غزه بی‌آب و نان

درراین میان هفته‌نامه نیویورکر در تازه‌ترین شماره خود با لوئیز واتریج یکی ازامدادگران سازمان آنروا(UNRWA)، درباره وضعیت وخیم انسانی در غزه پس از توقف کامل ارسال کمک‌های بشردوستانه به این منطقه توسط صهیونیست‌ها گفت‌و‌گو کرده که به‌خوبی گواه آشکاری است برظلم ناتمام برکودکان ومردم غزه.اهمیت ثانویه این گفت‌وگو دراین است که بدانیم توسط یک هفته‌نامه معتبر آمریکایی منتشر شده و البته که راوی این اتفاقات هم شخصی از سوی سازمان ملل است. درحالی که می‌دانیم این سازمان هم در کناردیگر کشورهای غربی درموضعی منفعلانه برابر جنایت‌های صهیونیست‌ها قرار گرفته است. 

جنایتی فراتر از تصور 
گفت‌وگو بر وضعیت غیرقابل تصور و بحرانی مردم غزه تمرکز دارد، جایی که پس از توقف کمک‌های بشردوستانه، صدها هزار نفر با کمبود شدید غذا، سرپناه و امکانات اولیه مواجه شده‌اند. واتریج که تجربه مستقیم کار در غزه را دارد، از شرایطی سخن می‌گوید که به گفته او «فراتر از تصور و کلمات» است. او توضیح می‌دهد که مردم غزه عملا در معرض گرسنگی و مرگ تدریجی قرار دارند و این وضعیت نتیجه محدودیت‌های شدید اعمال‌شده بر امدادرسانی است.
   
وضعیت وخیم انسانی
واتریج توصیف می‌کند که پیش از توقف کمک‌ها، آنروا توانسته بود به ۵۰۰ هزار نفر اقلام غیرخوراکی مانند کیت‌های بهداشتی و وسایل سرپناه ارائه دهد اما حالا، باقطع کمک‌ها،شرایط به‌شدت وخیم شده است.اوازگرسنگی گسترده سخن می‌گوید و تأکید می‌کند که مردم به معنای واقعی کلمه در حال مرگ از گرسنگی هستند. این وضعیت به‌ویژه برای کودکان، سالمندان و افراد آسیب‌پذیر خطرناک است. 
   
چالش‌های امدادگران
پس از توقف کامل کمک‌های بشردوستانه توسط صهیونیست‌ها، مسیرهای ورود اقلام امدادی به غزه بسته شده است. این موضوع باعث شده که امدادگران نتوانند منابع لازم مانند غذا، دارو یا تجهیزات رابه دست مردم برسانند.امدادگران در معرض خطرات مستقیم ناشی از درگیری‌ها، بمباران‌ها و ناامنی‌های عمومی هم قرار دارند. واتریج توضیح می‌دهد که حتی در شرایطی که امدادگران سعی در توزیع کمک دارند، نبود امنیت مانع ازانجام مؤثر کارشان می‌شود. همچنین زیرساخت‌های غزه، از جمله انبارهای امدادی، جاده‌ها و مراکز توزیع، به‌شدت آسیب دیده و این موضوع، لجستیک امدادرسانی را به یک چالش بزرگ تبدیل کرده است.دو ماه پیش از این مصاحبه، آتش‌بس بین صهیونیست‌ها و حماس فروپاشید و ارتش صهیونیستی تمامی مسیرهای ارسال کمک به غزه را بست. این تصمیم به تشدید بحران انسانی منجر شده است. واتریج می‌گوید که پیش از این، تلاش‌های امدادگران دستاوردهای قابل‌توجهی داشت اما حالا این دستاوردها در حال از بین رفتن است، چراکه بدون دسترسی به منابع، نمی‌توان به مردم کمک کرد.
   
تلاش تا پای جان 
امدادگران اغلب با این احساس دست‌وپنجه نرم می‌کنند که نمی‌توانند به اندازه کافی به مردم کمک کنند. واتریج می‌گوید که دیدن رنج گسترده مردم، به‌ویژه کودکان و سالمندان و ناتوانی در رفع نیازهای اولیه آنها، امدادگران را به لحاظ روانی فرسوده می‌کند. بسیاری از امدادگران خودشان درغزه زندگی می‌کنند وهمان مشکلات مردم عادی،مانند گرسنگی، بی‌خانمانی و ترس از مرگ را تجربه می‌کنند. این موضوع باعث می‌شود که آنها نه‌تنها به‌عنوان امدادگر بلکه به‌عنوان قربانیان بحران نیز تحت فشار باشند. باوجود این چالش‌ها، واتریج تأکید می‌کند که بسیاری از امدادگران به دلیل حس وظیفه انسانی و تعهد به جامعه خود، به کار ادامه می‌دهند. این تعهد، حتی در برابر خطرات جانی، آنها را در میدان نگه می‌دارد. 
   
یک فاجعه در پیش است 
با ادامه بحران و نبود چشم‌انداز بهبود، تعداد بیشتری از امدادگران ممکن است به گروه سوم (کسانی که قادر به ادامه نیستند) بپیوندند. تشدید ناامنی‌ها و نبود حمایت بین‌المللی می‌تواند جان امدادگران را بیش از پیش به خطر بیندازد. واتریج تأکید می‌کند که بدون ازسرگیری کمک‌های بشردوستانه و ایجاد شرایط امن برای امدادرسانی، توانایی امدادگران برای ادامه کار به‌شدت کاهش خواهد یافت. 

استخوان‌هایم را می‌شمارم 
محمد عبدالعال، یکی از ساکنان غزه که طی جنگ نیمی از وزن خود را از دست داده، می‌گوید: «استخوان‌هایم را یکی یکی می‌شمارم. بچه‌هایم از من غذا می‌خواهند و جز اشک چیزی ندارم». اظهارات او تنها یک نمونه از رنج‌های هزاران خانواده‌ای است که میان آتش جنگ و آرواره‌های گرسنگی گیر افتاده‌اند.
به گفته عزام الشوا، رئیس شبکه سازمان‌های غیردولتی فلسطینی در غزه، ذخایر آرد در اواخر مارس به پایان رسیده و پخت نان تقریبا متوقف شده است. مواد غذایی و داروهای ذخیره نیز به پایان رسیده و بیش از ۴۰ درصد خانواده‌ها به‌زودی حتی به یک وعده ساده در روز هم دسترسی نخواهند داشت.
دکتر محمد مهران، استاد حقوق بین‌الملل می‌گوید: «به گرسنگی کشاندن سیستماتیک مردم غزه، نقض فاحش ماده ۵۴ پروتکل الحاقی اول کنوانسیون ژنو است و جنایت جنگی محسوب می‌شود. با‌توجه به اظهارات مقام‌های اسرائیلی درباره نیت‌شان برای گرسنگی دادن به مردم، این اقدامات حتی می‌تواند مصداق نسل‌کشی باشد.»