تمرینات بیشتر و فشرده‌تر خواهد شد و در نهایت تا پایان دی‌ماه، فهرست نهایی با حدود ۱۸بازیکن و دو دروازه‌بان اعلام خواهد شد.
ارزیابی فعلی از وضعیت تیم ملی دختران امید ایران در رقابت‌های پیش‌رو چگونه است؟
رقابت‌های جهانی تایلند بهمن‌ماه ۱۴۰۴ در دی‌ویژن ۳ برگزار می‌شود و تیم برتر این رویداد به دی‌ویژن ۲ صعود می‌کند. این اولین حضور دختران امید ایران در پیست هاکی روی یخ مسابقات جهانی خواهد بود. اگرچه در این رده سنی ما پیش از این اعزام برون‌مرزی نداشتیم، همه تلاش خود را برای نمایش بهترین عملکردمان خواهیم کرد اما فراموش نکنیم حریفان قدر و میدان‌دیده‌ای هم داریم. کشورهایی مانند تایلند، کرواسی، لیتوانی و بلغارستان از رقبای اصلی ما به‌شمار می‌روند.
