ماجرای 25 سال فضانوردی

25 سال پیش اولین سفینه ویجر به فضا پرتاب شد. این دو سفینه سالیان متمادی عکسهای جالب و دیدنی ای از سیارات دوردست به زمین ارسال کردند.

کد خبر: ۱۴۸۶۰

دانشمندان معتقدند این دو سفینه به رغم فعالیت های چند ساله در فضا، باز هم می تواند اطلاعاتی به زمین بفرستند. پروژه های فضایی ناسا همواره با موفقیت همراه نبوده است . سفینه های زیادی در راه رسیدن به مریخ از بین رفتند و بتازگی هم گم شدن سفینه ردیاب ستاره های دنباله دار Contour خبر داغ محافل علمی بود. با این حال ، هنوز چیزی برای خوشحالی و جشن گرفتن وجود دارد؛ سالروز پرتاب سفینه های ویجر که 25سال پیش سفر شگفت انگیز خود را در میان منظومه شمسی آغاز کردند. ویجر 2روز 20آگوست و ویجر 1روز 15سپتامبر 1977به فضا پرتاب شدند. طی 12سال پس از آغاز ماموریت ، این دو سفینه 4سیاره و 48قمر را مشاهده کردند و عکسهای جالب و شگفت انگیزی از لکه سرخ سیاره مشتری ، حلقه های اطراف زحل و دو سیاره متشکل از انبوه عظیم گازها یعنی اورانوس و نپتون به زمین فرستادند. این دو سفینه ، دنیاهای تازه ای را که پیش از آن هیچ کس ندیده بود، را کشف کردند. محققان در عکسهای ارسالی ، برای اولین بار آتشفشانی فعال را خارج از کره زمین و در قمر مشتری موسوم به IO که تا حدود 300کیلومتر گازهای آتشفشانی به فضا پرتاب می کرد، را مشاهده کردند. دیمبر 2تا عمق 20کیلومتری دره های باریک و عمیق قمر اورانوس یعنی میرانوا را کاوش کرد و به وجود شدیدترین طوفان شناخته شده در منظومه شمسی که با سرعت 2000کیلومتر در ساعت در نپتون در حال وزیدن است ، پی برد. دانشمندان هیچ گاه چنین مدت زمانی برای سفر این دو سفینه پیش بینی نکرده بودند. ادوارد استون که از سال 1972به عنوان دانشمند در پروژه ویجر شرکت کرده بود و بعدها مدیر لابراتوار Li Jet Propubionشد، به یاد می آورد: «در سال 1977حدس نمی زدیم این دو سفینه بتوانند مدت زمان طولانی در فضا دوام بیاورند؛ ما در اصل فقط برای 4سال برنامه ریزی کرده بودیم ». حتی بعد از 25سال ، دانشمندان دلیلی برای ناراحتی و عدم موفقیت پروژه های سابق ناسا ندارند. ویجر 1، 2هنوز هم اطلاعات گرانبهایی از گوشه و کنار منظومه شمسی به زمین ارسال می کنند. دانشمندان می خواهند به کمک این دو سفینه روی یک مانع خورشیدی که در اصل پوسته خارجی یک حباب فضایی بالا آمده بر اثر بادهای خورشیدی است مطالعه کنند. این مانع خورشیدی از عبور نور خورشید جلوگیری می کند. ویجر 1با سرعت 62هزار کیلومتر در ساعت به سمت این منطقه اسرارآمیز که بر اثر تاثیر خورشید، از مکان درون ستاره ای جدا شده است حرکت می کند. این سفینه ها احتمالا 7/12میلیارد کیلومتر از زمین دورند؛ مسافتی که ساخته دست بشر تاکنون به آن نرسیده است . یک سیگنال رادیویی خورشیدی با سرعت نور، 12ساعت وقت لازم دارد تا به مرکز کنترل زمینی ناسا برسد. دانشمندان ناسا امیدوارند این دو سفینه حداقل 20سال دیگر کار کنند. اکنون انرژی مورد نیاز این دو سفینه که توسط 3ژنراتور هسته ای تامین می شود، روبه کاهش است . برای ذخیره انرژی باید بسیاری از دستگاه ها خاموش شوند. علاوه بر این ، مخابره اطلاعات در طولانی مدت ، خطر نابودی سفینه ها را بر اثر تاثیر جریانات متلاطم و ناهمگون مانع خورشیدی ذکر شده ، افزایش می دهد. با این حال سرانجام روزی این دو سفینه از کار می افتند؛ اما در این صورت نیز ماموریت آنها پایان نمی پذیرد؛ زیرا این دو سفینه هر کدام به یک صفحه گرامافون ساخته شده از طلا با یک سوزن مقاوم مجهزند که این دستگاه حاوی سلامها و درودهایی به 55زبان زنده دنیا، عکسها و نغمه های زمینی و همچنین قطعات کوتاهی از سمفونی های باخ و بتهوون است و این بسته پستی فضایی می تواند 40هزار سال آینده در فضا باقی بماند و پیام زمین را به منظومه ها و کهکشانهای دیگر برساند.